-
Τρομοκρατία, διπλωματία και τρομαρχία
-
Διαβάζουμε στο slashdot σήμερα (ελεύθερη μετάφραση):
Μετά την πρόσφατη ψήφιση της ΕΕ υπέρ των αμφιλεγόμενων νόμων κατακράτησης δεδομένων για τους παροχείς υπηρεσιών διαδικτύου και άλλων τηλεπικοινωνιακών φορέων, φαίνεται πως τώρα η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα αποκτήσει πλήρη πρόσβαση στα δεδομένα αυτά. Από το άρθρο:
Οι αρχές των ΗΠΑ θα μπορέσουν να έχουν πλήρη πρόσβαση στα δεδομένα των τηλεφωνικών κλήσεων, γραπτών μηνυμάτων και emails των ευρωπαίων πολιτών, δίνοντας στον σχετικά με την κατακράτηση δεδομένων πρόσφατα ψηφισθέντα νόμο της ΕΕ πολύ πλατύτερες και βαθύτερες συνέπειες από ότι αρχικά υπολογιζόταν
.Είναι στιγμές που θέλω να πω τόσα πολλά, να βρίσω τόσο πολύ και τόσο υψηλά ιστάμενο κόσμο… Να βρίσω όμως, να χλευάσω ευφυΐες, να ρίξω κλωτσιές στον κώλο, τούρτες στα πρόσωπα και κόκκινες μπογιές στα παράθυρα…
Μα καλά, πόσο μυαλό θέλει για να καταλάβει ένας ευρωβουλευτής ή ένας υπουργός στο ευρωπαϊκό συμβούλιο ότι πρώτη και καλύτερη η κυβέρνηση των ΗΠΑ θέλει να περνάνε τέτοια νομοσχέδια όπως της παρακολούθησης, της κατακράτησης δεδομένων, των πατεντών λογισμικού και τόσα άλλα; Ότι υποσκάπτονται μεθοδικά οι δημοκρατικοί μας θεσμοί από νονούς της διπλωματικής νύχτας (επειδή μόνο στα κρυφά σιγομουρμουρίζουνε και πείθουν); Ότι όλο αυτό το φιάσκο που λέγεται ευρωπαϊκή δημο-κρατία δεν είναι παρά ένα κουκλοθέατρο του παραλόγου (παρά-λογος όπως παρα-κράτος κλπ.) στο οποίο αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο συμφέρον από τις αλλαγές των “ευρωπαϊκών προεδρειών” είναι οι ξένοι διπλωμάτες που κάθε χρόνο έχουν “νέα” μυαλά να ελέγξουν για τα νευραλγικά ευρωπαϊκά ζητήματα, ενώ όλα τα άλλα απλά και μικρά θέματα δίνουν στους υπόλοιπους την αίσθηση ότι, ναι, έχουμε δημοκρατία και όχι ολιγαρχία.
Τρομοκρατία
Πρέπει να εμπαιδώσουμε όλοι κάποια στιγμή ότι ο τρόπος που χρησιμοποιείται η ίδια η λέξη τρομοκρατία είναι εντελώς λάθος.
Η σημασία της λέξης terrorism, όπως τη χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ, είναι η επιβολή με όπλο τον εκφοβισμό. Πιο σωστά λοιπόν, αυτό θα έπρεπε να λέγεται τρομαρχία (= άρχεται, ελέγχει ο τρόμος) και όχι τρομοκρατία (=κρατεί, κυβερνεί ο τρόμος).
Τι θα μπορούσε να είναι πραγματικά λοιπόν η λέξη τρομοκρατία; Μήπως ένα σύστημα στο οποίο ο τρόμος χρησιμοποιείται από το κράτος (την κυβέρνηση δηλαδή) ως όπλο για να διακυβερνά τη χώρα; Ένα κράτος το οποίο ζυμώνει τον τρόμο μέσα στις καρδιές του κόσμου ώστε να μπορεί να περνάει νομοσχέδια και να πετυχαίνει αυτά που θέλει; Στο δικό μου το μυαλό αυτό ακριβώς το νόημα έχει και δεν μπορώ να φανταστώ πιο καλή απεικόνιση της παρά μια κυβέρνηση (ή δια-κυβέρνηση) η οποία θυμίζει συνεχώς στον κόσμο να φοβάται τους άλλους, να προσέχει, να φυλάγεται και να ψηφίζει νόμους με δικαιολογία την προστασία και την ασφάλεια.
Μήπως τελικά, το σύστημα που κυβερνά τη χώρα μας και την Ευρώπη, στα πιο καίρια ζητήματα, είναι η τρομοκρατία (διπλωματική τρομαρχία) αντί η δημοκρατία και δεν το βλέπουμε γιατί είμαστε τόσο κοντά στο δέντρο που χάσαμε το δάσος; Και μήπως αυτό είναι χειρότερο από την τρομαρχία, γιατί εκτός του ότι επηρεάζει πολύ περισσότερο κόσμο, γίνεται κάτω από το τραπέζι, κρυφά, τόσο από εμάς όσο και από τους αντιπροσώπους μας;
Λένε “τους εχθρούς μου τους ξέρω, τους φίλους μου φοβάμαι”… Σοφές κουβέντες.
Ενημέρωση 4 ώρες μετά: Ο πάντα στοχαστικός old-boy έχει κάτι σχετικό να πει σχετικά με συνομωσίες και πόσο θα πρέπει, τελικώς, να μας απασχολούν στη ζωή μας. Όπως είχε και ο Ρούζβελτ, όταν έγραψε στην αυτοβιογραφία του πως
Ο μεγαλύτερος από όλους τους φόβους είναι ο φόβος του να ζεις
. -
early in the afternoon, Δευτέρα 15 Μαϊου 2006
[ Thoughts ] |
Permalink
| Comment!
“Τρομοκρατία” είναι το “κράτος” (η δύναμη) του “τρόμου”.
Κράτος, όχι με την έννοια της οργανωμένης ομάδας ανθρώπων από μία ή περισσότερες εθνικότητες, αλλά κράτος με την έννοια της “δύναμης”, της επιβολής.
“Η επιβολή με χρήση τρόμου”, λοιπόν.
Συμφωνώ βέβαια ότι η επιβολή μιας κατάστασης, μιας ιδέας, ενός τρόπου ζωής με τη φοβέρα των όπλων, με την απειλή του θανάτου, κι άλλα τέτοια “τρομοκρατικά όπλα” δεν είναι προνόμιο μόνο μιας περιοχής, μιας θρησκείας ή ενός λαού μόνο. Είναι προφανές ότι είναι τρομοκρατική η πολιτική που προωθούν ακόμα και υψηλά ιστάμενα πολιτικά πρόσωπα διακεκριμμένων χωρών (ονόματα δε λέμε, αλλά δείχνουμε άνετα προς τη δύση).