Category archive: Random
-
noepatents.gr is up
-
Δεν έχω δύναμη να γράψω ούτε λέξη παραπάνω. Καληνύχτα.
Update 24/6: Yoohoo! 740 υπογραφές μέσα σε 3 μέρες! Keep it up guys!!!
-
at night, Tuesday 22 June 2004
Swpatents
| 
noepatents.gr is up (Comment!)
-
Περί Ευρωβουλευτικών και πατεντών λογισμικού
Τις τελευταίες μέρες με έχουν ρωτήσει αρκετά άτομα τι θα ήταν καλύτερο να ψήφιζαν στις Ευρωεκλογές για το μέλλον των πατεντών λογισμικού.
Σκεφτόμουνα να μην απαντήσω δημόσια και να αφήσω να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του από τις ίδιες τις ψήφους των προηγούμενων ΕΒ. Αλλά μια και δεν υπάρχει τίποτε κρυφό και ο καθένας κρίνεται από τις πράξεις του, πόσο μάλλον όταν αυτές είναι δημόσιες, θα γράψω λίγα λόγια για το τι μηνύματα/αντιμετώπιση έλαβα εγώ από τους προηγούμενους ΕΒ όταν πήγα στις Βρυξέλλες, προσέχοντας να μην οδηγήσω κανένα σε λανθασμένα συμπεράσματα.
Ακολουθούν λοιπόν μερικές σκέψεις μου επί του θέματος. Τονίζω ότι λόγω του μικρού αριθμού των ΕΒ, τα συμπεράσματα μπορεί να είναι από λίγο έως πολύ υποκειμενικά (π.χ. να έτυχε ο τάδε ΕΒ του τάδε κόμματος να είναι πιο ευαισθητοποιημένος στο θέμα μας και να έτυχε ο άλλος ΕΒ να έλειπε για σημαντικές συναντήσεις).
Επίσης να πω το ότι λόγω των πάρα πολλών θεμάτων που ασχολούνται οι ΕΒ καθημερινά, ο χρόνος τους είναι τόσο περιορισμένος ώστε είναι αδύνατον να ασχολούνται όλοι, με όλα τα θέματα, σε όλο τους το βάθος. Έτσι συνήθως ορίζεται ένας ή περισσότεροι από κάθε κόμμα που είναι “ειδικός” στο τρέχον θέμα, χωρίς να αποκλείεται διαφορετικές απόψεις (αν και δεν νομίζω να συνηθίζονται εντελώς αντίθετες). Έτσι το αν είναι καλές/κακές οι ψήφοι του κόμματος, υπάρχει περίπτωση να κριθεί από τις πράξεις ενός και μόνο ατόμου, κάτι το οποίο κάνει ακόμη πιο υποκειμενική την εξαγωγή συμπερασμάτων.
Παρ’όλα αυτά, εγώ θα πω τις σκέψεις μου και ο καθένας βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.
Αριστερά κόμματα
Καταρχήν, η αντιμετώπιση που είχα και τις δύο φορές που πήγα στις Βρυξέλλες από τους αριστερούς ΕΒ, τόσο του ΚΚΕ όσο και του ΣΥΝ, ήταν άψογη. Το ποσοστό των αριστερών ΕΒ που ήξεραν αρκετά πράγματα για το νομοσχέδιο ήταν μεγαλύτερο από αυτό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (ειδικά του τελευταίου). Επίσης η συνεργασία των δύο κομμάτων και η συνεννόηση τους λόγω κάποιου κοινού εδάφους ήταν εμφανής. Εξ’αρχής ήταν δεδομένο πως θα ψηφίσουν κατά των πατεντών (κάτι το οποίο έπραξαν τελικά, όπως και οι περισσότεροι αριστεροί ΕΒ όλων των χωρών).
Συνασπισμός
Ο πιο ενεργός και εξυπηρετικός ΕΒ ήταν ο κύριος Παπαγιαννάκης του Συνασπισμού. Ο βοηθός του μάλιστα μας πήγε για καφέ για τη συζήτηση και μας προσέφερε το γραφείο του για τηλέφωνα κλπ, πριν καν να του το ζητήσουμε. Τη δεύτερη φορά που πήγα στις Βρυξέλλες, το γραφείο που χρησιμοποιούσα το μεγαλύτερο μέρος της παραμονής μου στο Κοινοβούλιο ήταν του βοηθού του κύριου Παπαγιαννάκη, τον οποίο καλούσαμε συνήθως για να μας βάλει μέσα στο Κοινοβούλιο τα πρωινά. Ήταν ξεκάθαρο ότι το γραφείο του κ. Παπαγιαννάκη εκτιμούσε τις προσπάθειες μας και ήθελε να μας βοηθήσει όπως μπορεί (κάτι το οποίο συνηθίζεται από τα αριστερά κόμματα γενικότερα).
