Chit-Chat-Choe

Honey, I'm home!

Μετά από αρκετές μέρες... Γειά χαρά!

Συγχωρέστε την απουσία μου των τελευταίων ημερών, αλλά πραγματικά προσπάθησα να βρω χρόνο και διάθεση να γράψω λίγο για το τι κάνω τις τελευταίες βδομάδες. Πού τέτοια τύχη όμως. Όποτε έλεγα να κάτσω, δε προλάβαινα να τελειώσω μερικές παραγράφους και τσουπ!, κάποιος με φώναζε. Και μετά άντε ξανά να βρεις που είχες μείνει. Και επειδή είναι τόσα πολλά και ενδιαφέροντα που συμβαίνουν, δε λέει να αφήσω τα περισσότερα πίσω.

Κάθε φορά που κάνω καιρό να γράψω έχω το δίλημμα για το αν πρέπει να γράψω όλα όσα μου συνέβησαν τον καιρό που πέρασε ή μόνο τα πιο σημαντικά, αυτά που είναι άξια αναφοράς τέλος πάντων. Ε μια και πεθύμησα να γράψω δυο λογάκια σ'αυτό το στεκάκι, θα κάνω το πρώτο και ελπίζω να μην γίνω κουραστικός. Πολύ.

Έτσι νά 'μαι σήμερα Τετάρτη, σε μια γραφική καφετέρια σε μια παριζιάνικη γειτονιά να πίνω ένα υπέροχο καπουτσίνο - Παρασκευή, στο αεροπλάνο της επιστροφής - Σάββατο, στο σπίτι μου (έλεος πλέον!), να προσπαθώ να ολοκληρώσω επιτέλους τούτο 'δω το ταλαίπωρο post. Πού θα πάει, κάποια στιγμή θα το κάνω post ορίστε που το έκανα!

Χμ. Από πού να αρχίσω.. Η τελευταία φορά που έγραψα ήταν η 7η Απριλίου (Rats! Αυτό ήτανε πριν δυο βδομάδες και βάλε! Άλλη φορά με βλέπω να γράφω "To be continued..." posts). Την επομένη πήγα για τελευταία μέρα δουλειά και το απόγευμα πήρα το αυτοκινητάκι μου και πήγα στο τροχόσπιτο μας στο Ναύπλιο για να περάσω το Πάσχα εκεί με τον πατέρα μου. Στο ταξιδάκι με συνόδεψαν - και πάλι - οι υπέροχοι Travis. Φανταστική συντροφιά για ταξιδάκια!

Βρυξέλλες

Λοιπόν, για όσους δεν το έχουν διαβάσει ήδη κάπου εδώ γύρω, ξεκινήσαμε στις 12 Απριλίου με το Σπύρο και τον Νεκτάριο για Βρυξέλλες, για τα events περί των software patents που θα γίνονταν εκεί. Τις λένε "η καρδιά της Ευρώπης" υποθέτω γιατί εκεί εδρεύει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (γνωστή και ως Κομισιόν) και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (γνωστό και ως Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο).

Τα πρωινά των Βρυξελλών μας έβρισκαν στις 9 στην είσοδο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με μέσο όρο 6 ώρες ύπνου, να ψάχνουμε κάποιο έλληνα Ευρωβουλευτή να μας βάλει μέσα (μόνο έτσι μπορείς να μπεις στο Κοινοβούλιο). Η υπόλοιπη μέρα ήταν γεμάτη: Συναντήσεις με έλληνες Ευρωβουλευτές, τηλεφωνήματα σε αυτούς που έλειπαν, συγγραφή, μεταφράσεις, φωτοτυπήσεις κάποιων εντύπων του FFII, επικοινωνία με άλλα όργανα που θα μπορούν να ασκήσουν πιέσεις στην πορεία του νομοσχεδίου (όπως π.χ. η ΜΕΑ), το γραφείο του έλληνα Κομισάριου και τα υπουργεία Εμπορίου και Δικαισύνης, συνεδριάσεις με άλλα μέλη του FFII για συζήτηση της πορείας της χώρας μας και ανταλλαγή ιδεών. Και φυσικά παρακολούθηση και βοήθεια στην οργάνωση των συνεδρίων που διοργανώθηκαν εκείνες τις μέρες.

Μας φιλοξένησε το ίδιο παιδί που φιλοξένησε εμένα και τον Μιχάλη την προηγούμενη φορά που πήγαμε: ο Marc. Ο Marc είναι ένας υπέροχος χορτοφάγος ακτιβιστής. Ευχάριστος όσο και αινιγματικός, η ζωή του Marc χωρίζεται σε δύο επαναλαμβανόμενες φάσεις: Δουλεύει για κανα-δύο χρόνια και μετά σταματάει τη δουλειά για όσα χρόνια τον παίρνουν τα λεφτά που έβγαλε. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης αυτής φάσης ασχολείται με ό,τι ακτιβιστική ενέργεια περνά από το χέρι του: Από τις software patents (και τη φιλοξενία άλλων ακτιβιστών του είδους!) μέχρι την Greenpeace, ενέργειες για τη διάδωση της ποδηλασίας, free software advocation και άλλα πολλά που δεν ξέρουμε καν ότι υπάρχουν.

