Tag archive: Personal
-
Γιορτάζω!
Αν εξαιρέσει κανείς τις καμπάνες τις εκκλησίας της γειτονιάς που χτυπάνε από χθες κάθε 5-6 λεπτά για περισσότερα από 30 δευτερόλεπτα (!), η σημερινή μέρα είναι υπέροχη!
Δεν ξέρω αν ο περισσότερος κόσμος απολαμβάνει τις γιορτές γιατί με αυτές τις ευκαιρίες καλύπτει την ανάγκη του να νιώσει σημαντικός, να νιώσει ότι τον σκέφτονται οι άλλοι ή επειδή απλά είναι μια ευκαιρία να ακούσει τη φωνή ανθρώπων που έχει καιρό να επικοινωνήσει. Δεν ξέρω αν μέσω των γιορτών και της επανα-σύνδεσης του με γνωστούς, φίλους (και μη), νιώθει (και πάλι) άνθρωπος, νοσταλγώντας την απέρριτη ζωή που (ίσως) βιώνει πού-και-πού στα όνειρα του. Ή αν ευχάριστη είναι η τυπική συζήτηση στο τηλέφωνο με τα “χρόνια πολλά” και όχι η υπερηφάνια που νιώθει για το ότι ο άλλος σταμάτησε τη δουλειά του για να τον πάρει τηλέφωνο.
Όπως και νά ‘χει, σήμερα τυχαίνει να είναι μια μέρα που χαίρομαι για το έθιμο των γιορτών. Ίσως φταίει η πλευρά του κρεβατιού που ξύπνησα.
Γι’ αυτό, πίνω τον καφέ μου στην υγειά όλων σας και περιμένω όλος χαρά να διαβάσω ένα καλό λόγο στα σχόλια από όλους όσους διαβάζουν αυτές τις προτάσεις. Δεν ξέρω αν έχει πραγματικά νόημα, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα κάνετε έναν από τους 5 δις ανθρώπους να χαμογελάσει για ακόμη μια από τις 5 δις φορές που θα το κάνει μέσα στη διάρκεια της 26ης Οκτωβρίου! :-)
‘γειά μας!!
Φρεσκο-αλεσμένο χαρμάνι εσπρέσσο από τον “Σταύρο”, αγαπημένο καφεκοπτείο της Πάτρας, με εξαίρετους καφέδες, μυρουδιές και εδέσματα.-
at night, Wednesday 26 October 2005
Personal
| 
Γιορτάζω! (Comment!)
-
Σημείο αλλαγής #24
Μια φορά κάθε τόσο, ή μάλλον κάθε πολύ τόσο, συγυρίζω το γραφείο μου. Έτσι, για αλλαγή. Για ανανέωση. Για μέτρο σύγκρισης…
[Ημι-διακρίνονται (clockwise, από πάνω αριστερά): Κορυφογραμμή του Mont Blanc στις Άλπεις, ο Old boy σε μια Eizo L568, Αφίσα του Ben Moon, ντουλάπα με κυριολεκτική "Intel inside" ζωγραφιά, ηχεία Creative Inspire δώρο από τους κολλητούς πριν 3 χρόνια, "δανεισμένο" Sun Type 6 USB πληκτρολόγιο από ένα Sun Fire 280R Server, τελευταίο τεύχος του Rock & Ice, διπλός εσπρέσσο, Sony Ericsson T610.]
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι γελάνε όταν στην ερώτηση “Καλά ρε συ Δημήτρη, πότε στο καλό θα συγυρίσεις αυτό το αχούρι που ονομάζεις γραφείο σου;” τους απαντάω “Κάτσε, έχουμε ακόμη καιρό μέχρι τα γενέθλια μου…”.
Με ‘γειά!
-
at night, Thursday 4 August 2005
Personal
|
Σημείο αλλαγής #24 (Comment!)
-
Παράδεισοι
Ποιός είπε ότι οι παράδεισοι βρίσκονται μακριά;
Παραλία Βοϊδοκοιλιάς, Γιάλοβα
Πολυλίμνιο Μεσσηνίας, ΧαραυγήΣτη δορυφορική φωτό από το Google maps μπορείτε να δείτε στο κάτω μέρος την Πύλο, πάνω αριστερά τη Βοϊδοκοιλιά και στη μέση του κόλπου ανεπαίσθητα το Camping Εροδιός.
Καλώς μας πίσω πάλι.
-
at night, Wednesday 3 August 2005
Personal
|
Παράδεισοι (Comment!)