ΚΚΕ
Ο κ. Αλυσσανδράκης ασχολείτο με το θέμα μας και ήταν καλά ενημερωμένος. Τη δεύτερη φορά που πήγα είχαμε μια 20+λεπτη συνάντηση και με συμβούλεψε για τα επόμενα μας βήματα. Η εκτίμηση του στις προσπάθειες μας και η άποψη του για τις πατέντες λογισμικού είναι προφανής και από τις τελικές ψήφους του ΚΚΕ.
ΠΑΣΟΚ
Ο κ. Κουκιάδης ασχολείτο με το θέμα για το ΠΑΣΟΚ και οι υπόλοιποι ΕΒ του ΠΑΣΟΚ τόνιζαν ότι αυτός είναι ο υπεύθυνος. Αυτό ίσως να σημαίνει πως οι ΕΒ του ΠΑΣΟΚ λειτουργούν γενικότερα στο ένας-υπεύθυνος-για-κάθε-θέμα mode, ίσως να σημαίνει πως απλά ο κ. Κουκιάδης ήξερε τόσα πολλά για το θέμα που τον εμπιστευόντουσαν πλήρως. Είχαμε τουλάχιστον δύο συναντήσεις με τη βοηθό του και μια σύντομη συζήτηση με τον ίδιο τον κ. Κουκιάδη.
Δυστυχώς, αυτό που μετράει είναι πως όλοι οι ΕΒ του ΠΑΣΟΚ στη ψηφοφορία ψήφισαν ό,τι χειρότερο μπορούσαν.
Αυτό μπορεί να συνέβη για πολλούς λόγους, όπως και οι περισσότερες από τις αποφάσεις των πολιτικών. Στη πιο απλή των περιπτώσεων έγινε γιατί πίστευε πραγματικά ότι το νομοσχέδιο ήταν ό,τι καλύτερο. Αυτό πάλι μπορεί να έγινε γιατί πίστεψε τις κινήσεις της επιτροπής νομικών υποθέσεων (JURI) ότι “Ακούμε τους ακτιβιστές και το νομοσχέδιο όπως το έχουμε αλλάξει, βάζει σαφή όρια στο τι μπορεί να πατεντοποιηθεί”. Προφανώς τέτοιες αλλαγές έγιναν στο νομοσχέδιο, αλλά ήταν ανούσιες και μερικές φορές αντιφατικές – ίσως να έγιναν απλά για να πείσουν ακριβώς κάποιους ΕΒ ότι το νομοσχέδιο όπως είναι τώρα είναι καλό. Ίσως να φταίει το ότι η εισηγήτρια του νομοσχεδίου, ΕΒ Arlene MacCarthy, ανήκε στο σοσιαλιστικό χώρο. Ίσως πάλι να “φταίει” το ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν τότε στη Κυβέρνηση και για κάποιο λόγο οι ΕΒ του ΠΑΣΟΚ δεν είχαν άλλη επιλογή.
Πολλά τέτοια “ίσως” μπορούν να ειπωθούν, γι’αυτό ίσως πρέπει να μείνουμε στο ότι “Η ψήφος των ΕΒ του ΠΑΣΟΚ είχε τα μαύρα της τα χάλια”.
Νέα Δημοκρατία
Υπεύθυνος για το θέμα μας στη ΝΔ ήταν ο κ. Δημητρακόπουλος. Καταρχήν να πω ότι ξαναβάζει υποψηφιότητα και το θεωρώ βέβαιο ότι θα επανεκλεγεί (είναι στη 4η θέση του ψηφοδελτίου!). Ο κ. Δημητρακόπουλος εξαρχής φάνηκε να τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα το θέμα σε μια κατ’ ιδίαν 15λεπτη συνάντηση που είχαμε και συνεχώς δεχόταν τις επισκέψεις μας η βοηθός του. Μάλιστα το ενδιαφέρον που συνάντησα τη δεύτερη φορά που πήγα και στα τηλέφωνα μου έκτοτε, ήταν εντυπωσιακό. Τελικώς, όλη η Νέα Δημοκρατία ψήφισε πολύ καλές τροπολογίες για μας.
