• 
• .com
• /weblog

Tag archive: Thoughts

• Νοσταλγία δημιουργίας

• Η χαρά του δημιουργού που μετά από πολύ καιρό βρίσκει την ευκαιρία, το κουράγιο, την έμπνευση, το οτιδήποτε για να δημιουργήσει και πάλι, είναι… απλά συγκλονιστική. Απλά… απερίγραπτη.

• at night, Friday 13 January 2006
  Thoughts | Νοσταλγία δημιουργίας (Comment!)

---

• Αγάπης τέλος

• “7η Ιανουαρίου” Αθηναϊκό μπαλκόνι

  Ας μην ξεχάσουμε (και φέτος) πως το να χαμογελάμε αληθινά, να χαιρετάμε παιδάκια στο δρόμο, να περνάμε χρόνο με την οικογένεια μας, να δίνουμε τις ευχές μας και να μην προσπερνάμε τους φτωχούς είναι για μια-δυο φορές το χρόνο το πολύ. Ίσως και μια τρίτη, άμα πει και γίνει κανα τσουνάμι, να βοηθήσουμε κι εμείς, έτσι για νά ‘χουμε να το λέμε.

  Μέχρι τ’ Αη Γιαννιού, οι ευχές ξεφουσκώνουν από μόνες τους, αφήνοντας πίσω αστεία θέματα για τα φωτογραφικά και συγγραφικά καπρίτσια ενός περαστικού είρωνα.

  Άιντε, και του χρόνου.

• at night, Saturday 7 January 2006
  Thoughts | Αγάπης τέλος (Comment!)

---

• Άφωνη κριτική

• Η Βρετανία θα γίνει η πρώτη χώρα στον κόσμο που θα παρακολουθεί τις κινήσεις όλων των οχημάτων στους δρόμους της. Ένα νέο εθνικό σύστημα παρακολούθησης θα διατηρεί τις καταχωρήσεις για τουλάχιστον δύο χρόνια. Χρησιμοποιώντας ένα δίκτυο από κάμερες οι οποίες θα αναγνωρίζουν αυτόματα κάθε πινακίδα που περνά, το σχέδιο είναι να δημιουργηθεί μια τεράστια βάση δεδομένων με τις κινήσεις των οχημάτων ώστε η αστυνομία και οι υπηρεσίες ασφάλειας να μπορούν να αναλύουν κάθε ταξίδι που έκανε ένας οδηγός μέσα σε αρκετά χρόνια.

  Πηγή: The Independent

  Τι να πω… Να πω “θρασύδειλοι φασίστες!”, θα θεωρηθώ κομμουνιστής. Να αναφωνήσω “καρχαρίες παγκοσμιοποίησης!”, θα χαρακτηριστώ αναρχικός. Να αρχίσω να φωνάζω “Οργουελικά γουρούνια!”, θα κλείσει ο λαιμός μου.

  Μπράβο λοιπόν στην κυβέρνηση της Μεγάλης Βρετανίας για το επιτυχές μέτρο κατά της εγκληματικότητας. Κι ας λένε μερικοί ουτοπιστές ότι υπάρχουν άλλα, καλύτερα μέτρα. Ρομαντικοί ανθρωπίσκοι!

• at night, Thursday 22 December 2005
  Thoughts | Άφωνη κριτική (Comment!)

---

• Βιο-ανακεφαλαίωση

• Έτσι, για να κάνουμε μια ανακεφαλαίωση…

  Σε λίγο θα έχουμε ποντίκια που θα μπορούν να αναπαράγουν ό,τι ιστό χρειαστούν, θα μπορούν να ζουν 6 φορές πιο πολύ από το κανονικό, δε θα νιώθουν φόβο και θα μπορούν να πιλοτάρουν αεροπλάνο.

  Πέραν του ότι τα παραπάνω θα εφαρμοστούν σύντομα σε ανθρώπους, φημολογείται επίσης ότι υπάρχουν ζωντανοί άνθρωποι σήμερα οι οποίοι θα ζήσουν 1000 χρόνια και είναι γεγονός το ότι αυτή τη στιγμή ήδη το 1/5 του ανθρώπινου γενετικού κώδικα είναι πατενταρισμένο1 (μία στις δύο πατέντες των οποίων, βρίσκονται στα χέρια μίας και μόνο εταιρίας).

  Ξέρω, γίνομαι κοινότυπος. Αλλά ρε διάολε, δε μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που δεν φοβάται έστω και λίγο για το μέλλον μας μπροστά σε αυτές τις ειδήσεις…

  Κουφάλα νεκροθάφτη, πάρε την καρδιά μου μου όποτε θες.

  Κουφάλες γενετιστές, και να τη θέλατε, δε θα σας την έδινα ποτέ.

  Υπερηχογράφημα της καρδιάς του Δημήτρη Γλέζου

  1 Ο ιδιοκτήτης μιας πατέντας σε γονίδια έχει αποκλειστικό δικαίωμα στη εκάστοτε χρήση του γονιδίου, πχ. στην μελέτης επίδρασης ενός φαρμάκου ή παραγωγής του, ακόμη και στην εξέταση ύπαρξης μιας ασθένειας.

• at night, Sunday 11 December 2005
  Thoughts | Βιο-ανακεφαλαίωση (Comment!)

---

• Φθινοπωρινή ομίχλη

• 

  Ανοιξιάτικα σχέδια, καλοκαιρινοί πειρασμοί,       τώρα πια φωτογραφίες σε συρτάρια. Χρώματα στους καρπούς και στα βλέμματα,       τώρα πια αποχρώσεις του κίτρινου και της γης. Χέρια, πόδια και στήθη       κρυμμένα κάτω από χοντρά ρούχα και σκεπάσματα. Τα παιδικά γέλια στις πλατείες       έγιναν σπάνια, βιαστικά χαμόγελα,       κάτω από ανυπόφορες ομπρέλες.

