Tag archive: Thoughts
-
Αγαπάτε αλλήλους!
Αναδημοσιεύω εδώ ένα post ενός weblog του pathfinder με τίτλο “Απο Θεσσαλονίκη με πάθος αγάπη και διάθεση“. Δυστυχώς το όνομα του συγγραφέα δε το βρήκα πουθενά εκεί γύρω.
“Είναι πλέον ολοφάνερο ότι έχουμε συντηρητική κυβέρνηση. Όχι πως το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν συντηρητικό κόμμα αλλά το κακό παράγινε.
Το παπαδαριό ξεσπάθωσε και άνοιξε τον οχετό του. Μέσα στην ιερά σύνοδο οι ρασοφόροι άρχισαν να στέλνουν ο ένας τον άλλο να παίξει με τις κούκλες του και ο αρχιμαφιόζος της μαύρης συμμορίας έπραξε πραξικόπημα και διόρισε μητροπολίτες χωρίς την έγκριση του πατριάρχη.
Η Παναγιωταρέα και ο Επιφάνιος βγήκαν να παπαριάσουν με ιδέες τα μυαλά του κοσμάκη. Οι τετράπαχοι ιεράρχες εν τω μεταξύ διανοίγουν τις θύρες των ναών γιατί από το πάχος τους δεν χωρούν να περάσουν.
Όταν ήμουν μικρός ονειρευόμουν το 2000 σαν μια άλλη εποχή. Τώρα φτάσαμε 2004 και ακόμη το 2000 είναι ένα όνειρο απραγματοποίητο.
Η αμορφωσιά και η έλλειψη καλλιέργειας φτιάχνουν τους δαίμονες στις ψυχές των ανθρώπων. Ανοίξτε τα μυαλά σας στην ειρήνη. Γίνετε ταπεινοί. Ανακαλύψτε την ευτυχία στην ευτυχισμένη κοινωνία και όχι στην μοναχική ευτυχία του καπιταλισμού και της συντήρησης.
Για την ευτυχία είναι απαραίτητο το μοίρασμα και η συνύπαρξη.
Παπάδες, αγαπάτε αλλήλους!”
-
at night, Thursday 29 April 2004
Thoughts
| 
Αγαπάτε αλλήλους! (Comment!)
-
Παράξενες, μικρές, εμπνευστικές συγκυρίες
“Το να σκέφτεσαι, να αναλύεις και να εφευρίσκεις δεν είναι πράξεις ανώμαλες, αλλά η φυσική αναπνοή του μυαλού. Το να θεοποιείς τυχαία επιτεύγματα αυτής της λειτουργίας, να αποθησαυρίζεις τις παλλαϊκές σκέψεις των άλλων, να θυμάσαι με απίστευτο θαυμασμό τι είπε ο doctor universalis, είναι σαν να εξομολογείσαι την τεμπελιά ή τον βαρβαρισμό της ανθρώπινης ράτσας.
Κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να είναι ικανός να κάνει όλων των ειδών τις σκέψεις
και να συλλάβει όλων των ειδών τις ιδέες.” (Jorge Luis Borges)Τα παραπάνω λόγια διάβασα σε ένα email του Μιχάλη Ιατρού, λίγες μέρες πριν τη ψηφοφορία του νομοσχεδίου των software patents, τον Σεπτέμβρη του ‘03. Χωρίς να το ξέρει, αυτό το mail ήταν που με έσπρωχνε τις τρεις τελευταίες εκείνες μέρες να παίρνω απανωτά τηλέφωνα και να στέλνω fax στους Έλληνες Ευρωβουλευτές. Το αποτέλεσμα όλων των προσπαθειών μας (όλων των παιδιών που ασχολήθηκαν με το θέμα) ήταν τα 2/3 των Ελλήνων να ψηφίσουν κατά του νομοσχεδίου και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να αποκλείσει σαφώς το λογισμικό από τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας…
Το ίδιο mail έτυχε να δω ξανά σήμερα στο inbox μου ψαχουλεύοντας κάτι παλιά emails. Λίγες μέρες πριν ξεκινήσω ξανά για Βρυξέλλες για το ίδιο θέμα…
-
at night, Wednesday 7 April 2004
Thoughts
|
Παράξενες, μικρές, εμπνευστικές συγκυρίες (Comment!)