Η ποσότητα της δουλειάς μας ήταν απαγορευτικά μεγάλη για να κάνουμε τουρισμό στις Βρυξέλλες. Εξάλλου ξέρετε πώς έχουν τα πράγματα με τον εθελοντισμό/ακτιβισμό: πάντα μπορείς να κάνεις περισσότερα. Εκτός λοιπόν από το Atomium, την έκθεση μοντέρνας τέχνης και ένα-δυο μπανάλ αξιοθέατα (καθεδρικούς σου 'πα μου 'πες) το μυαλό μας μονοπολούσαν τα software patents. Και πού 'σαι ακόμα... Και πού 'σαι ακόμα Μήτσοο..

Χαίρομαι ιδιαίτερα που το HeLLUG διοργανώνει μια συνάντηση την ερχόμενη αύριο, Κυριακή 25 του μήνα, για τα software patents στην Αθήνα για να πούμε στα υπόλοιπα παιδιά τι κάναμε όλες αυτές τις μέρες, πού βρίσκεται το θέμα και όλα αυτά που έχουμε να κάνουμε προκειμένου να σώσουμε λίγο την κατάσταση. Και φυσικά σε όσους δεν ενημερώθηκαν για αυτό το θέμα ακόμη, να πούμε τι ακριβώς παίζει. Ευχαριστώ τον Βαγγέλη Μπαλάσκα για το ενδιαφέρον του το περισσό στην διοργάνωση της συνάντησης ;-)

Κι έτσι τελειώσαμε τις δουλειές μας στο Βέλγιο. Τα επόμενα βήματα θα γίνουν σε ελληνικό έδαφος. Και μια που είμασταν εκεί κάτω, λέμε με τον Σπύρο "μια που είμαστε εδώ κάτω, δε πάμε και καμιά βδομαδούλα Παρίσι;". Στέλνω κι εγώ ένα mail στο Paris LUG, βρίσκω κάπου να μείνουμε και ξεκινάμε για να περάσουμε μερικές μέρες ξεκούρασης στο Παρίσι.

Γαλλία

Το πρωί του Σαβάτου λοιπόν πήραμε το TGV (ναι, εκείνο το γαλλικό τρένο που τρέχει με 300 km/h) και πήγαμε στο Παρίσι με 32 ευρώ σε μιάμιση ώρα (τιμές αδιανόητες για τα ελληνικά δεδομένα συγκοινωνίας!). Δυστυχώς ο καιρός μας την έκανε λίγο, είχε συνεχώς απ' άκρη σ' άκρη συννεφιά. Ευτυχώς όμως δε έβρεξε σχεδόν καθόλου, αν και βγαίνοντας από το σπίτι σου ποτέ δεν ήξερες τι μέλλει γενέσθαι.

Στο Παρίσι οικοδεσπότης μας είναι ο Sebastien Blondeel, ένας hacker (με τη σωστή και όλη την έννοια της λέξης). Έχει γράψει ένα γαλλικό βιβλίο για το linux, μετέφρασε κάμποσα βιβλία της O'Reilly στα γαλλικά (όπως και το The Magic Cauldron του Eric Raymond και κάποια linux-oriented howtos), έγραψε το δικό του proof-client για το project Gutenberg, τρέχει fvwm και χρησιμοποιεί το linux-άκι του με τέτοια ταχύτητα που σε κάνει να αμφιβάλλεις για την ανάγκη σύγχρονων επιφανιών εργασίας. Μιλάει 5-6 γλώσσες, έχει γυρίσει όλο τον κόσμο και έχει φιλοξενήσει άτομα απ' όλο τον κόσμο (τώρα και από την Ελλάδα!). Μεγάλωσε δύο σκύλους για τυφλούς μέχρι να φτάσουν τη σωστή ηλικία για να πάνε σχολείο και καμιά φορά επιστρέφονας σπίτι τον χάνεις από τα μάτια σου επειδή είδε κάποιον άστεγο σε ένα στενό και ήθελε να τον βοηθήσει. Αν εξαιρέσεις το εκνευριστικά μεγάλο ποσοστό του χρόνου που μιλάει, είναι ένα υπέροχο άτομο να γνωρίσεις - και να σε φιλοξενεί.

