• Cap ou pas cap?

• Είναι παράξενο το πόσο πολύ μπορεί να σε επηρεάσει μια ταινία πάντως. Και αυτό το καταλαβαίνεις όταν τελειώνει. Ή μάλλον, ούτε τότε. Το καταλαβαίνεις την επομένη το πρωί όταν ξυπνάς. Και αντί μέσα στο αγαπημένο σου σκούρο μπλε καρώ πάπλωμα, ξυπνάς στα Ιωάννινα. Έχω την συνήθεια, η οποία πολλές φορές αποδεικνύεται να μην είναι και ότι καλύτερο, να ξεχνώ τα πάντα όταν πάω σινεμά. Βουλιάζω στη καρέκλα και εξαφανίζονται για δεκάλεπτα ολόκληρα – ή και ώρες – το πανί, οι καρέκλες, ο δίπλα που βρωμάει τσιγαρίλα. Δένομαι εκεί, σαν αυτόβουλος κιουμπρικός Άλεξ, να με κάνει ότι θέλει η ταινία μέχρι το τέλος της, τώρα που κόψανε τα διαλείμματα στους πολυσινεμάδες. Δεν το το κάνω επίτηδες, απλά συμβαίνει, και προφανώς μόνο στις καλές ταινίες γίνεται αυτό: σ’εκείνες τις ταινίες που ο σκηνοθέτης έχει κάποιο ταλέντο και έμπνευση, το σενάριο έχει κάτι να πει και τον τρόπο να το πει και οι ηθοποιοί πάιζουν τόσο καλά ώστε να μην βλέπεις τον τάδε διάσημο στην οθόνη, αλλά να βλέπεις τον ήρωα που υποδύεται ο τάδε διάσημος.

  Χθες λοιπόν πήγα σινεμά και είδα το Αγάπα με αν τολμάς. Μια υπέροχη ιστοριούλα, για δυο παιδιά-έφηβους-ενήλικες που έκαναν ό,τι τρέλα τους ερχόταν στο μυαλό, με τη σειρά, απλά επειδή τολμούσαν να την κάνουν. Ξεκίνησε σαν παιδικές αταξίες, εξελίχθηκε σε εφηβικές βλακείες και κατέληξε ως διαστροφές ενηλίκων. “Cap ou pas cap?” η ερώτηση που ανταλλάζανε συνεχώς. Η απάντηση ήτανε πάντα μία: “Cap.”

  Πήρα εισιτήριο, έκατσα, ξεκίνησε η ταινία, τελείωσε η ταινία. Ούτε να γυρίσω το κεφάλι από ‘δω ή από ‘κει. Βγαίνω, γυρίζω στο αυτοκίνητο με ένα χαμόγελο “να”, λες και είχα κρεμάστρα στο στόμα, βάζω Travis και πάω προς το σπίτι.

  Μεσάνυχτα πλέον, περνάω το σουβλατζίδικο που συνήθως λέω ότι θα συναντήσει στα δεξιά του όποιος πρόκειται να έρθει σπίτι μου για πρώτη φορά, περνάω το φανάρι στο οποίο θα έπρεπε να στρίψω για το σπίτι, περνάω το Πανεπιστήμιο, περνάω το Ρίο-Αντίρριο με το φέρυ-μποτ, περνάω και ακόμη 200 km. “Cap!”, δεν είπαμε;

  Ποιος ξέρει τι σκεφτόμουνα τόση ώρα… Μάλλον ό,τι θα σκεφτότανε κάποιος που έχει μια ιστορία σαν αυτή της ταινίας στη δική του ζωή… Ποιος θα φανταζόταν που θα με έφτανε ο δρόμος…

  Έφτασα τέσσερις. Περνάω τα σκοτεινά σοκάκια που είχα οδηγήσει μια φορά στη ζωή μου και δε θυμόμουνα καθόλου. Μετά από 3.5 ώρες δρόμο φτάνω στο σπίτι.

  Φυσικά… Όπως το φοβόμουνα, δεν ήτανε κανείς εκεί.

  Και φυσικά, αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει αυτό που σου μένει στο τέλος.

  Cap!

• in the night, Κυριακή 28 Μαρτίου 2004
  [ Personal ] | Permalink | Comments deactived

No comments

---

• ← News, news, news. 
• Απορίες… →
• ↑ Return