-
11/M… 9/11+2.5
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει λογικός άνθρωπος που να πιστεύει πραγματικά ότι οι πόλεμοι γίνονται για καλό. Ή που να πιστεύει πως καλά κάνανε που πεθάνανε 200 άνθρωποι σε ένα τρένο που τους πήγαινε στις δουλειές τους ή τους γυρνούσε σπίτι για ένα ζεστό γεύμα με τις κορούλες τους.
Σε κάνει όμως να αναρωτιέσαι..
Άλλοι άνθρωποι, εξίσου άνθρωποι με τους παραπάνω, πεθαίνουνε καθημερινά στις χώρες τους, λόγω συμφερόντων μεγάλων δυνάμεων (κλασικό φαινόμενο στη μέση ανατολή). Λόγω μερικών δολλαρίων διαφορά στο πετρέλαιο. Και δεν είναι διακόσιοι ενός τρένου ούτε 30 χιλιάδες ενός Κέντρου Εμπορίου. Είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Είναι εκατομμύρια.
Είμαι σίγουρος πως άμα πεις σε έναν από αυτούς “Λοιπόν, έχουμε όσα όπλα χρειάζεστε. Θέλετε να σας βοηθήσουμε να πολεμίσετε τα καθίκια;” η απάντηση που θα πάρεις δε θα είναι αυτή που περιμένεις. Θα είναι “Όχι. Θέλουμε απλά να μας φύγετε και να μας αφήσετε όλοι σας ήσυχους. Θέλουμε να σταματήσετε να επηρεάζετε τις ζωές μας.”
Αλήθεια όμως.. Τους άφησε ποτέ κανείς ήσυχους; Έζησαν ποτέ αυτές οι χώρες μακροχρόνια ειρήνη; Ποια μεγάλη χώρα δε επιδικώκει πάσει θυσία έλεγχο της Μέσης Ανατολής; Ποιός έλαβε ποτέ υπ’ όψιν διαμαρτυρίες που έγιναν κατά των πολέμων; Πότε έδωσε σημασία η οποιαδήποτε κυβέρνηση για το τι θέλουν αυτοί οι άνθρωποι αντί των συμφερόντων της;
Είναι τραγικό να σκεφτείς ότι μπορεί και να υπάρχει δικαιοσύνη στο θάνατο 200 ανθρώπων σε μια τρομοκρατική επίθεση. Είναι πολλαπλάσια τραγικό όμως να σκεφτείς πως για να πηγαίνει καλά η Οικονομία του κόσμου πεθαίνουν σε εκείνες τις χώρες 200 άνθρωποι κάθε βδομάδα. Για τους οποίους δε κλαίει κανείς. Οι οποίοι θέλουν μια ήσυχη ζωή όσο τη θες κι εσύ.
Έχουμε φτάσει σε μια εποχή που ο μόνος τρόπος για να δώσουνε κάποιοι σημασία σε κάτι που έχεις να πεις είναι να ρίξεις κανα-δυο πύργους ή να ανατινάξεις ένα τρένο.
-
at night, Saturday 13 March 2004
Thoughts
|
11/M… 9/11+2.5 (Comment!)
-
Στη βροχή…
Μετά από αρκετό διάβασμα Φυσικής Ι πείστηκα για ένα πράγμα.. Καλύτερα στο 5ο έτος να διαβάζεις για άνω φράγματα σφαλμάτων στρογγυλοποιήσεων ν-διάστατων χώρων (τα οποία σου φαίνονται κέτσουα) παρά για ευθύγραμμη ομαλή κίνηση, w=mg, Λόλα-να-ένα-τόπι και μη πω τι άλλο.
Με τα πολλά σήκω-κάτσε ξανασήκω ρε-συ-πρέπει-να-κάτσεις, έφτασα να διαβάζω στο ρελαντί μου. Και λέω δε πάω μια βολτίτσα με το ποδήλατο να λασκάρουν λίγο τα νεύρα μου;
Μα το Θεό, ήτανε το καλύτερο πράγμα που έκανα σήμερα. Πήρα το ποδηλατάκι και κατηφόρισα μέχρι το μώλο. Ψιχάλιζε από την αρχή και το κράτησε μέχρι το τέλος της βόλτας. Τόσο ώστε να μην πέσω από το ποδήλατο και τόσο ώστε να καταλάβω πως έβρεχε. Τόσο ώστε να μη βραχώ πολύ αλλά τόσο ώστε να με αγγίξει.