  Ξένες με το τώρα εικόνες       βολοδέρνουν άσκοπα στο παρόν,       λες και ο κάμερα-μαν σταμάτησε να γράφει.

  Φθινοπωρινή ομίχλη κι αυτή,       (ήδη) μιας προηγούμενης εποχής.

• at night, Sunday 4 December 2005
  Thoughts | Φθινοπωρινή ομίχλη (Comment!)

---

• Ατρόμητα ποντίκια-επιστήμονες

• 

  Από μια είδηση του slashdot, μαθαίνουμε σήμερα ότι επιστήμονες βρήκαν ένα γονίδιο το οποίο κάνει τα ποντίκια ατρόμητα, σχεδόν εξαφανίζοντας τους φόβους που έχουν υπό κανονικές συνθήκες.

  Πέραν των αντιθέσεων μου (και γενικότερα, της ανθρωπότητας) απέναντι στις γενετικές μεταλλάξεις, αυτό που με πειράζει πιο πολύ, είναι ο σκοπός τον οποίο δήλωσαν ότι έχουν: Να βοηθήσουν συνάνθρωπους τους να μην έχουν φοβίες!

  Αν είναι δυνατόν. Λες και ο μόνος τρόπος να μειωθούν οι φοβίες ενός ανθρώπου είναι μέσω γενετικής επέμβασης! Το ότι υπάρχει πιθανότητα γύρω στο 100% να χρησιμοποιηθεί σε ανθρώπους με σκοπό τον πόλεμο, να υποθέσω ότι δεν το έχουνε σκεφτεί οι δόκτορες; Ούτε το ότι κάποιος λόγος υπάρχει ότι όλα αυτά τα προγράμματα τα χρηματοδοτεί το αμερικανικό DARPA (λήμμα της wikipedia για τον διάολο);

  Σίγουρα το έχουνε σκεφτεί. Και κατά πάσα πιθανότητα κατέληξαν σε κάτι αφοπλιστικό του στυλ: “Σιγά. Αν δεν το ανακαλύψω εγώ, θα το ανακαλύψει κάποιος άλλος και ούτως ή άλλως θα συμβεί. Εξ’ άλλου, θα χρησιμοποιηθεί σε συνανθρώπους μου και πιθανότατα θα σώσει ζωές!”.

  Αλλά τι να πει κανείς. Όπως είχα γράψει και πιο παλιά, όλα τα κακά της Ανθρωπότητας γίνονται στο όνομα της Υγείας και της Ζωής.

  Έχω καταλήξει ότι οι πιο “λαμπροί” επιστήμονες είναι από τους πιο ατρόμητους για το μέλλον, ζεστοθεσούληδες και συνεπώς εγωιστές και ηλίθιους ανθρώπους. Είναι άσχετο το ότι ελάχιστοι από δαύτους πιστεύουν στο Θεό (ή τέλος πάντων, στο πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος); Άμα κρίνω από τη πλειοψηφία των αριστούχων πανεπιστημιακών, οι οποίο έχουν γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια τους αξίες όπως την Ελευθερία και την Ευτυχία και αρετές όπως την Αγνότητα και την Ταπεινότητα, μάλλον έχω δίκιο.

  Δε βαριέσαι όμως.

  Στο τέλος-τέλος, σκέφτομαι πως καλά κάνουν. Κάλλιο μια ώρα νωρίτερα να ψοφήσουμε όλοι. Θα πάρει του Κόσμου λιγότερο να ξεπλύνει το κακό που δημιουργήσαμε.

• at night, Friday 18 November 2005
  Thoughts | Ατρόμητα ποντίκια-επιστήμονες (Comment!)

---

• Αντι-ψυχολογία

• 

  Κάθομαι στο υπολογιστικό κέντρο της σχολής μου. Μέσα στο μεγάλο δωμάτιο 80 υπολογιστές και πάνω από 60 άνθρωποι. Πέραν του διακριτικού ήχου των πληκτρολογίων, του ανεπαίσθητου βββ του κλιματιστικού και μερικών ψίθυρων στην άλλη άκρη του δωματίου, το μόνο που ακούγεται ένα σταθερό, δυνατό μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ από έναν από τους υπολογιστές.

  Τριάντα δευτερόλεπτα μετά κι ο διαπεραστικό ήχος συνεχίζει επίμονα. Ένα λεπτό μετά και στα αυτιά μου έχει μετατραπεί σε τσιρίδα με μικρούς, αιχμηρούς, ημιτονικούς παλμούς αυξομοιώμενης εντάσεως, λόγω της ενόχλησης του τυμπάνου μου, το οποίο οφείλω να πω ότι δεν είναι φημισμένο για την ευαισθησία του.

  Σαν ένα είδους προσωπικού πειράματος, περιμένω δέκα λεπτά. Ο ήχος πιο έντονος από ποτέ, σαν σπασμένο γυαλί μέσα στο κρανίο μου μπηγμένο από τον δεξί κρόταφο. Παρατηρώ τους γύρω μου. Εξήντα άνθρωποι που για τα τελευταία 10 λεπτά μελετούν στο δωμάτιο αυτό, με το μόνο που τους ενώνει να είναι ο ήχος που τρυπάει τα αυτιά τους.

  Σηκώνομαι, περπατάω 5 βήματα προς τον ήχο. Σταματάω να αφουγκραστώ και κάνω άλλα 3 προς τον πάγκο των υπολογιστών. Σκύβω προς τον υπολογιστή, πατάω το κουμπί και 5 δευτερόλεπτα μετά σβήνει ο υπολογιστής και μαζί του ο ήχος που τώρα είχε γίνει πιο ενοχλητικός κι από το κλάμα ενός μωρού.