Το ότι η ΝΔ ψήφισε τόσο καλά μπορεί να οφείλεται σε πολλούς λόγους και πάλι. Ίσως στη δεκτικότητα της στις διαφορετικές απόψεις, ίσως στο ότι δεν ήταν τότε στη Κυβέρνηση, ίσως στο ότι έτυχε να υπάρχουν πατεντο-ευαίσθητοι ΕΒ στην ομάδα της. Και πάλι, πολλά “ίσως” μπορούν να ειπωθούν και αυτό που μένει στο τέλος είναι ότι “Η ΝΔ ψήφισε πολύ καλές τροπολογίες”.
Αξίζει να πω ότι από τη ΝΔ ξεχώρισε και ο κ. Αβέροφ, του οποίου οι ψήφοι διαφοροποιούνταν από το υπόλοιπο κόμμα και σχεδόν συμφωνούσαν με αυτές του FFII (δηλαδή ήταν ακόμη “καλύτερες” από αυτές της υπόλοιπης ΝΔ). Από την αρχή ο κ. Αβέροφ τόνισε πως “έχει προσωπική άποψη επί του θέματος”, το οποίο αποδείχτηκε και με την ψήφο του. Η πράξη του αυτή αναιρεί αυτό που είπα στην αρχή, πως δηλαδή συνήθως “δεν ξεφεύγει από τη γραμμή του κόμματος κάποιος ΕΒ”. Αυτή η πράξη του κ. Αβέροφ μπορεί να σημαίνει πως γενικότερα οι ΕΒ της ΝΔ μπορούν να ξεφεύγουν από τη γραμμή του κόμματος (κάτι πολύ καλό) αντίθετα με το ΠΑΣΟΚ για παράδειγμα που όλοι οι ΕΒ του ψήφισαν με πολύ παρόμοιο τρόπο.
Τέλος, να τονίσω ότι σε γενικότερη ομολογία, τα συντηρητικά κόμματα της Ευρώπης ψήφισαν λίγο-πολύ “κακές” τροπολογίες, κάτι το οποίο τονίζει ακόμη περισσότερο το πόσο καλά λειτούργησαν οι ΕΒ της Νέας Δημοκρατίας.
Σκέψεις για το μέλλον…
Αισιοδοξώ ότι τα αριστερά κόμματα θα συνεχίσουν την έντονη αντίσταση τους στις πατέντες στο καθαρό λογισμικό, έτσι για το θέμα των πατεντών λογισμικού θα ήθελα να δω μεγάλο αριθμό αριστερών Ελλήνων ΕΒ στο νέο Κοινοβούλιο.
Επίσης, αισιοδοξώ ότι η ΝΔ θα συνεχίσει τη σοβαρή και συνετή της δουλειά για να υπάρξουν σαφή όρια στο πεδίο των πατεντοποιήσιμου λογισμικού και πως ο επανεκλεγέντας κ. Δημητρακόπουλος θα επιμένει και στο μέλλον στη προάσπιση των αξιών που τόσο μας νοιάζουν και όλους εμάς.
Τέλος, αισιοδοξώ πως η εντελώς ανανεωμένη ομάδα του ΠΑΣΟΚ μετά τη ψηφοφορία στη δεύτερη ανάγνωση του νομοσχεδίου θα με κάνει να πω με σιγουριά πως “Είμαι περήφανος για τους ανθρώπους που αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα στο Ευρωκοινοβούλιο“.
Update 16/7 21:41: Η ανακοίνωση του post αυτού πυροδότησε μια συζήτηση στις LGU/HeLLUG/open-source mailing lists η οποία είναι ενδιαφέρουσα (τουλάχιστον από πλευρά διδαγμάτων).
-
at night, Saturday 12 June 2004
Software Patents
|
Περί Ευρωβουλευτικών και πατεντών λογισμικού (Comment!)
-
newspile
Λοιπόν, ένα ακόμη από εκείνα τα pile-stuff-up posts, γιατί συνέβηκαν τόσα πολλά που δε βγαίνει αλλιώς!
Δέστε τις ζώνες σας και ξεκινάμε!