Περίεργα συναισθήματα σου γεννάει η βροχή αλήθεια…
Βλέποντας τη βροχή μέσα από ένα τζάμι, το πρώτο που σε πιάνει είναι μια μικρή λύπη, μια υποψία θλίψης. Ίσως να είναι το πόσο μοιάζει το θολό τζάμι με τα μάτια σου εκείνες τις κρύες νύχτες. Και οι σταγόνες με τα δάκρυα. Ίσως πάλι να είναι το υποσυνείδητο έλεος σε αυτούς που δεν έχουν ένα τζάμι να σταθούν από πίσω του. Η αίσθηση του ασφαλούς και του δύναται-κρίνειν..
Όταν όμως πέφτει η βροχή πάνω σου, αλλάζουν εκδιαμέτρου οι ρόλοι.. Η βροχή τότε παίρνει τη φυσική της μορφή: Νερό, μια μορφή διαυγής και καθαρή, απαραίτητη για όλους και όλα – ανεξάρτητη από όλους και όλοι εξαρτημένοι από αυτή. Σα να συγκεντρώνεται η μεγαλοσύνη της φύσης σε ένα φαινόμενο που πολλές φορές νιώθεις πως συμβαίνει ειδικά για σένα εκείνη τη στιγμή. Σβήνουν όλα τα υπόλοιπα και το υποσυνείδητο βρίσκει στη βροχή το έλεος που ποθούσε. Την αίσθηση της λύτρωσης, του ξεπλύματος. Της αρχαίας τραγικής κάθαρσης.
Η σταθερή, σχεδόν συμφωνική πτώση των παραδομένων στη βαρύτητα σταγόνων του νερού, σου λέει ένα πράγμα στα σίγουρα: πως δεν πρέπει να ανησυχείς για το τι συμβαίνει ή πρόκειται να συμβεί. Όλα έχουν ένα συγκεκριμένο τρόπο να συμβαίνουν: αυτόν με τον οποίο συμβαίνουν.
Και οι στάλες που μένουν να ακούγονται στο τέλος, επιβεβαιώνουν το νόημα όλων.
“Η ύπαρξη μου φαντάζει στα μάτια μου τόσο εφήμερη που χάνει κάθε σημασία.” (Gao Xingjian, Το βουνό της ψυχής).
Καληνύχτα.
-
at night, Friday 20 February 2004
Thoughts
|
Στη βροχή… (Comment!)
-
Όμορφες, γλυκιές διαφημίσεις
Σήμερα έτυχε να περνώ από το site της Hewlett Packard και σταμάτησα στη σελίδα της νέας της διαφημιστικής καμπάνιας You+HP που χρησιμοποιεί αυτό τον καιρό…
Όπως πολλά από τα όμορφα, μικρά, γλυκά πραγματάκια που ζούμε καθημερινά, όπως ένα τραγούδι των Belle and Sebastian, μια παράγραφος της Arundhati Roy, όπως η εικόνα μιας παπαρούνας πάνω σε ένα λουλούδι, έτσι και μερικές διαφημίσεις φτιάχτηκαν απλά για να σε κάνουν να χαμογελάς…
Κι ας μην πουλάνε όσο οι άλλες. Όπως περίπου “δεν πουλάνε” οι ειδήσεις της ΝΕΤ αντίθετα με τις ειδήσεις-θρίλερ των άλλων καναλιών. Όπως περίπου δεν πουλάνε τα τραγούδια των Κίτρινων Ποδηλάτων αντίθετα με τις ελληνικές pop επιτυχίες παύλα σκουπίδια.
Πολλοί όταν μιλάνε για μεγάλες εταιρίες σαν την HP, χρησιμοποιούν λέξεις που στοχεύουν στην απέχθεια του ακροατή όπως μεγαλοκαρχαρίες, μεγαθήρια, στυγνοί κεφαλαιοκράτες… Και ίσως σε πολλές περιπτώσεις, να έχουν κάποιο δίκαιο. Σιχαίνομαι όμως το ότι αυτοί οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις συγκεκριμένες λέξεις – έτσι για να σε κάνουν να σιχαθείς αυτόν στον οποίο αναφέρονται.
