-
Seabiscuit
-
Σήμερα πήγα και είδα το Seabiscuit (ωραίο όνομα ρε συ..). Είχα ακούσει πως έχει προταθεί για αρκετά όσκαρ (μαζί και καλύτερης ταινίας) και μια ματιά στο imdb έδειξε πως υπήρχαν πολύ περισσότερα καλά σχόλια παρά κακά – συνήθως από μερικές προτάσεις 15-20 σχολίων καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται.
Δυστυχώς όμως, για αυτή την ταινία, δεν είχα λάβει υπ’ όψιν τον παράγοντα “αμερικανικός τρόπος σκέψης”. Η ταινία πρόκειται για ένα αναβάτη (τον Tobey Maguire – πρώην spiderman) που έχασε την όραση του, ένα στερεότυπο και ξέμακρο Δυτικοαμερικανό (Chris Cooper) που έχασε την επαφή του με τον κόσμο και τον πλούσιο καθαρά Αμερικανό (Jeff Bridges) που έχασε το γιο του και την υπερηφάνια του. Α ναι, και για ένα άλογο που έχασε τη φύση “του να είναι άλογο” (quoted από την ταινία).
Έχει προταθεί για αρκετά όσκαρ, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας, φωτογραφίας, μοντάζ, ήχου, διασκευασμένου σεναρίου. Είναι να απορείς για τα όσκαρ μερικές φορές.. Η ταινία αν και είχε είχε καλή φωτογραφία, είχε τις άπειρες σκηνές που με την αλλαγή της κάμερας τα πρόσωπα/αντικείμενα είναι πιο κοντά απ’ ότι πριν να αλλάξει. Και είναι υποψήφια για σενάριο; Άντε να πω πως αξίζει ήχου, κι αυτό δεν ξέρω, γιατί έχει πολύ καλούς αντιπάλους (το Master and Commander και το Finding Nemo).
Καλύτερης ταινίας; Όχι ρε παιδιά.. Επειδή δηλαδή το σενάριο, όντας βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, ακουμπάει την πληγωμένη από την οικονομική κρίση των αρχών του 1900 και υπερηφάνια καρδιά του αμερικανού (που είμαι σίγουρος πως το κάνει), έχει χάπι έντ και είναι από αυτές τις fuzzy-warm-feeling ταινίες να την βγάλουμε και καλύτερη ταινία του ’04. Κάτι τέτοια σε κάνουν να συμφωνείς με αυτούς που έχουνε πολύ χαμηλά τα όσκαρ.
Μη με παρεξηγείτε. Μου αρέσουν οι καλές, καλογυρισμένες ταινίες του Hollywood. AI, Shawshank redemption, Green mile, Seven, Fight club. Αλλά ακόμη και ο Τιτανικός και το Perl Harbor είχαν κάτι παραπάνω να δείξουν από αυτή την ταινία.
Αυτό που με παραξένεψε περισσότερο, είναι πως άρεσε σε πολλούς στο imdb. Και το πιο ωραίο ήταν ότι από τις πρώτες σκηνές άρχισε είχα αυτό το Hollywood-alert το οποίο ήτανε απλά too much από την αρχή κιόλας και δε φαίνεται να πείραξε τους imdb-άδες. Ίσως πρέπει να ρωτάω και έλληνες πριν πάω σε τέτοιες ταινίες.
Όπως και να’χει, να κλείνω γιατί παραείμαι επιθετικός και δε μ’αρέσει. Η ταινία ήταν μετριότατη και βαρετή (2.5 ώρες!), το σενάριο ήταν ρηχό και η αλληγορία με την οικονομική κρίση των αρχών του 1900 της Αμερικής, παρόλο που ήταν καλή σαν ιδέα, δεν έδεσε και πολύ (παρόλες τις ενοχλητικές, επιτηδευμένες παρεμβάσεις του αφηγητή που έκανε ότι μπορούσε). Επιπλέον, οι ερμηνίες ήταν μέτριες (αν εξαιρέσεις αυτή του Chris Cooper και του εκφωνητή των αγώνων William Macy), ενώ η προσπάθεια για να γίνει μια συμπαθητική ταινία, ακόμη και από τους κριτικούς, ήταν πρόδηλη σε πολλά σημεία.
Με 2 λέξεις: “Ρηχή μεταφορά ενός πλούσιου βιβλίου για ένα μεγάλο άλογο”. 9 λέξεις. whatever.
-
in the night, Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2004
[ Books/Music/Films ] |
Permalink
| Comments deactived