Σάββατο και Κυριακή έκανα την πρώτη μου αναρρίχηση (φωτό όχι δική μου φυσικά, αλλά φίλου από τον Ορειβατικό Σύλλογο). Αναρρίχηση σε βράχο (κάθετο, ή μάλλον σχεδόν κάθετο) για πρώτη φορά, με τα χέρια (χωρίς εργαλεία, σχοινιά μόνο για ασφάλεια). Περιττό να πω ότι ήτανε εμπειρία απλά καταπληκτική. Έψαχνα για πάρα πολλά χρόνια ένα άθλημα που θα έχει πραγματικά ενδιαφέρον, θα με γέμιζε και όχι να είναι μόνο χαβαλέ. Τελικά φαίνεται να το βρήκα. Θεϊκό. Περισσότερα γι’αυτό (και φωτογραφίες) αύριο-μεθαύριο που θα γυρίσω από το δεύτερο μου σαβ/κο κρεμασμένος στα 50 μέτρα με τα χέρια μου.
Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου. Με όλα όσα κάνω και συμβαίνουν στη ζωή μου, η δουλειά απλά ήταν too much. Θέλω να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στις πατέντες και η δουλειά ήταν ένα ακόμη φορτίο. Δεδομένου του ότι ήταν η λιγότερο αγαπητή μου ασχολία, είπα να την κάνω με ελαφριά πηδηματάκια. Τουλάχιστον για κάποιους μήνες.
Σταμάτησα και τα ιταλικά. Θα τα ξαναρχίσω όταν είμαι λίγο πιο άνετος. Τώρα έχουν προτεραιότητα άλλα πράγματα είτε πιο σημαντικά είτε που με χαλαρώνουν περισσότερο.
Στη τελευταία βδομάδα την τιμητική τους είχαν τα software patents. Πολλά τηλέφωνα στις Βρυξέλλες, ένα online meeting με πολλούς έλληνες ακτιβιστές στο θέμα με πολλές πρωτοβουλίες και ιδέες. Επανασχεδίαση του site με news-like κεντρική σελίδα, εγκατάσταση wiki και πολλά τέτοια. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να καταφέρω μια συνάντηση με κάποιο άτομο κοντά στον Υπουργό Ανάπτυξης (ο οποίος είναι ο υπεύθυνος Υπουργός στο θέμα των πατεντών). Αν και μέχρι τη δευτέρα, έχουμε καιρό… Ο αγώνας συνεχίζεται, επόμενος στόχος οι ευρωεκλογές. Πολλή δουλειά μέχρι τότε…
Προχθές ανακάλυψα μερικά πολύ ποιοτικά ελληνικά weblogs και χάρηκα πάρα πολύ. Τα έβαλα στα sidelinks της κεντρικής σελίδας. Χαίρομαι πραγματικά όποτε βλέπω ελληνικές ιστοσελίδες με ποιότητα και περιεχόμενο, ειδικά όταν είναι ατομικές και will-powered (will as in θέληση). Ελπίζω να μην τα ξεχάσουν και να γίνουν και αυτά μέλη στην ένωση στοιχειωμένων ελληνόφωνων weblog.
Σήμερα η Six Apart ανακοίνωσε την διάθεση του Moveable Type 3.0, της πολυαναμενόμενης έκδοσης του πιο δημοφιλούς weblogging tool (το οποίο κινεί και το weblog που βλέπετε). Η αλήθεια είναι ότι πάει περισσότερο προς μια νέα platform παρά σε ένα upgrade και ότι η Six Apart σπρώχνει τους απλούς χρήστες στο typepad και τους επαγγελματίες στην MT. Αλλά αυτή η ξαφνική κλίση είναι επιεικώς απαράδεκτη (αν και εκτιμώ πολύ το ότι άφησαν ανοιχτά τα trackbacks στην ανακοίνωση και η σελίδα έχει τώρα 513 σχόλια, τα περισσότερα των οποίων αρνητικά). Οι τιμές είναι πολύ ψηλές και αν και υπάρχει δωρεάν έκδοση, είναι κουτσουρεμένη.
Θεε μου, γιατί όποτε χρησιμοποιώ proprietary λογισμικό το μετανιώνω; Παρακολουθήστε για πότε θα γυρίσει το weblog μου σε wordpress. Και μετά κάτσε εξήγησε γιατί έχει σημασία το “free as in speech” σε κάποιο που σου λέει πως δεν τον νοιάζει γιατί τα βρίσκει έτσι κι αλλιώς πειρατικά. Opensource και τα μυαλά στα κάγκελλα. Περισσότερα γι’αυτό από βδομάδας που θα κοιτάξω το θέμα πιο λεπτομερώς. Το wordpress όμως είναι δεδομένο, να πέσει ο ουρανός.
