Περί εμού
Ακολουθούν λίγα λόγια σχετικά με μένα και τα ενδιαφέροντα μου. Όλα όσα αφορούν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τα παρεμφερή με αυτούς θέματα, έχουν τη δική τους σελίδα.
Αν γυρεύετε ένα σοβαρό βιογραφικό για να μου προσφέρετε μια φανταστική, τέλεια (και με καλό μισθό!) δουλειά, στείλτε μου ένα email!
Το όνομα μου είναι Δημήτρης Γλέζος και με φωνάζουν Δημήτρη. (αλήθεια!). Συνήθως όμως
γυρνάω το κεφάλι και όταν ακούω τo mitsman ή το subbie - nicknames που προέκυψαν στο σχολείο και
internet αντίστοιχα.
Πάνω-κάτω μοιάζω με τη φωτογραφία στα δεξιά, η οποία τραβήχτηκε τον Μάρτιο του 2005. Το “πάνω-κάτω” πηγαίνει στο ότι κάποιες φορές το μούσι είναι ακόμη πιο μεγάλο. Περισσότερες και λιγότερο ανιαρές φωτογραφίες μπορείτε να βρείτε στην ενότητα Φωτογραφίες.
Για αυτούς που αναρωτιούνται για τον Μανώλη Γλέζο, η απάντηση είναι “Ναι αλλά αρκετά μακρινοί ώστε να αγνοεί την ύπαρξη μου”.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λεμεσό της Κύπρου. Η ευτυχής αυτή στιγμή για την ανθρωπότητα έγινε στις 4 Αυγούστου 1981. Δεν συμπαθώ την ιδέα των ecards γι’ αυτό αν θέλετε να μου ευχηθείτε, θα χαρώ πολύ να διαβάσω δυο όμορφες κουβέντες σε ένα απλό email. Μετά το λύκειο και το μαρτύριο των εισαγωγικών εξετάσεων, αφήνοντας ασχολίαστη τη στρατιωτική μου θητεία στα ελληνοτουρκικά σύνορα του Έβρου, βρέθηκα να σπουδάζω στο Τμήμα Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πατρών. Ευτυχώς, γιατί αν και μου αρέσει πολύ σαν ιδέα, δεν μπορώ να φανταστώ εύκολα τον εαυτό μου αρχιτέκτονα αντί κομπιουτεράκια σήμερα.
Ακούω πολλή μουσική: σχεδόν πάντα υπάρχει σε κάποιο desktop ανοιχτό ένα mp3/ogg player. Αρκετά που έχω κάνει πιθανώς να μην γινόντουσαν ποτέ αν δεν υπήρχε η συμπαράσταση των REM, Pulp, James, Pearl Jam, Cure, Cold Play και αρκετών άλλων. Ευχαριστώ τους Beatles, Phil Collins, Tindersticks και Travis για τη συντροφιά τους σε όλες εκείνες τις “Its just one of those nights” και τέλος (ναι θα το πώ), οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Παύλο, Χάρη και Πάνο, Αλκίνοο, Λαυρέντη, Νίκο Ξυλούρη και Διονύση Σαββόπουλο που με μεγάλωσαν.
Το μεγαλύτερο μέρος των Σαββάτων της νεανικής μου ηλικίας τα πέρασα παρέα με το προσκοπικό μου σύστημα στη Λεμεσό, κάτι το οποίο είμαι σίγουρος πως φέρνει χαμόγελο σε όσους έχουν μεγαλώσει σε μια αγέλη και έχουν αναρριχηθεί βουνά με την κοινότητα ανιχνευτών τους…
Κατά καιρούς έπαιζα σαξόφωνο και ευφώνιο, κυρίως στη Φιλαρμονική του Λανιτείου Λυκείου στην Κύπρο. Έχω και μια κιθάρα η οποία, δυστυχώς ή ευτυχώς, τον τελευταίο καιρό περισσότερο σκονίζεται παρά παίζει μουσική.
Τον τελευταίο ένα χρόνο θα μπορούσε να πει κανείς ότι το πάθος μου είναι η αναρρίχηση (σκαρφάλωμα απότομων βράχων). Περισσότερα για αυτό στην ενότητα Αναρρίχηση.
Κατά τα άλλα είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος και δεν έχω ψυχολογικά.
— Ούτε εγώ.