-
Φύγαμε
Μιάμιση ώρα πακετάρισμα σακκιδίων, σκηνών και λοιπών μιας-βδομάδας συμπράγκαλων. Ραντεβού σε 20 λεπτά για φαΐ στο πόδι. Το προς τα πού θα αποφασιστεί όταν θα έχουμε ήδη ξεκινήσει. Γειά χαρά. (η επιστροφή)
-
at night, Tuesday 26 July 2005
Personal
|
Φύγαμε (Comment!)
-
Κάλυμνος update
Κατ’ αρχήν χρόνια πολλά! Εύχομαι του χρόνου το πάσχα να το περάσουμε σε ένα κόσμο λίγο καλύτερο από αυτό. Λίγη ενημέρωση, diary-style (μπλιαχ).
Τη Κυριακή του Πάσχα είχα την τύχη σήμερα να είμαι προσκαλεσμένος στο παραδοσιακό πασχαλινό έθιμο της Καλύμνου, το “μουούρι”. Οι καλύμνιοι λοιπόν, σφάζουν το αρνί τους αφαιρώντας τα εντόσθια, το παραγεμίζουν με γύμιση ρυζιού, συκωτιού και κουκουναριού και το τοποθετούν σε ένα πήλυνο πιθαράκι με άνοιγμα όσο μια αγκαλιά. Για να μην κολλήσει, το υπερυψώνουν με μερικά ξυλαράκια και κλείνουν αεροστεγώς το δοχείο με λίγη ζύμη.
Τοποθετούν μερικών οικογενιών τα μουούρια σε παραδοσιακό φούρνο, ο οποίος ζεσταίνεται για δυο ώρες με ξύλα, των οποίων έχουν απομείνει οι στάχτες. Κατόπιν κλείνουν το πορτάκι του φούρνου ερμητικά και το χτίζουν κυριολεκτικά από μπροστά, με πέτρες και λάσπη ώστε να μην περνάει ίχνος αέρα. Με αυτό τον τρόπο δεν ανάβει φωτιά μέσα στον φούρνο και το κρέας ψήνεται αργά-αργά (απελπιστικά αργά!). Μετά από καμιά 15άρα ώρες (από τις 8 του Σαββάτου μέχρι τις 10-11 το επόμενο) πρωί η λιχουδιά είναι έτοιμη. Όποιος θεωρεί τη σούβλα και το κοκορέτσι τους καλύτερους πασχαλινούς μεζέδες, μάλλον πρέπει να δοκιμάσει το μουούρι.
Μετά το “χτίσημο” του φούρνου, ακολούθησε φυσικά λασποπόλεμος στον οποίο έλαβαν και οι 10-15 παρόντες μέρος.
Σα να μην έφτανε αυτό το φαγοπότι, τη Δευτέρα του Πάσχα οι καλύμνιοι σουβλίζουν και αρνί και κάνουν τα πολύ όμορφα καλύμνικα ντολμαδάκια (μυστικό: Φρέσκα αμπελόφυλλα, γέμιση με κιμά και ντομάτα, και μικρά κομματάκια από κρέας στον πάτο).
Κατά τα άλλα, πάμε αναρρίχηση, διαβάζουμε (δυστυχώς) για τη διπλωματική και προσπαθώ να ακολουθήσω τα δρώμενα στις Βρυξέλλες για τις πατέντες λογισμικού (αυτές τις μέρες κατατίθενται οι τροπολογίες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο).
Μερικές αναρριχητικές διαδρομές που “έγραψαν” λόγω της ομορφιάς τους:
Πεδίο “Αρχή”:
- Κάστορας 6c: Αρνητική διαδρομή σε tufas, δυναμική. Ωραίες εναλλαγές κινήσεων.
- Il pittore 6b+ RP: Λίγο αρνητική διαδρομή σε σταλακτητικά και tufas, τα οποία στην κορυφή της διαδρομής μεγαλώνουν τόσο ώστε χρησιμοποιούνται ως δίεδρο. *Πολύ* όμορφο crux.
- Thetis 6b OS: Πανέμορφο δίεδρο πάνω σε ένα τεράστιο σταλακτικτικό. Ζόρικη στις πάπιες!
Πεδίο “Απόγευμα”:
- By by dog 6c RP: Συνεχόμενα ισορροπιστική διαδρομή με πανέμορφους συνδιασμούς κινήσεων.
- Janas Kitchen 6b+ OS: Διαδρομή με λίγο απ’ όλα: Ισορροπιστικά, δυναμικά, δίεδρο και ένα κομμάτι με σχισμή ψηλά. Κούκλα!
Πεδίο “Οδύσσεια”:
- Lestrygon 6c: Πω πω πω, απελπιστικά δυναμική..
