February 20, 2004
Στη βροχή...
Μετά από αρκετό διάβασμα Φυσικής Ι πείστηκα για ένα πράγμα.. Καλύτερα στο 5ο έτος να διαβάζεις για άνω φράγματα σφαλμάτων στρογγυλοποιήσεων ν-διάστατων χώρων (τα οποία σου φαίνονται κέτσουα) παρά για ευθύγραμμη ομαλή κίνηση, w=mg, Λόλα-να-ένα-τόπι και μη πω τι άλλο.
Με τα πολλά σήκω-κάτσε ξανασήκω ρε-συ-*πρέπει*-να-κάτσεις, έφτασα να διαβάζω στο ρελαντί μου. Και λέω δε πάω μια βολτίτσα με το ποδήλατο να λασκάρουν λίγο τα νεύρα μου;
Μα το Θεό, ήτανε το καλύτερο πράγμα που έκανα σήμερα.
Πήρα το ποδηλατάκι και κατηφόρισα μέχρι το μώλο. Ψιχάλιζε από την αρχή και το κράτησε μέχρι το τέλος της βόλτας. Τόσο ώστε να μην πέσω από το ποδήλατο και τόσο ώστε να καταλάβω πως έβρεχε. Τόσο ώστε να μη βραχώ πολύ αλλά τόσο ώστε να με αγγίξει.
Περίεργα συναισθήματα σου γεννάει η βροχή αλήθεια...
Βλέποντας τη βροχή μέσα από ένα τζάμι, το πρώτο που σε πιάνει είναι μια μικρή λύπη, μια υποψία θλίψης. Ίσως να είναι το πόσο μοιάζει το θολό τζάμι με τα μάτια σου εκείνες τις κρύες νύχτες. Και οι σταγόνες με τα δάκρυα. Ίσως πάλι να είναι το υποσυνείδητο έλεος σε αυτούς που δεν έχουν ένα τζάμι να σταθούν από πίσω του. Η αίσθηση του ασφαλούς και του δύναται-κρίνειν..
Όταν όμως πέφτει η βροχή πάνω σου, αλλάζουν εκδιαμέτρου οι ρόλοι.. Η βροχή τότε παίρνει τη φυσική της μορφή: Νερό, μια μορφή διαυγής και καθαρή, απαραίτητη για όλους και όλα - ανεξάρτητη από όλους και όλοι εξαρτημένοι από αυτή. Σα να συγκεντρώνεται η μεγαλοσύνη της φύσης σε ένα φαινόμενο που πολλές φορές νιώθεις πως συμβαίνει ειδικά για σένα εκείνη τη στιγμή. Σβήνουν όλα τα υπόλοιπα και το υποσυνείδητο βρίσκει στη βροχή το έλεος που ποθούσε. Την αίσθηση της λύτρωσης, του ξεπλύματος. Της αρχαίας τραγικής κάθαρσης.
Η σταθερή, σχεδόν συμφωνική πτώση των παραδομένων στη βαρύτητα σταγόνων του νερού, σου λέει ένα πράγμα σίγουρα: Πως δε πρέπει να ανησυχείς για το τι συμβαίνει ή θα συμβεί. Όλα έχουν ένα συγκεκριμένο τρόπο να συμβαίνουν: Αυτό με τον οποίο συμβαίνουν.
Και οι στάλες που μένουν να ακούγονται στο τέλος, επιβεβαιώνουν το νόημα όλων.
"Η ύπαρξη μου φαντάζει στα μάτια μου τόσο εφήμερη που χάνει κάθε σημασία." (Gao Xingjian, Το βουνό της ψυχής).
Καληνύχτα.
February 20 2004, 03:54 GMT+2