  Άκρα του τάφου σιωπή στο δωμάτιο. Για μια μικρή στιγμή, δεν ακουγόταν κανένα πληκτρολόγιο και κάποια πρόσωπα κοιτάξαν προς τον πάγκο των υπολογιστών. Στην ακριβώς δίπλα θέση, ο συμφοιτητής μου γυρίζει και με κοιτάει με έκπληξη λέγοντας: “Μπράβο ρε συ. Κάθομαι τρία τέταρτα εδώ και αυτός ο ήχος είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητικός…”

  Τον κοιτάω σκεφτόμενος ότι αυτός και οι υπόλοιποι 60-τόσοι είχαν τη δυνατότητα, και πάνω από όλα την ανάγκη, να σβήσουν τον κωλοϋπολογιστή ή έστω να πάνε μέχρι το γραφείο του υπεύθυνου του κέντρου να του ζητήσουν να τον απενεργοποιήσει. Στοιχηματίζω ότι τους πέρασε από το μυαλό να τον σπάσουν. (Εδώ πέρασε από το δικό μου που ήμουν εκεί για 10 λεπτά μόνο…) Αντ’ αυτών, επέλεξαν τον ήχο. Η περίπτωση του δίπλα φοιτητή, τρία τέταρτα στο ένα μέτρο από τον ήχο, τραγική: Ούτε καν σηκώθηκε να πάει σε έναν υπολογιστή πιο κάτω. Ένα μέτρο δίπλα στον διάολο και δεν άπλωσε το χέρι του να τον σβήσει…

  Γυρνώντας στον υπολογιστή μου αναρωτιέμαι τι είδους αναπηρία τον εμπόδισε. Ομολογώ πως διακρίνω μια αίσθηση απαξίωσης και μια υποψία απέχθειας για το πρόσωπο του.

  Μερικά πράγματα στον άνθρωπο, ποτέ δε θα τα καταλάβω. Και κρίνοντας από τη μοίρα του Φρόιντ, δε θέλω να τα καταλάβω…

• at night, Thursday 13 October 2005
  Thoughts | Αντι-ψυχολογία (Comment!)

---

• Μετα-μαραθώνια κενότης

• Η χθεσινή μέρα ήταν η τελευταία, από μια σειρά διακοσίων-και, που ασχολήθηκα με τη διπλωματική μου εργασία. Είμαι πλέον έτοιμος να πω, ότι αυτό που ήξεραν όλοι για μένα τους τελευταίους μήνες, πάει, πέρασε. Το είδος Homo Diplomaticus του γένους Homo Glezus αφήνει την τελευταία του πνοή σήμερα, δίνοντας τη σκυτάλη στο… εμ… Homo Liberus; (γέλια…)

  Επιτέλους, μπορώ να πω ότι είμαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα.

  (Κάπου εδώ, η φωνή της συνείδησης ψιθυρίζει ότι μεγάλο μέρος αυτού του αισθήματος ικανοποίησης ίσως να μην οφείλεται στο ότι πράγματι ολοκλήρωσα τους τόσους στόχους που έβαλα, ή στο ότι είμαι πραγματικά ευχαριστημένος με την προσπάθεια που κατέβαλα και από το αποτέλεσμα που πέτυχα, αλλά περισσότερο στο ότι κουράστηκα να προσπαθώ… Κάτι σαν αυτό που νιώθουν κάποιοι άνθρωποι στα 30 τους: μετά από χρόνια αναζήτησης του ιδανικού συντρόφου της ζωής τους και απόρριψης τόσων άλλων γιατί απλά δεν ήταν “αρκετά καλοί”, ξαφνικά βρίσκουν τον ιδανικό και αναρωτιούνται αν πράγματι είναι ο ιδανικός ή αν απλά τον βλέπουν έτσι γιατί κουράστηκαν τη σταυροφορία τους…)

  Όπως κάθε μαραθώνιος υπερπροσπάθειας, έτσι κι ο δικός μου προβλέπεται να ακολουθηθεί από μια περίοδο θλίψης… Ήδη άρχισε, το βλέπω. Πάντα έτσι γίνεται. Το είχε πει και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο καλλιτεχνικός διευθυντής των τελετών των Ολυμπιακών Αγώνων:

  “Ά, είναι γνωστό ότι υπάρχει η περίφημη “ολυμπιακή κατάθλιψη” την οποία περνούν όλοι όσοι ασχολούνται με τη διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων. Πάντα συμβαίνει αυτό. Είναι αποτέλεσμα της υπερπροσπάθειας. Αντλείς απ’ όλες τις αποθήκες της ενέργειάς σου, ψυχικές και σωματικές, και μετά μένεις άδειος…”

  Σε πολλά από αυτά που κάνουμε στη ζωή μας, ανεξαρτήτως αν είναι απαραίτητο ή όχι, δίνουμε όλο μας τον εαυτό για να το κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε (Οι άνθρωποι της ιστοριούλας πιο πριν, τον έδωσαν στο να βρίσκουν ελαττώματα στον καθένα που γνώριζαν, μέχρι τα 30 τους φυσικά που “κάτι άλλαξε”). Πολλοί θέλουν τον αγώνα αυτό να είναι μια πράξη ιερή και απαραίτητη για καθένα που αναζητεί το καλύτερο στη ζωή και στις δημιουργίες του — εξ’ άλλου, άνθρωπος <άνω+θρώσκω (αρχ. κοιτάζω, βλέπω) = Το ον που βλέπει (στοχεύει) ψηλά.

