-
weblog-o-προβληματισμοί
-
Έχει έξι μήνες που ξεκίνησα αυτό το weblog. Έξι μήνες.. διάολε πως περνάει ο καιρός! Όχι ακριβώς, περίπου. Πολύς καιρός ρε συ..
38 posts από την αρχή. Τώρα 39. Αυτό σημαίνει ένα post κάθε 5 μέρες. Τραγικό. Όταν μου μπήκε η ιδέα του weblog θεωρούσα ότι θα γράφω κάθε μέρα και ακόμη και σήμερα θεωρώ ότι πρέπει να γράφω συχνά! Θέλω να γράφω πολύ πιο συχνά!
Έχω μια σειρά από σκέψεις και προβληματισμούς σχετικά με το weblog, τους οποίους μάλλον δεν μπορώ να λύσω μόνος μου. Και σκέφτηκα να τους γράψω εδώ.
Έχω λοιπόν κάποιο πρόβλημα επικοινωνίας με το weblog μου. Το παραδέχομαι. “Είμαι ο Δημήτρης και είμαι καλά”. Γράφω αραιότερα από ότι θα ήθελα και από ‘τι θέλουν και άλλα άτομα (τα οποία ευχαριστώ για τα καλά τους λόγια :). Αυτό προφανώς είναι πρόβλημα, γιατί συμβαίνει να θέλω το αντίθετο. Δεν έχω βρει ακόμη τον χαρακτήρα αυτού του weblog. Ή μάλλον, το χαρακτήρα μου στο weblog (προφανώς δεν μπορώ να γράφω ό,τι κάνω μες τη μέρα!). Τι να γράφω και τι να αφήνω λοιπόν;.Και το κύριο ερώτημα: Γιατί συμβαίνει αυτό; …Η αλήθεια είναι ότι δε ξέρω ακριβώς. Αλλά ελπίζω να το βρω μέσα από αυτό το thread.
Ένας λόγος μπορεί να είναι γιατί γράφω τα βράδια. Κοίτα με τώρα. Είναι 3:05. Το οποίο είναι κακό. Δε γίνεται όποτε κάθομαι και με πιάνει αυτό το θεϊκό συναίσθημα του να μοιράζομαι αυτά που σκέφτομαι και με απασχολούν, να νιώθω τόσο κουρασμένος που να χάνω αυτά που θέλω να πω κάθε λίγο και λιγάκι. Και το ότι νιώθω σωματικά κουρασμένος μου περνάει έμμεσα την αίσθηση ότι κουράζω και τους άλλους. Αυτό θα το αλλάξω, εξάλλου είναι πολλές φορές που μου έρχεται να γράψω και δεν είναι βράδυ. Απλά το γράψιμο εδώ θα έχει και αυτό τη σημασία του μέσα στη μέρα μου όπως έχει και η ανάγνωση του από εσένα (ναι εσένα που διαβάζεις αυτά τώρα).
Ένας άλλος λόγος μπορεί να είναι γιατί δεν έχω πολύ χρόνο ελεύθερο. Το οποίο είναι αληθές, νιώθω πολύ πιεσμένος με την όλη φάση των πατεντών, της δουλειάς μου και της σχολής (βάλε και τα ιταλικά, τη διαχείρηση κάποιων project και το χρόνο για συναισθηματικά και είσαι κομπλέ). Αλλά δεν είναι καθόλου αλήθεια η σύνδεση του λίγου ελεύθερου χρόνο με το weblog, γιατί θέλω πραγματικά να γράφω περισσότερο. Και “where there is a will, there is a way” που λένε.
Άσε που έχω και κάποια πράγματα να γράψω τα οποία δεν είναι άξια για ένα ολόκληρο post, τουλάχιστον με τη μορφή που έχουν τα post μου τώρα. Το οποίο λύνεται εύκολα και αυτό: Είτε φτιάχνω ένα shoutbox στο οποίο θα γράφω όμορφα πραγματάκια, όπως σκέψεις, quotes, ενδιαφέροντα links, νέα κλπ, είτε χαλαρώνω τελείως και γράφω στο πιο φλου, όποτε θέλω να πω κάτι. Φαίνεται να κλίνω προς το δεύτερο, γιατί το πρώτο θα χωρίσει το weblog σε δύο υπο-weblog και δε λέει. Παρ’ όλα αυτά, θα φτιάξω το shoutbox για links και quotes (όπως εξάλλου κάνουν πολύ όμορφα και αποδοτικά αρκετά άλλα weblogs).