- * Circe 6b OS: Πολύ ντελικάτες ισορροπιστικές κινήσεις!
Φωτογραφίες μόλις επιστρέψω (βλέπετε, ξέχασα και το USB καλώδιο της φωτογραφικής μηχανής).
Από αύριο, διακοπές γιοκ (ο Θεός να τις κάνει διακοπές με τόση κούραση και διάβασμα). Μάλλον θα κάτσω Αθήνα για μερικές μέρες. Αν κάποιος φίλος ιστολόγος παίζει να είναι Αθήνα και έχει όρεξη για καφέ, ας το σφυρίξει (είτε με σχόλιο είτε αλλιώς).
-
at night, Friday 6 May 2005
Personal
|
Κάλυμνος update (Comment!)
-
Κάλυμνος
[15:42] Να’μαι λοιπόν στην Κάλυμνο, σε μια γραφική καφετέρια στο λιμανάκι, τσιμπολογώντας ‘φτάζυμο καλύμνικο ψωμί, πίνοντας εσπρεσάκι και απολαμβάνοντας τη θέα. Αν έλειπαν κι αυτά τα μηχανάκια με τις διαολεμένες εξατμήσεις που καβαλάνε κάτι νιάνιαρα θα ‘ταν τέλεια..
Φυσικά δεν μπορούσαν να λείπουν τα “περίεργα” και από αυτό το ταξίδι (ή όπως τα λένε κάποιοι φίλοι χαρακτηριστικά, τα “γλέζικα”).
- Ξέχασα τα αναρριχητικά μου παπούτσια το Σάββατο στο αναρριχητικό πεδίο του Φιλοπάππου στην Αθήνα.
- Άργησα να φύγω από τη συνάντηση μου με τον Σπύρο Μπόλη του ΔΣ του HeLLUG και έτσι έφτασα σπίτι αργοπορημένος (είχα ακόμη να φτιάξω τα πράγματα μου!).
- Το πλοίο έφευγε 3:00 και εγώ έφυγα από το Μαρούσι στις 2:20 (θέλω τουλάχιστον μισή ώρα για να πάω Πειραιά και αυτά τα πλοία φεύγουν συνήθως στην ώρα τους).
- Ξέχασα το δεύτερο μου ζευγάρι αναρρηχιτικών παπούσιών στο σπίτι καθώς πήγαινα στον Πειραιά, ευτυχώς μόνο 5 λεπτά μακριά απ’το σπίτι.
- Ξέχασα να στρίψω στην έξοδο για οδό Πειραιώς – αναγκάστηκα να περάσω από το κέντρο του Πειραιά, στο οποίο διεξαγόταν ένα τεράστιο γιουσουρούμ τσιγγάνων.
- Ξέχασα να στρίψω στην έξοδο για Δωδεκάνησα και έτσι μπήκα στην μεθεπόμενη πύλη του λιμανιού κάνοντας κύκλο.
Πάτησα το πόδι μου στην μπουκαπόρτα του πλοίου την ώρα που αυτή σηκωνόταν από τη προκυμαία και οι ναυτικοί λύνανε τα παλαμάρια. Ώρα: 3:28.
Κατά τα άλλα ηρεμία. Όμορφα πρωινά με μυζήθρα με μέλι, ‘φτάζυμο καλύμνικο ψωμί με μαρμελάδα ή μερέντα, καφεδάκι. Αναρρίχηση για μερικές ώρες, και, όσο ξενέρωτο και αν ακούγεται, απόγευμα διάβασμα για διπλωματική.
“Όλα καλά, όλα ανθηρά” όπως θα έλεγε κι ένας φίλος! :-)
-
at night, Wednesday 27 April 2005
Personal
|
Κάλυμνος (Comment!)
-
Cap ou pas cap?
Είναι παράξενο το πόσο πολύ μπορεί να σε επηρεάσει μια ταινία πάντως. Και αυτό το καταλαβαίνεις όταν τελειώνει. Ή μάλλον, ούτε τότε. Το καταλαβαίνεις την επομένη το πρωί όταν ξυπνάς. Και αντί μέσα στο αγαπημένο σου σκούρο μπλε καρώ πάπλωμα, ξυπνάς στα Ιωάννινα. Έχω την συνήθεια, η οποία πολλές φορές αποδεικνύεται να μην είναι και ότι καλύτερο, να ξεχνώ τα πάντα όταν πάω σινεμά. Βουλιάζω στη καρέκλα και εξαφανίζονται για δεκάλεπτα ολόκληρα – ή και ώρες – το πανί, οι καρέκλες, ο δίπλα που βρωμάει τσιγαρίλα. Δένομαι εκεί, σαν αυτόβουλος κιουμπρικός Άλεξ, να με κάνει ότι θέλει η ταινία μέχρι το τέλος της, τώρα που κόψανε τα διαλείμματα στους πολυσινεμάδες. Δεν το το κάνω επίτηδες, απλά συμβαίνει, και προφανώς μόνο στις καλές ταινίες γίνεται αυτό: σ’εκείνες τις ταινίες που ο σκηνοθέτης έχει κάποιο ταλέντο και έμπνευση, το σενάριο έχει κάτι να πει και τον τρόπο να το πει και οι ηθοποιοί πάιζουν τόσο καλά ώστε να μην βλέπεις τον τάδε διάσημο στην οθόνη, αλλά να βλέπεις τον ήρωα που υποδύεται ο τάδε διάσημος.