  Αναρωτιέται κανείς λοιπόν, γιατί μέσα τον πόνο της καρδιάς και του μυαλού που παίρνει τη θέση της υπερπροσπάθειας, αισθανόμαστε πιο έντονα από κάθε άλλη φορά, έστω και για μια στιγμή, την ματαιότητα της προσπάθειας και των όλων;

  Οφείλεται, μήπως, στην λάθος προοπτική που είχε ο {καλλιτέχνης, αθλητής, εραστής, διπλωματικο-εργασιο-γράφος} κατά τον μαραθώνιο του; Μήπως στην πραγματικότητα δεν έτρεχε για το τέρμα του σταδίου, αλλά για το τέρμα της δίψας του για κορεσμό της ανάγκης να νιώσει ότι προσπάθησε αρκετά;

  Κι ακόμη χειρότερα, μήπως το τέλος δε μέλλει την “πλήρωση” του κορεσμού, αλλά την “εξαγορά” της δίψας;

  Μήπως τελικά, δεν τρέχουμε για το τέρμα του αγώνα αλλά για το τέλμα του;

  Πάντως, αν η ίδια η πορεία είναι αυτή που δίνει αξία στο τέρμα/τέλμα του δρόμου προς το τέλειο, τότε η πρόβλεψη αποδοχή της ύπαρξης του τέλους, το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι την πορεία μας πιο ευχάριστη.

  Ίσως θα έπρεπε να αφήνουμε πιο συχνά στην άκρη την υπερηφάνεια μας και να το προβλέπουμε και να το αποδεχόμαστε κι εμείς.

  Είναι θεϊκό να αναζητείς το τέλειο. Είναι ανθρώπινο να σταματάς κάπου.

  

  Morteza Katouzian, “Dead end”

• at night, Saturday 8 October 2005
  Thoughts | Μετα-μαραθώνια κενότης (Comment!)

---

• Data retention και πράσσειν άλογα

• 

  Η Καθημερινή σχολιάζει σήμερα με αιχμηρό λόγο την απόφαση της Κομισιόν να ζητήσει πανευρωπαϊκή παρακολούθηση και διατήρηση αρχείου τηλεπικοινωνιών. Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στο δελτίο τύπου της Κομισιόν και στο (συνηθισμένα καλογραμμένο) άρθρο του e-lawyer blog.

  Μάλιστα. Για την Κομισιόν λοιπόν, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να προστατέψεις τον λαό της Ευρώπης από την τρομοκρατία, από το να παρακολουθείς όλα τα τηλεφωνήματα, emails, ανταλλαγές αρχείων και επισκέψεις σε ιστοσελίδες όλης της ηπείρου. “Είστε όλοι ύποπτοι (κι εν δυνάμει ένοχοι) μέχρι αποδείξεως του εναντίου” με άλλα λόγια. Ένα χρόνο διατήρηση των τηλεπικοινωνιακών δεδομένων και έξι μηνών των διαδικτυακών.

  Να το έχουμε υπ’ όψιν κι εμείς για τους συντρόφους και τα παιδιά μας. Για να μην κάνουν κάτι κακό, θα ηχογραφούμε όλα τα τηλεφωνήματα και τις συζητήσεις τους και θα τους φορέσουμε μια καμερούλα ώστε να καταγράφεται κάθε τους κίνηση, κάθε στιγμή.

  Σήμερα κατοχύρωσα το digitalrights.gr. Σ’ αυτό τον κόμβο, στο εγγύς μέλλον θα αναρτηθούν κείμενα στα ελληνικά από τα οποία θα μπορεί να ενημερωθεί ο καθένας μας για τα δικαιώματα που έχει στον ψηφιακό κόσμο. Η εμπειρία που αποκτήθηκε από τον αγώνα κατά των πατεντών λογισμικού θα μεταφερθεί σε αυτή την καθολικότερη προσπάθεια, με στόχο να παλέψουμε για την ελευθερία και τα δικαιώματα μας στον ψηφιακό κόσμο.

  Μέχρι τότε, όσοι διαφωνείτε με την παρακολούθηση των ιδιωτικών σας δεδομένων, περάστε από το (φρεσκο-μεταφρασμένο) Data retention is no solution και γίνετε ένας από τους δεκάδες χιλιάδες που υπέγραψαν τη διαφωνία τους. (Για όσους αμφιβάλλουν για τη αποτελεσματικότητα αυτών των ψηφοφοριών, να πω ότι ο αριθμός των υπογραφών της αντίστοιχης ψηφοφορίας για τις πατέντες λογισμικού (και της αντίστοιχης ελληνικής), ήταν στην πρώτη πρόταση μας όταν μπαίναμε στο γραφείο ενός ευρωβουλευτή.)

  Όπως φαίνεται, για κάποιους οι λέξεις “ελευθερία”, “δικαιώματα” και “προσωπικά δεδομένα” δεν σημαίνουν τίποτε.

  Για κάποιος άλλους πάλι, οι λέξεις αυτές αποτελούν τη διαφορά μεταξύ του ανθρώπου από τον Άνθρωπο.

  

• at night, Thursday 22 September 2005
  Thoughts | Data retention και πράσσειν άλογα (Comment!)

---

• Μετα-καλοκαιρινή μελαγχολία

• Είμαι ο μόνος;

  

  Izabela Wojcik, “sad boy”

• at night, Saturday 27 August 2005
  Thoughts | Μετα-καλοκαιρινή μελαγχολία (Comment!)

---

• ΑεÏ?οποÏ?ικό δυστÏ?χημα και ΜΜΕ

• 

  Με αφοÏ?μή το αεÏ?οποÏ?ικό δυστÏ?χημα, για μία ακόμη φοÏ?ά τα ελληνικά κανάλια τηλεόÏ?ασης κατάφεÏ?αν να δείξουν το αξεπέÏ?αστα χαμηλό επίπεδο τους. Για μία ακόμη φοÏ?ά οι δημοσιογÏ?άφοι τους κατάφεÏ?αν να σε κάνουν να αποÏ?ήσεις αν υπάÏ?χει τÏ?όπος να σε υποτιμήσουν πεÏ?ισσότεÏ?ο σαν θεατή από όσο κάνουν τώÏ?α και να εξανεμίσουν τις ελπίδες σου ότι κάποια μέÏ?α θα συνδέσουν τη λέξη αντικειμενικότητα με το επάγγελμα τους.