Ένας άλλος λόγος, ο οποίος είναι περισσότερο προβληματισμός, είναι το τι γράφω. Το weblog το ξεκίνησα και το διατήρησα σε ένα ύφος από posts με σημαντικά γεγονότα, ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο. Αυτό εγγυάται ότι τα περισσότερα posts θα είναι ενδιαφέροντα σε πολύ κόσμο και θα είναι στη πραγματικότητα χρήσιμος ο ιστοχώρος σου στους άλλος.
Αυτό όμως σημαίνει επίσης, ότι το weblog ενός ατόμου σαν κι εμένα, ο οποίος δεν είναι ούτε ο Lawrence Lessig ούτε σώζει τον κόσμο κάθε μέρα ή γράφει κώδικα για το γαμάτο opensource project, θα ενημερώνεται αραιά, μια και δεν μου συμβαίνουν κάθε μέρα πράγματα που ενδιαφέρουν. Για να το πω απλά: Πολύ θα ήθελα να σας γράψω για το ότι αύριο έχω το πρώτο μου μάθημα αναρρίχησης, αλλά δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει πολλούς.
Μάλλον πρέπει να χαλαρώσω λίγο. Να γράφω ό,τι θέλω και να μη με ενδιαφέρει τι νομίζετε 1. Ή μάλλον, όχι τι νομίζετε, αλλά τι θα νομίσετε. Εξάλλου δεν έφτιαξα το weblog για να γράφω σοφιστίες ή κείμενα που θα μείνουν στο στερέωμα για references. Αν κάποιος νιώσει κάποια στιγμή κάτι για κάτι που θα γράψω, εδώ είμαι για να μου το πει..
Για δύο πράγματα είμαι σίγουρος μετά από όλα αυτά: Ένα, θα γράφω πιο συχνά απ’ ότι έγραφα μέχρι τώρα. Και δύο, θα ήθελα να σχολιάζετε και εσείς πιο συχνά. Γιατί όπως είπε κάποια weblogger “Η πραγματική μαγεία των weblogs είναι τα σχόλια των αναγνωστών”.
Καληνύχτα. Έχω αναρρίχηση αύριο. =)
1 Εσείς = Οι κατά μέσο όρο 60 τη μέρα που με τιμάτε διαβάζοντας το weblog μου και οι υπόλοιποι που το διαβάζετε για πρώτη φορά τώρα.
-
μες τη νύχτα, Παρασκευή 7 Μαϊου 2004
[ Weblogs ] |
Σύνδεσμος
| Σχόλια απενεργοποιημένα
blog, n:
Slang term for a weblog. A Web log, for the uninitiated, is a popular and fairly personal content form on the Internet. A person’s Web log is almost like an open diary. It chronicles what a person wants to share with the world on an almost daily basis.
ΟΚ, το daily basis απουσιάζει κάπως από αυτό το blog (:P), αλλά νομίζω το key definition ενός blog είναι το “open diary”, και κάπως έτσι έχει επικρατήσει. ΑΝ έχεις κάτι (κατά τη γνώμη σου) ενδιαφέρον να πεις, ΚΑΙ όρεξη να το πεις, πες το, αν όχι, άστο να πάει. Αν είναι να το κάνεις καταναγκαστικό έργο (απλά γιατί το “5″ σου φαίνεται μεγάλο νούμερο) άστο. Αν έχεις πολλά ενδιαφέροντα να πεις αλλά αμφιβάλλεις για το αν θα πρέπει να τα μοιραστείς, άστο. I could go on αλλά you get the point.
Be well,
Γιάννης
Εμ.. το θέμα είναι “Να το κάνω πιο προσωπικό ή όχι;” Πολλά άτομα θα ήθελαν να μάθουν τι κάνεις, που πηγαίνεις μπλα μπλά.. το ερώτημα ομως είναι αν είναι από ενδιαφέρον ή απλώς για να ταισουν τις κουτσομπολίστικες ανάγκες τους.