Χθες λοιπόν πήγα σινεμά και είδα το Αγάπα με αν τολμάς. Μια υπέροχη ιστοριούλα, για δυο παιδιά-έφηβους-ενήλικες που έκαναν ό,τι τρέλα τους ερχόταν στο μυαλό, με τη σειρά, απλά επειδή τολμούσαν να την κάνουν. Ξεκίνησε σαν παιδικές αταξίες, εξελίχθηκε σε εφηβικές βλακείες και κατέληξε ως διαστροφές ενηλίκων. “Cap ou pas cap?” η ερώτηση που ανταλλάζανε συνεχώς. Η απάντηση ήτανε πάντα μία: “Cap.”
Πήρα εισιτήριο, έκατσα, ξεκίνησε η ταινία, τελείωσε η ταινία. Ούτε να γυρίσω το κεφάλι από ‘δω ή από ‘κει. Βγαίνω, γυρίζω στο αυτοκίνητο με ένα χαμόγελο “να”, λες και είχα κρεμάστρα στο στόμα, βάζω Travis και πάω προς το σπίτι.
Μεσάνυχτα πλέον, περνάω το σουβλατζίδικο που συνήθως λέω ότι θα συναντήσει στα δεξιά του όποιος πρόκειται να έρθει σπίτι μου για πρώτη φορά, περνάω το φανάρι στο οποίο θα έπρεπε να στρίψω για το σπίτι, περνάω το Πανεπιστήμιο, περνάω το Ρίο-Αντίρριο με το φέρυ-μποτ, περνάω και ακόμη 200 km. “Cap!”, δεν είπαμε;
Ποιος ξέρει τι σκεφτόμουνα τόση ώρα… Μάλλον ό,τι θα σκεφτότανε κάποιος που έχει μια ιστορία σαν αυτή της ταινίας στη δική του ζωή… Ποιος θα φανταζόταν που θα με έφτανε ο δρόμος…
Έφτασα τέσσερις. Περνάω τα σκοτεινά σοκάκια που είχα οδηγήσει μια φορά στη ζωή μου και δε θυμόμουνα καθόλου. Μετά από 3.5 ώρες δρόμο φτάνω στο σπίτι.
Φυσικά… Όπως το φοβόμουνα, δεν ήτανε κανείς εκεί.
Και φυσικά, αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει αυτό που σου μένει στο τέλος.
Cap!
-
at night, Monday 29 March 2004
Personal
|
Cap ou pas cap? (Comment!)
-
News, news, news.
Όπως φαίνεται, στις 14-15 του Απρίλη θα πάω ξανά στις Βρυξέλλες για το θέμα του νομοσχεδίου περί των software patents. Και όχι μόνο αν έχω την τύχη να βρω τους Ευρωβουλευτές σε καλή διάθεση.
Τις βδομάδες μετά από αυτό, σκέφτομαι να κάνω τον γύρο Αθήνα-Κύπρος-Μάλτα-Ρώμη για τον ίδιο σκοπό. Περισσότερα γι’αυτό τις επόμενες μέρες, που θα μελετήσω το θέμα καλύτερα.
Και τα πιο near-by: Τελείωσε η εξεταστική (sigh), νιώθω ελεύθερος να κάνω αυτά που θέλω μετά από αρκετό καιρό (επιτέλους), σε λίγες μέρες παίρνω φωτογραφική (mooch έχω σχέδια για σένα..) και ένα τέλειο laptop (το οποίο κρατάω για έκπληξη σε όλους), προγραμματίζουμε με κάτι παιδιά να πάρουμε δικό μας dedicated server για hosting στην Αμερική (yay!), πετύχαμε σήμερα ένα πολύ καλό μίγμα γαλλικού καφέ με τον καφεπώλη (μμμ!) και αυτή τη στιγμή ακούω από το CD της Κατερίνας “Στου τραγουδιού την όχθη” το “Κοπέλες για λίγο” του Καζούλη (θεϊκό).