  Ανακοινώνουνε ψεÏ?τικες πληÏ?οφοÏ?ίες (”βÏ?έθηκαν αλλοιωμένα τα μαÏ?Ï?α κουτιά!”, “τÏ?ομοκÏ?ατική ενέÏ?γεια η πτώση του αεÏ?οσκάφους!”), πÏ?οβάλλουν πανηλίθιους και άχÏ?ηστους τίτλους (”το κανάλι μας στον τόπο της τÏ?αγωδίας”, “παντοÏ? πτώματα”), Ï?ίχνουν λάσπη στον ανεμιστήÏ?α (”κανένας υπεÏ?θυνος δεν φαίνεται να κάνει τη δουλειά του”), δημιουÏ?γοÏ?ν σενάÏ?ια από ελάχιστα στοιχεία (”λιπόθυμος ο κυβεÏ?νήτης πολλή ώÏ?α πÏ?ιν την συντÏ?ιβή”, “κάποιος επιβάτης πήγε στο πιλοτήÏ?ιο ή ένας από τους πιλότους…”), πÏ?οβάλλουν τα λόγια του κάθε άσχετου ατόμου γιατί δεν έχουν κάτι καλÏ?τεÏ?ο (”μαζί μας ο αντιδήμαÏ?χος ΜαÏ?αθώνα”), μιλάνε για τον εαυτό τους στη μέση μιας τέτοιας τÏ?αγωδίας (”όπως πÏ?ώτο το κανάλι μας μετέδωσε”, “αποκλειστική συνέντευξη με τον πÏ?ώτο αυτόπτη μάÏ?τυÏ?α”), τολμοÏ?ν να ψευτο-αυτο-εξιλεώνονται (”δεν είναι ώÏ?α για απόδοση ευθυνών, πÏ?οέχουν οι συγγενείς των θυμάτων” την ώÏ?α που κάνουν ακÏ?ιβώς το αντίθετο το τελευταίο τέταÏ?το), αναγÏ?άφουν “άμεση μετάδοση” στις δηλώσεις κάποιου που έγιναν πÏ?ιν μισή ώÏ?α… ΑÏ?κετά, βαÏ?έθηκα.

  Σκατά στα μοÏ?τÏ?α τους, για μία ακόμη φοÏ?ά.

  Πλέον καταλαβαίνεις ότι έχεις βάλει Î?ΕΤ μόνο από το λεξιλόγιο, τη σÏ?νταξη και τις πÏ?οσεκτικά επιλεγμένες φÏ?άσεις του ανταποκÏ?ιτή. Άμα ξανακάνω zapping σε παÏ?όμοιες πεÏ?ιπτώσεις, να μη με λεν ΔημήτÏ?η.

• at night, Sunday 14 August 2005
  Thoughts | ΑεÏ?οποÏ?ικό δυστÏ?χημα και ΜΜΕ (Comment!)

---

• Όταν η λογική παίζει το παιχνίδι της

• Αν η αδιαφορία δεν είναι επιλογή, ποιά είναι η απάντηση στον παραλογισμό;

• at night, Thursday 21 July 2005
  Thoughts | Όταν η λογική παίζει το παιχνίδι της (Comment!)

---

• Δικαίωμα στην ανάγνωση

• 

  From “The Road To Tycho”, a collection of articles about the antecedents of the Lunarian Revolution, published in Luna City in 2096)

  For Dan Halbert, the road to Tycho began in college–when Lissa Lenz asked to borrow his computer. Hers had broken down, and unless she could borrow another, she would fail her midterm project. There was no one she dared ask, except Dan.

  This put Dan in a dilemma. He had to help her–but if he lent her his computer, she might read his books. Aside from the fact that you could go to prison for many years for letting someone else read your books, the very idea shocked him at first. Like everyone, he had been taught since elementary school that sharing books was nasty and wrong–something that only pirates would do.

  And there wasn’t much chance that the SPA–the Software Protection Authority–would fail to catch him. In his software class, Dan had learned that each book had a copyright monitor that reported when and where it was read, and by whom, to Central Licensing. (They used this information to catch reading pirates, but also to sell personal interest profiles to retailers.) The next time his computer was networked, Central Licensing would find out. He, as computer owner, would receive the harshest punishment–for not taking pains to prevent the crime.

  [...]

  Richard Stallman, The Right to Read

  Παρακαλώ διαβάστε ολόκληρο το The Right to Read πριν συνεχίσετε.

  Σιγά σιγά, ολοένα και περισσότερα μέτρα λαμβάνονται για τον πληροφοριακό έλεγχο της ανθρωπότητας. Μερικά από τα “ελαφριά” παραδείγματα: Στην Αγγλία είναι στάνταρ διαδικασία η παρακολούθηση των email των φοιτητών και εργαζομένων και το μπουκάρισμα στα δωμάτια τους για έλεγχο αντιγραμμένων CD μουσικής. Οι κάμερες σε ολόκληρο το πανεπιστήμιο, απαραίτητο και καλοδεχούμενο κομφόρ πλέον. Στην Αμερική όλοι οι διεθνείς φοιτητές υπογράφουν την αποδοχή τους στην γενική παρακολούθηση (και μάλιστα πληρώνουν και τέλος γι’ αυτό).

  Πρόσφατα πέρασαν νόμοι σαν το EUCD με το οποίο οι δισκογραφικές (μόνο, προς το παρών) βρίσκονται ένα βήμα πιο κοντά στα προσωπικά μας δεδομένα. Δεν είναι μακριά και το Trusted Computing μέσω του οποίου θα ελέγχεται το τι μπορείς να τρέξεις στον υπολογιστή σου και τι όχι. Σιγά-σιγά περνάνε μέτρα τα οποία ελέγχουν εκτός από την ίδια την πληροφορία και τα ίδια τα κανάλια στα οποία ρέει, όπως το Διαδίκτυο και τα πρωτόκολλα επικοινωνιών και διαλειτουργικότητας.