Άσχετο, αλλά κάτι παρόμοιο γίνεται και στην πολιτική σκηνή: Υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι όταν ανοίξουν το στόμα τους κάνουν το ίδιο: Χρησιμοποιούν ad hominem εκφράσεις ειδικά γραμμένες για να σε κάνουν να αποστραφείς αυτό για το οποίο μιλούν, το οποίο συνήθως είναι το αντίπαλο κόμμα ή κάποιος αντίπαλος πολιτικός προφανώς. Ίσως επειδή δεν έχουν κάτι καλύτερο να προτείνουν ή να πουν. Και πιστεύω πως κάποιου θα του τελειώσουν τα δάχτυλα πριν περάσουν είκοσι δευτερόλεπτα, άμα πει να αριθμήσει μερικούς τέτοιους.
Όπως και οι πολιτικοί όμως, έτσι και οι πολυεθνικές πιστεύω είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις (ευτυχώς) και πρέπει να προσέχουμε πριν ρίχνουμε λάσπη στον ανεμιστήρα.
Είναι αλήθεια ότι μια εταιρία έχει αρκετούς διευθυντές και πολλαπλάσιους μέτοχους για να σιγουρεύονται πως το χρήμα ρέει σωστά. Το οποίο μου θυμίζει το: “My father wrote about this in his book. Chapter 1… Page 1… Paragraph 1: What is the answer to 99 out of 100 questions?… Money.” (David, Vanilla Sky). Παρ’ όλα αυτά, πολιτικές από πολιτικές διαφέρουν. Δεν είναι περίεργο που εταιρίες σαν τη Microsoft, τη SCO ή τη Sun επικρίνονται για την πολιτική τους, ενώ εταιρίες σαν τις Audi, HP και IBM αν εξαιρέσεις τα νομικά της, είναι γενικότερα σεβαστές. Κάτι το οποίο συμβαίνει και με τους πολιτικούς, με τα κανάλια της τιβί και πολλά πράγματα γύρω μας.
Για το λόγο αυτό, χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω διαφημιστικές καμπάνιες, που ναι μεν έχουν σκοπό την αύξηση των πωλήσεων της πολυεθνικής (πάντα), αλλά παρουσιάζουν θέματα και εικόνες που σε αγγίζουν αφήνοντας στο μυαλό σου αποτυπωμένες όμορφες και γλυκιές εικόνες.
-
at night, Monday 19 January 2004
Thoughts
|
Όμορφες, γλυκιές διαφημίσεις (Comment!)
-
Για το πρωινό που θα ξημερώσει..
Ο Γκάντι είπε “Μην αναβάλλεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα, γιατί μπορεί να μην ξημερώσει το αύριο”… Συνεχώς προσπαθώ να το θυμίζω του εαυτού μου πριν χαθούν αυτά που πραγματικά θέλω από τη ζωή μου.. Και τελικά παρατηρώ πως όλο το ξεχνάω.
Ίσως τελικά ένα από τα πράγματα που μετριάζουν τη ζωή μας να είναι η υπερβολική αισιοδοξία για ένα ακόμη πρωινό…
Whatever.
-
at night, Sunday 4 January 2004
Thoughts
|
Για το πρωινό που θα ξημερώσει.. (Comment!)
-
Πατέντες σε αριθμούς…
Στο The Register έχει αναρτηθεί ένα άρθρο που σχολιάζει την πρόθεση του αμερικανικού γραφείου πατεντών να κάνει τους ακεραίους “πατεντοποιήσιμους”…
..κι έτσι σου έρχεται μια εικόνα στο μυαλό, κάτι μεταξύ οράματος μιας Πυθίας και εικόνας από βιβλίο του Έσσε:
Μέσα σ’εκείνο το σκοτεινό σοκάκι, με την υποψία δηλητηριωδών αναθυμιάσεων, αντίκρυσα την αντανάκλαση μιας πινακίδας από νέον μέσα στη λιμνούλα από νερό της βροχής. Σήκωσα τα μάτια και διάβασα αποχαυνωμένος την επιγραφή: Σκλαβιά σε τιμές ευκαιρίας. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα.
-
at night, Wednesday 26 November 2003
Thoughts
|
Πατέντες σε αριθμούς… (Comment!)