Αυτά! Πιο σοβαρά posts με πιο σίγουρα σχέδια, από τις επόμενες μέρες.
Ta ta.
-
at night, Wednesday 17 March 2004
Personal
|
News, news, news. (Comment!)
-
..έλεος..
Δε λέει να τελειώσει αυτή η #$%* εξετεσταστική..
Καλά, κοίτα κατάσταση. Πέντε λέξεις πήγα να γράψω κι αυτές βγήκανε λάθος. Κουράγιο. 3 down, 4 left.
-
at night, Tuesday 17 February 2004
Personal
|
..έλεος.. (Comment!)
-
Επιστημονικός-Δημήτρης σημειώσατε 1.
- Έεεελα Δημήτρη… Πόσο το πολύ είπες ότι έγραψες Επιστημονικό Υπολογισμό;;; …Ποοοσο; Αχαχαχαχ…
-
at night, Wednesday 11 February 2004
Personal
|
Επιστημονικός-Δημήτρης σημειώσατε 1. (Comment!)
-
Επιτέλους, χρώματα.
Ξεκινά κάπως έτσι. Τη βλέπεις για πρώτη φορά να στέκεται στην άκρη του δωματίου, πιθανώς σε κάποιο low-budget πάρτυ. Παρ’ όλα αυτά, κοιτάζοντας, την νιώθεις με παράξενη βεβαιότητα πως έχει εκείνο το περιβόητο “κάτι” που θες (ή νομίζεις ότι θες) εκείνη τη στιγμή της ζωής σου. Την εκάστοτε στιγμή, χαρακτηριζόμενη κάποια φευγαλέα βράδια ως μονότονη και μουντή.
Κι αν το θέλει ο Θεός, στα μάτια σου η μικρή κάμπια καθώς περνάν οι μέρες μετατρέπεται σε πεταλούδα. Σ’ εκείνη ακριβώς τη πεταλούδα που εσύ αναζητούσες εκείνη ακριβώς τη στιγμή της ζωής σου. Έπεσες μόνο λίγο έξω στα χρώματα. Έχει πολύ περισσότερα απ’ όσα φανταζόσουνα.
(Υπόλοιπο post υπέστη λογοκρισία λόγω αλλαγής σχεδίων).
-
at night, Thursday 29 January 2004
Personal
|
Επιτέλους, χρώματα. (Comment!)
-
..κι ακόμη δεν άρχισε.
Καλά ε.. Οι τελευταίες μέρες κι αν περάσανε γρήγορα. Κανα εξάωρο τη μέρα (ή και παραπάνω άμα κάνω “διαλείμματα” διαβάζοντας ιταλικά) το περνώ στη νέα βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου αγκαλιά με τον ΕΥ και τα Σήματα. Που και που παρεμβάλλεται και κανένας υπνάκος πάνω στα βιβλία και στις σημειώσεις.
Είπαμε, προβλέπονται χάλια μέρες μπροστά. Ευτυχώς μέχρι τώρα τις αντιμετωπίζω με αισιοδοξία.. “Don’t worry, be happy!” που λένε. ;-)
Μα έλα που μια φωνούλα στο βάθος μου λέει πως στη πορεία το τραγουδάκι θα μετατραπεί σε “Έχετε γεια βρυσούλες..”.
-
at night, Wednesday 28 January 2004
Personal
|
..κι ακόμη δεν άρχισε. (Comment!)
-
Αμαυρωμένες μέρες μπροστά…
Οι εξετάσεις που θα δώσω στις επόμενες 30 μέρες.
- Επιστημονικός Υπολογισμός
- Σήματα και Συστήματα
- Λειτουργικά Συστήματα
- ~~Ψηφιακές Τηλεπικοινωνίες~~
- Στη θέση των Ψ.Τ.: Φυσική Ι, Διοίκηση επιχειρήσεων, Εφαρμοσμένα πληροφοριακά συστήματα
Οι επόμενες 30 μέρες αναμένονται πολύ βαρετές. Τι να κάνουμε όμως;
“Es muss sein.” Πρέπει.
Αυτό έγραψε ο Μπετόβεν στην τελευταία κίνηση στο τελευταίο κουαρτέτο του. Την ονόμασε “Der schwer gefasste Entschluss” – Η βαριά ζυγισμένη απόφαση.
(Από την “Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι” του Milan Kundera)
(Updated on January 21 2004, 18:42 GMT+2)
-
at night, Wednesday 21 January 2004
Personal
|
Αμαυρωμένες μέρες μπροστά… (Comment!)