  Όλα αυτά τα μέτρα περνούνε μπροστά από τα μάτια μας και νομιμοποιούνται ένα-ένα. Πέραν των 19 στους 20 δεν έχουν ιδέα για όλα αυτά. Η στιγμή που θα το μάθει, με βεβαιότητα, θα είναι περασμένη. Θα είναι αργά. Η στιγμή που θα μάθει επαρκώς μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας το “τι παίζει”, θα είναι μετά την εδραίωση της χούντας. Όπως γίνεται με όλες τις δικτατορίες.

  Πώς γίνεται αυτό;

  Γίνεται, γιατί το πρώτο πράγμα που θα χτυπήσει ένας τέτοιος εχθρός είναι το πνεύμα. Σημαδεύοντας πρώτα-πρώτα στη καρδιά του: Την καλλιέργεια, τις τέχνες. Κόβοντας πρώτα απ’ όλα την πρόσβαση του στη γνώση. Στα βιβλία.

  Επειδή δεν βλέπω κάτι άλλο εγώ, σας ερωτώ: Εκτός από το να βγούμε στους δρόμους όλη η ανθρωπότητα και να γεμίσουμε το δρόμο με αίμα, υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να σταματήσει αυτό που πάει να γίνει;

• at night, Monday 11 July 2005
  Thoughts | Δικαίωμα στην ανάγνωση (Comment!)

---

• Εικόνες του παρελθόντος

• Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει κα θημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ’ την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο. Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε μεις πιο πίσω, στα χωριά. Κι απάνω που συνήθιζε τ’ αυτί μας πάλι στα γλυκά τριξίματα της γης, και δειλά συλλαβίζαμε το γάβγισμα του σκύλου ή τον αχό της μακρινής καμπάνας, να που ήταν ανάγκη, λέει, να γυρίσουμε στο μόνο αχολόι που ξέραμε: στο αργό και στο βαρύ των κανονιών, στο ξερό και στο γρήγορο των πολυβόλων. Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ’ τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ’ ένα μικρό δαδί, μία μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ’ την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ’ αεροπλάνα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το ‘χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως. Τότες, χωμένοι μες στις ρεματιές, γέρναμε το κεφάλι από το μέρος το βαρύ, όπου δε βγαίνουνε όνειρα. Και τα πουλιά μας θύμωναν, που δε δίναμε τάχα σημασία στα λόγια τους ίσως και που ασκημίζαμε χωρίς αιτία την πλάση. Άλλης λογής εμείς χωριάτες, μ’ άλλω λογιώ ξινάρια και σιδερικά στα χέρια μας, που ξορκισμένα να ‘ναι. Δώδεκα μέρες κιόλας, είχαμε μεις πιο πίσω στα χωριά κοιτάξει σε κατρέφτη, ώρες πολλές, το γύρο του προσώπου μας. Κι απάνω που συνήθιζε ξανά το μάτι μας τα γνώριμα παλιά σημάδια, και δειλά συλλαβίζαμε το χείλο το γυμνό ή το χορτάτο από τον ύπνο μάγουλο, να που τη δεύτερη τη νύχτα σάμπως πάλι αλλάζαμε, την τρίτη ακόμη πιο πολύ, την ύστερη, την τέταρτη, πια φανερό, δεν ήμασταν οι ίδιοι. Μόνε σαν να πηγαίναμε μπουλούκι ανάκατο, θαρρούσες, απ’ όλες τις γενιές και τις χρονιές, άλλοι των τωρινών καιρών κι άλλοι πολλά παλιών, που ‘χαν λευκάνει απ’ τα περίσσια γένια. Καπεταναίοι αγέλαστοι με το κεφαλοπάνι, και παπάδες θεριά, λοχίες του ’97 ή του ’12, μπαλτζήδες βλοσυροί πάνου απ’ τον ώμο σειώντας το πελέκι, απελάτες και σκουταροφόροι, με το αίμα επάνω τους ακόμη Βουργάρων και Τούρκων. Όλοι μαζί, δίχως μιλιά, χρόνους αμέτρητους αγκομαχώντας πλάι πλάι, διαβαίναμε τις ράχες, τα φαράγγια, δίχως να λογαριάζουμε άλλο τίποτε. Γιατί, καθώς όταν βαρούν απανωτές αναποδιές τους ίδιους τους ανθρώπους πάντα, συνηθάν εκείνοι στο Κακό, τέλος του αλλάζουν όνομα, το λεν Γραμμένο ή Μοίρα έτσι κι εμείς επροχωρούσαμε ίσια πάνου σ’ αυτό που λέγαμε Κατάρα, όπως θα λέγαμε Αντάρα ή Σύγνεφο. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή, το πιο συχνά, ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Κι ότι ήμασταν σιμά πολύ στα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες, μήτε αρρώστους και γερούς, μήτε φτωχούς και πλούσιους, το καταλαβαίναμε. Γιατί κι ο βρόντος πέρα, κάτι σαν καταιγίδα πίσω απ’ τα βουνά, δυνάμωνε ολοένα, τόσο που καθαρά στο τέλος να διαβάζουμε το αργό και το βαρύ των κανονιών, το ξερό και το γρήγορο των πολυβόλων. Ύστερα και γιατί, ολοένα πιο συχνά, τύχαινε τώρα ν’ απαντούμε απ’ τ’ άλλο μέρος να ‘ρχονται οι αργές οι συνοδείες με τους λαβωμένους. Όπου απιθώνανε χάμου τα φορεία οι νοσοκόμοι, με τον κόκκινο σταυρό στο περιβραχιόνιο, φτύνοντας μέσα στις παλάμες, και το μάτι τους άγριο για τσιγάρο. Κι οπού κατόπι, σαν ακούγανε για που τραβούσαμε, κουνούσαν το κεφάλι, αρχινώντας ιστορίες για σημεία και τέρατα. Όμως εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν, καυτές ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι: «Οϊ Οϊ, μάνα μου», «οϊ οϊ, μάνα μου», και κάποτε, πιο σπάνια, ένα πνιχτό μουσούνισμα, ίδιο ροχαλητό, που ‘λεγαν, όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου. Ήταν φορές που εσέρνανε μαζί τους κι αιχμαλώτους, μόλις πιασμένους λίγες ώρες πριν, στα ξαφνικά γιουρούσια που κάναν τα περίπολα. Βρομούσανε κρασί τα χνότα τους, κι οι τσέπες τους γιομάτες κονσέρβα ή σοκολάτες. Όμως εμείς δεν είχαμε, ότι κομμένα τα γιοφύρια πίσω μας, και τα λίγα μουλάρια μας, κι εκείνα ανήμπορα μέσα στο χιόνι και στη γλιστράδα της λασπουριάς. Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι καπνοί που ανέβαιναν μεριές μεριές, κι οι πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτοβολίδες.