Με εξαίρεση την Τετάρτη, οι μέρες μας στο Παρίσι ήταν της σχολής του κλασικού παριζιάνικου τουρισμού. Μια μέρα στο Λούβρο, μια στην Disneyland, μια στο μουσείο μοντέρνας τέχνης, Eiffel, Monmarte, Notre dam, Arche de Triumph, Σικουάνας, πάρκα, κλπ. Η Τετάρτη ήταν ξεχωριστή μέρα γιατί καταρχήν μετά από 8 μέρες κοιμηθήκαμε πάνω από 7 ώρες (μμμ!) - συγκεκριμένα 11! Το μεσημέρι ψωνίσαμε για το βραδινό ξεχωριστό δείπνο και το απόγευμα το περάσαμε στο πιο ωραίο πάρκο του Παρισιού με πικ-νικ, λίγη λογοτεχνία, λίγη φωτογραφία και λίγο ακόμη ύπνο (χεχε).

Το βράδυ της Τετάρτης ήταν ξεχωριστό, γιατί κάναμε ένα πολύ όμορφο multilingual δείπνο: Μαζευτήκαμε 6 άτομα (δύο έλληνες, μια ρωσίδα, δύο γάλλοι και ένας κινέζος) και φτιάξαμε φαγητά ο καθένας από τη χώρα του. Η ελληνική κουζίνα αντιπροσωπευόταν από μια "δυνατή" ομάδα: 1 κιλό μπεκρή μεζέ και μια γαβάθα τζατζίκι. Περιττό να σας πω πως "καθάρισαν" (και καθαρίστηκαν) αμέσως! Οι άλλες χώρες αντιπροσωπεύονταν από μια σαλάτα α λα ρωσικά, μια πάπια α λα κινεζικά, γαλλικά κρασιά και dips.

Και φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε, όπως και οι περισσότερες από τις εκδομές μου, έτσι και αυτή έπασχε από οξεία γλεζίτιδα. Κρούσματα αυτής της ασθένειας συμπεριλαμβάνουν: Να ξεκινάς για να πας στη Χίο και στο λιμάνι του Πειραιά να παρατηρείς ότι ξέχασες το εισιτήριο σου στην Πάτρα, να χάνεις το διαβατήριο σου μέσα στο αεροπλάνο και όλη τη μέρα να προσπαθείς να πείσεις τους "αεροδρομίτες" να σε αφήσουν να μπεις στη χώρα σου, να επιστρέφεις από εκδρομή στην Άρτα με άλλα 3 άτομα στο αμάξι (εσύ ο οδηγός) και να σου τελειώνει η βενζίνη στη μέση του πουθενά, να χάνεις το κινητό σου και να το βρίσκεις δυο βδομάδες μετά μέσα στο κιβώτιο ταχυτήτων του αυτοκινήτου σου (ναι, μέσα!), να ξεκινάς για Αθήνα με το αμάξι και πριν τα διόδια να ανακαλύπτεις ότι δεν έχεις φράγκο πάνω σου και να σκέφτεσαι να ζητήσεις από τα αλβανάκια στα Macdonalds της εθνικής και άλλα τέτοια.

Ε χάσαμε (ή μάλλον έχασα) τα κλειδιά του σπιτιού του Sebastien. Στο Παρίσι. Και η καινούρια κλειδαριά να στοιχίζει 400 ευρώ. Η πάνω κλειδαριά. Η κάτω, με τα 40 αντίτυπα που χρειαζόταν, να στοιχίζει άλλα 500. Και εσύ να έχεις πάνω σου... 80! Και να έχεις ακόμα 2 μέρες να περάσεις! Τελικά, για να προσγειωνόμαστε, φάγαμε αγχωμένοι το επόμενο πρωινό γυρίζοντας τα μέρη που είχαμε πάει για να τα βρούμε. Και αντίθετα από όλες τις προβλέψεις και τα στοιχήματα, τελικά τα βρήκαμε! Δε νομίζω ποτέ ξανά να "έβγαλα" 900 ευρώ σε 4 ώρες! =)

Κι έτσι τελείωσε το ταξίδι και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Φωτό σύντομα σε κάποια νέα ενότητα που σκέφτομαι να φτιάξω για φωτογραφίες. Θέλει δουλειά όμως και πρέπει να πάρω την απόφαση να κάνω κάμποσες αλλαγές στο website και στο weblog. Από θέματα accessibility μέχρι και ένα γενικότερο facelift. Είδομεν.

Μια και έγινε τελείως "αγαπημένο μου ημερολόγιο" αυτό το post, λέω να το κλείσω και μ' αυτό το ύφος. Πάω λοιπόν να τελειώσω το catch-up για τα κυπριακά τεκτενόμενα από τις εφημερίδες που πήρα, γιατί βλέπετε, η ελληνική online δημοσιογραφία, το τελευταίο που κάνει είναι ενημέρωση σ' αυτούς που βρίσκονται στο εξωτερικό.

Ta ta.

April 24 2004, 23:52 GMT+2
[ Random ] | Permanent Link