Όπως και να έχει.. ότι σου έρθει (και θέλεις να το γράψεις) γράφε το. Το σημαντικό είναι τι θέλεις εσύ και όχι τί θέλω εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος από τους 60 που μπαίνουν να το δούνε.
Συνέχισε!
Tους ίδιους προβληματισμούς είχα και εγώ περί του blog.. Δες το τελείως δημοκρατικά. Έχεις δικαίωμα να εκφράζεις τις απόψεις σου και το κάνεις όταν και αν σου κάνει κέφι και για όποιο θέμα σε απασχολήσει, μια δεδομένη στιγμή…
Όταν γράφεις επειδή το θες, αυτή η θέληση αντικατοπτρίζεται και στο κείμενο…
Καλή συνέχεια, το αξιόλογο περιεχόμενο στο ελληνικό net (με άποψη και γνώση), είναι ελάχιστο, πραγματικά τόπος επίσκεψης, άσχετα από τον αν συμφωνούν ή όχι με αυτά που γράφονται…
Kαλή μας… ακρόαση! ;-)
Δημήτρη,
Ξεκινώντας το www.kyramarios.gr/diary είχα και εγώ ένα άγχος για την συχνότητα εγγραφών. Ομως μια που το blog μου δεν έχει ενημερωτικό χαρακτήρα αλλά προσωπικό, γράφω όποτε το αισθάνομαι και όταν έχω κάτι να πω.
Χαλάρωσε και εκφράσου όποτε το νοιώθεις.
Και όπως λέγαν και οι αρχαίοι : το λακωνίζειν…
Δεν χρειάζεται να είναι μακροσκελές για να έχει περιεχόμενο !
Σε ευχαριστώ πάντως για τα σχόλιά σου.
Δεν έχω τελιώσει ακόμα με την σχεδίαση και δυστυχώς τα ελληνικά στο wordpress δεν δουλέυουν καλά…
καλή συνέχεια !
kyramas
Αν και έχουμε συζητήσει διάφορα για το πως περνάει ο καθένας απο εμάς τους δύο τον τελευταίο καιρό, αν και έχουμε διαφορετικούς τρόπους έκφρασης αυτό εδώ το weblog δεν ξέρω αν μπορεί να έχει κάποιο χαρακτήρα ή μάλλον δε νομίζω πως πρέπει να έχει κάποιο χαρακτήρα.
Αν δείς και άλλους weblog-ades το χρησιμοποιούν περισσότερο για να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για “επικοινωνία” με συγκεκριμένα άτομα ή ομάδες ατόμων…και δεν εννοώ chat αλλά κάτι σαν περιορισμένο diary/news board…μερικοί λοιπόν λένε μέσα τους “…ήρθα σπίτι και θέλω κάτι να πώ και κάποιος να με ακούσει….” και αυτό δε το λένε σε φάση απελπισίας ή κάτι άλλο …απλά θέλουν κάπως να εκφραστούν.
Έγω αυτό το παθαίνω πολύ συχνά όπως μάλλον σου έχω πει…και εδώ κολάει και η συζήτηση που είχαμε μια μέρα σπίτι σου πέρι φιλίας με κοπέλες. Ε να που τέτοιες ώρες ρε γ***το μόνο με μια φίλη μου βρίσκω την όρεξη (διάθεση να μιλήσω)….φίλη μου όμως και όχι κάτι άλλο….
Τεσπά, έγω έχω να σου πω πως είναι πολύ καλό αυτό που κάνεις, για σένα περισσότερο και κάντο αβίαστα και όσο πιο ελεύθερα μπορείς.Μόνο τότε είναι πετυχημένο!!!
Αυτό το post πέτυχε διάνα και στους δικούς μου προβληματισμούς, στο γιατί δηλαδή να γράφω σε μιά δημόσια σελίδα, που δεν ξέρω κι αν τη διαβάζει κανείς. Εγώ βέβαια δεν έχω επενδύσει ούτε καν ένα μήνα ακόμα στο δικό μου blog, κι όμως άρχισε ήδη να έχει αξία για μένα, κι ενίοτε, να απαιτεί χρόνο από άλλες δραστηριότητες (ακόμα κι υποχρεωτικές, όπως πχ. το διάβασμα εν όψει εξετάσεων).