  Οδυσσέας Ελύτης, “Η πορεία προς το μέτωπο”, “Το Άξιον Εστί”, 1959

  Από τις εντονότερες εικόνες μου από το λύκειο. Επειδή, το πιο συχνά, ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας.

• at night, Thursday 30 June 2005
  Thoughts | Εικόνες του παρελθόντος (Comment!)

---

• Στο όνομα του…

• 

  Το είδαμε κι αυτό: Επιστήμονες πάγωσαν σκύλους για τρεις ώρες και μετά τους ξανα-ζωντάνεψαν. Και φυσικά, στο όνομα της Υγείας και της Ζωής.

  Ανέκαθεν, όποιος ήθελε να δικαιολογήσει τον κάλλο στον εγκέφαλο του, έβρισκε ένα Ιερό Σκοπό, τον οποίο μάλιστα τις περισσότερες φορές τον πίστευε και ο ίδιος (αυθυποβολή;) — από την Ιωάννα της Λωραίνης ως τον Χίτλερ, τον Μπους και τους επιστήμονες που παίζουν με τα DNA και τους πάγους.

  Ποιός στο διάολο σας είπε ότι δεν περνάμε καλά και όπως είμαστε;

  Πίσω, Αστέρη, πίσω !

• at night, Tuesday 28 June 2005
  Thoughts | Στο όνομα του… (Comment!)

---

• Α-συνέχεια

• Η πρώτη σκέψη είναι εύκολη. Tο πρόβλημα είναι η δεύτερη και η τρίτη. (Μεταμόρφωσις)

• at night, Friday 24 June 2005
  Thoughts | Α-συνέχεια (Comment!)

---

• “Στα ‘λεγα εγώ!”

• Κλασικά, ο Cringely έβγαλε ένα ακόμη σεντόνι μόλις ανακοινώθηκε κάτι στην αγορά. Αυτή τη φορά ήταν το ότι η Apple ανακοίνωσε πως θα χρησιμοποιήσει Intel chips στο μέλλον. Την προηγούμενη φορά ήταν κάτι άλλο, την επόμενη θα είναι – προφανώς – κάτι άλλο.

  Αυτό που με απασχολεί αυτή τη φορά, δεν είναι ούτε η ουσία του κειμένου ούτε ο ίδιος ο Cringely. Είναι ο τρόπος. Ο τρόπος του Cringely, τον οποίο παρατηρώ πολύ συχνά τώρα τελευταία στους ανθρώπους γύρω μου.

  Ο Cringely, IRL Mark Stephens, είναι ένας μύστης του Silicon Valley ο οποίος θεωρείται γκουρού του business στον κόσμο της πληροφορικής στις ΗΠΑ. Θυμίζοντας κάτι από Μέρφυ, αν και πολλές φορές πέφτει εντελώς έξω στις προβλέψεις του, κάποιες άλλες πέφτει τόσο μέσα που αναρωτιέσαι πώς κατάφερε να πετύχει ένα τέτοιο σενάριο. Ωστόσο, πολλοί διευθυντές επιχειρήσεων έχουν μάθει πολλά από τον Cringely και για πολλούς θεωρείται από τους σοφότερους του Silicon Valley. Πίσω στον τρόπο τώρα.

  Ο τύπος ανέκαθεν εκφράζεται με πρόβλεψεις-βόμβες οι οποίες ξεσκεπάζουν ό,τι ήταν κρυμμένο, που μόνο ένα μυαλό σαν το δικό του μπόρεσε να ανακαλύψει. Οι γεμάτες στόμφο εκφράσεις του θα έλεγε κανείς ότι υπονοούν ένα-κάποιο άγχος του πως για κάποιο περίεργο λόγο οι αναγνώστες/ακροατές του, δεν δίνουν αρκετή προσοχή στα λόγια του. Ή ότι ξεκινούν να τον ακούνε με δυσπιστία. Ότι ίσως χαζεύουν την ώρα που μιλάει, ή τρώνε κριτσίνια. Υπονοούν ένα-κάποιο κόμπλεξ του πως οι άνθρωποι δεν εκτιμούν τα λόγια του όσο θα έπρεπε, πράγμα εντελώς αναληθές για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, πράγμα πέρα για πέρα – ίσως και δίκαια – αληθές για κάποιους άλλους με την ίδια συνήθεια.

  And this time, what’s behind the announcement is so baffling and staggering that it isn’t surprising that nobody has yet figured it out until now. Apple and Intel are merging.

  “Μπαμ!” η πρώτη.

  (μετά από χίλιες λέξεις κείμενο…) Then what is the driving force? Microsoft.

  Να η δεύτερη, της οποίας η ανακοίνωση προηγήθηκε το τρρρρρρρρρ που κάνουν στα τσίρκα αμέσως πριν το εντυπωσιακό κομμάτι στο νούμερο.

  At first, I thought that Steve Jobs was somehow taking up the challenge of making users believe war was peace and hate was love simply to show that he could do it. [...] Nah. Not even Steve Jobs would try that.

  Και το κερασάκι στην τούρτα:

  Remember, you read it here first.

  Αυτό ακριβώς. Γιατί πρέπει να θυμίζει συνεχώς στους άλλους πως το ακούσανε πρώτοι από αυτόν; Αφού το ακούσανε, τι σημασία έχει να το πει; Αλλάζει το ότι είχε δίκιο; Γιατί πρέπει πριν καν δικαιωθεί να μας πει “θα δείτε, όταν έρθει η ώρα. Όταν έρθει όμως, να το θυμάστε”;

  Κάποιοι άνθρωποι, όταν τους ρωτήσεις τη γνώμη τους για κάτι που σκέφτεσαι να κάνεις, έχουν την κακή τακτική να σου απαντάνε με κάτι του στυλ “Άκου με πριν το μετανιώσεις”, “Μόνο μην πεις πως δε σε προειδοποίησα”, “Θα δεις ότι έχω δίκιο, όταν έρθει η ώρα, αλλά τότε θα είναι αργά!”, και άλλες τέτοιες λίγο-πολύ χαιρέκακες κουβέντες.

  Και φυσικά, το all-time-classic: Εμ! Στά ‘λεγα εγώ!.

  Προσωπικά κάτω από αυτές τις κουβέντες διακρίνω μια νότα εγωισμού, ίσως και κόμπλεξ. Ε λοιπόν, αυτό τον κρινγκελισμό, τον διακρίνω πολύ συχνά τώρα τελευταία σε αρκετούς γνωστούς μου.

  Μάλιστα, καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να το κάνει ασυναίσθητα. Όταν το παρατηρήσω, του δίνω ένα-δυο χαστούκια. Αληθινά χαστούκια. Χωρίς πλάκα.

• at night, Saturday 11 June 2005
  Thoughts | “Στα ‘λεγα εγώ!” (Comment!)

---

• Αν ήμουν καρτούν..

• Αν ήμουν καρτούν, θα με έτρεφε η εμμονή μου και θα με πυρπολούσε η αέναη αδυναμία εκπλήρωσης του οράματός μου. Γιατί αυτό που λάμπει στο ανεκπλήρωτο καμιά εκπλήρωση δεν μπορεί να το υποκαταστήσει. Γιατί αυτό που λάμπει στην προσδοκία καμιά πραγματοποίηση δεν μπορεί να το υποκαταστήσει. (Old Boy)

• at night, Friday 27 May 2005
  Thoughts | Αν ήμουν καρτούν.. (Comment!)

---

• Μήνυμα προς τους απανταχού Έλληνες

• Πρώτα το Euro 2004. Μετά οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Και τώρα η Eurovision.

  Έλληνες, απολαύστε προβολή, όσο διαρκεί.

  Υπ’ όψιν: Αν δε καταφέρετε να κόψετε τώρα την Ελληνική Μιζέρια™, δε θα μπορέσετε να τη βγάλετε από πάνω σας ποτέ.

• at night, Sunday 22 May 2005
  Thoughts | Μήνυμα προς τους απανταχού Έλληνες (Comment!)

---

• Άμα σου περισσεύουν..

• Στην Πάτρα λοιπόν, είναι αρκετά βενζινάδικα. Ένα όμως ξεχωρίζει στη νέα εθνική οδό Πατρών Αθηνών. Μια υποψία βενζινάδικου, με μια ετοιμόρροπη ταμπέλα “ΕΠ” της οποίας η μπογιά ξέβαψε πέραν του ανεκτού πριν από 10 χρόνια και με ένα χοντροκοιλαρά με παντόφλες και μελανιασμένα από το κάπνισμα χείλια να διευθύνει τη τρύπα αυτή. Πιθανότατα δίνοντας νερό αντί για βενζίνη (το οποίο αιτιολογεί και την τιμή της) στους λιγοστούς οδηγούς που το επιλέγουν από τα 10 βενζινάδικα της οδού αυτής, για να γεμίσουν το σαράβαλο τους.

  Από αυτό το βενζινάδικο λοιπόν, είδα σήμερα να βγαίνει μια καλογυαλισμένη Mercedes SLK 500 με φιμέ τζάμια που την οδηγούσε ένας χλιδοντιμένος νέος που κάπνιζε πούρο και η μπριγιαντίνη των μαλλιών του αντανακλούσε το δερμάτινο του ουρανού της καμπίνας.

  Άραγε αν τον ρωτήσει ένας συνεργάτης του από που γεμίζει το αυτοκίνητο του, θα του πει την αλήθεια; Άραγε, στα πόσα γεμίσματα κερδίζει τα λεφτά μιας τζούρας από τα πούρα που καπνίζει; Άραγε να είναι τσιγκουνιά μέχρι το κόκκαλο ή κατάντια από τη κορυφή ως τα νύχια..;

  Ερωτηματικά που θα μείνουν αναπάντητα, κρυμμένα βαθιά στην απεραντωσύνη των έξι γραμμάτων της λέξης γυφτιά.

• at night, Saturday 10 July 2004
  Thoughts | Άμα σου περισσεύουν.. (Comment!)

---

Post archive

• CHOICES

  • Weblog homepage
  • About the author
  • About this blog
  • Archive
  • Contact

• SEARCH

• FEEDS

  • All articles (atom)
  • Main articles (atom)
  • Mini-posts (atom)
  • Comments (atom)

• COMMUNITIES

  Belonging

  • planet ελλακ,
  • planet Fedora,
  • Fedora greece,
  • gnome.gr,
  • django.gr,
  • transifex,
  • digitalrights.gr,
  • patras lug

  Hanging around

  • gallery,
  • twitter,
  • identi.ca,
  • del.icio.us,
  • #ellak on Freenode

  Using

  • webfaction,
  • dreamhost,
  • radio paradise

  Participating

  • fudcon,
  • athens digital week,
  • foss.in,
  • GUADEC,
  • patras freecycle

π