Αν και γράφω πιό πολύ σε ειδησεογραφικό στυλ, δε φιλοδοξώ να κάνω το νέο slashdot. Ο σκοπός μου είναι η εστίαση της προσοχής, της δικής μου και άλλων, σε κάποια πράγματα που αξίζουν τον κόπο να γραφτούν κι εμπίπτουν στην αντίληψή μου. Η προσπάθεια να επεξεργαστώ την πληροφορία και να βγάλω ένα νόημα και συνδέσεις. Και φυσικά, η καταγραφή της άποψής μου, με τρόπο ευανάγνωστο κι από άλλους, τηρώντας κάποιες εμπειρικές αρχές δημοσιογραφίας (απόδοση πηγών, αποφυγή υπερβολών κλπ.) Δεδομένου του ότι μ’ενδιαφέρουν ένα σωρό άσχετα αντικείμενα, και μερικές φορές δεν υπάρχει χρόνος να γράψω για όλα τα σημαντικά, η συνταγή γίνεται αρκετά πιεστική, αλλά θα γράφω όσο πιό συχνά μπορώ. Εδώ και χρόνια, τα νέα κι οι φωνές στο διαδίκτυο έχουν γίνει χείμαρρος πληροφορίας που μας οδηγεί στην απάθεια, κι αποφάσισα να μην παρασύρομαι. Όλοι έχουμε τους λόγους μας (το mission statement, που λένε κι οι μαρκετίστες..)
Ο λόγος ως αποτέλεσμα προσπάθειας, όμως, έχει και τη δική του ύπαρξη κι αξία, και τα καλύτερα blogs αυτό υπηρετούν, άσχετα αν προσφέρουν χρήσιμη πληροφορία ή αν ο δημιουργός τους είναι διάσημος ή όχι. Στην τελική, γράφουμε και για τον εαυτό μας: για να κρατήσουμε σημειώσεις για τη ζωή, να αφήσουμε το σημάδι μας, να δοκιμάσουμε στυλ γραφής, να ξεσπάσουμε, για την πλάκα μας..
Μιά χαρά τα πας, Δημήτρη, συνέχισε και μην ανησυχείς για τη χρησιμότητα. Υπάρχει χώρος και για το συναίσθημα, το χαβαλέ και την τέχνη στο χαρτί.
(Ντροπή μου, παρεμπιπτόντως, που αυτό είναι το πρώτο μου σχόλιο στο blog σου. Θα προσπαθήσω να είμαι λιγότερο τεμπέλης στο μέλλον..)
Το post μου ήταν περισσότερο οι δικαιολογίες μου που αδικώ το weblog. Δεν είναι στάνταρ το πόσο συχνά πρέπει να γράφει κανείς, αλλά νιώθω ότι θέλω να γράφω πιο συχνά αλλά δεν “κάθεται”. Ο Νίκος Κυραμάριος είπε κάτι που δεν το είχα σκεφτεί, περί μακροσκελών posts. Θα αρχίσω να γράφω και πιο μικρά αλλά επίσης ενδιαφέροντα posts. Και θα αρχίσω να βάζω και πιο πολλές φωτογραφίες.
Αναμένετε σύντομα και ένα photoblog!
Νομίζω πως την ουσία των όσων είπαμε, το συμπέρασμα της κουβέντας, το μάζεψε ο Αστέρης στη φράση του: “…μην ανησυχείς για τη χρησιμότητα. Υπάρχει χώρος και για το συναίσθημα, το χαβαλέ και την τέχνη στο χαρτί”.
Το σίγουρο είναι, πως το να διαβάζει κανείς σχόλια άλλων στην ιστοσελίδα του και μάλιστα εποικοδομητικά και θετικά, είναι υπέροχο συναίσθημα. Σας ευχαριστώ και συνεχίστε με τα σχόλια σας να μου δίνετε ένα λόγο παραπάνω να γράφω πιο συχνά! :)
keep up the good work!