Και κάτι πολύ γαμάτο που μόλις έμαθα για τις πατέντες: Τα software patents θα είναι B-item (και όχι A-item) στη συζήτηση του συμβουλίου, η οποία θα είναι ανοιχτή στα ΜΜΕ (και όχι κλειστή όπως συνηθίζεται) και θα γίνει Τρίτη (και όχι Δευτέρα)! Για να μην επαναλαμβάνομαι, ρίξτε μια ματιά σ’ αυτό το mail. Πάμε καλά! Αέραααα!!!
Καληνύχτα.. Χρειάζομαι ύπνο..
-
at night, Saturday 15 May 2004
Random
|
newspile (Comment!)
-
weblog-o-προβληματισμοί
Έχει έξι μήνες που ξεκίνησα αυτό το weblog. Έξι μήνες.. διάολε πως περνάει ο καιρός! Όχι ακριβώς, περίπου. Πολύς καιρός ρε συ..
38 posts από την αρχή. Τώρα 39. Αυτό σημαίνει ένα post κάθε 5 μέρες. Τραγικό. Όταν μου μπήκε η ιδέα του weblog θεωρούσα ότι θα γράφω κάθε μέρα και ακόμη και σήμερα θεωρώ ότι πρέπει να γράφω συχνά! Θέλω να γράφω πολύ πιο συχνά!
Έχω μια σειρά από σκέψεις και προβληματισμούς σχετικά με το weblog, τους οποίους μάλλον δεν μπορώ να λύσω μόνος μου. Και σκέφτηκα να τους γράψω εδώ.
Έχω λοιπόν κάποιο πρόβλημα επικοινωνίας με το weblog μου. Το παραδέχομαι. “Είμαι ο Δημήτρης και είμαι καλά”. Γράφω αραιότερα από ότι θα ήθελα και από ‘τι θέλουν και άλλα άτομα (τα οποία ευχαριστώ για τα καλά τους λόγια :). Αυτό προφανώς είναι πρόβλημα, γιατί συμβαίνει να θέλω το αντίθετο. Δεν έχω βρει ακόμη τον χαρακτήρα αυτού του weblog. Ή μάλλον, το χαρακτήρα μου στο weblog (προφανώς δεν μπορώ να γράφω ό,τι κάνω μες τη μέρα!). Τι να γράφω και τι να αφήνω λοιπόν;.
Και το κύριο ερώτημα: Γιατί συμβαίνει αυτό; …Η αλήθεια είναι ότι δε ξέρω ακριβώς. Αλλά ελπίζω να το βρω μέσα από αυτό το thread.
Ένας λόγος μπορεί να είναι γιατί γράφω τα βράδια. Κοίτα με τώρα. Είναι 3:05. Το οποίο είναι κακό. Δε γίνεται όποτε κάθομαι και με πιάνει αυτό το θεϊκό συναίσθημα του να μοιράζομαι αυτά που σκέφτομαι και με απασχολούν, να νιώθω τόσο κουρασμένος που να χάνω αυτά που θέλω να πω κάθε λίγο και λιγάκι. Και το ότι νιώθω σωματικά κουρασμένος μου περνάει έμμεσα την αίσθηση ότι κουράζω και τους άλλους. Αυτό θα το αλλάξω, εξάλλου είναι πολλές φορές που μου έρχεται να γράψω και δεν είναι βράδυ. Απλά το γράψιμο εδώ θα έχει και αυτό τη σημασία του μέσα στη μέρα μου όπως έχει και η ανάγνωση του από εσένα (ναι εσένα που διαβάζεις αυτά τώρα).
Ένας άλλος λόγος μπορεί να είναι γιατί δεν έχω πολύ χρόνο ελεύθερο. Το οποίο είναι αληθές, νιώθω πολύ πιεσμένος με την όλη φάση των πατεντών, της δουλειάς μου και της σχολής (βάλε και τα ιταλικά, τη διαχείρηση κάποιων project και το χρόνο για συναισθηματικά και είσαι κομπλέ). Αλλά δεν είναι καθόλου αλήθεια η σύνδεση του λίγου ελεύθερου χρόνο με το weblog, γιατί θέλω πραγματικά να γράφω περισσότερο. Και “where there is a will, there is a way” που λένε.
Άσε που έχω και κάποια πράγματα να γράψω τα οποία δεν είναι άξια για ένα ολόκληρο post, τουλάχιστον με τη μορφή που έχουν τα post μου τώρα. Το οποίο λύνεται εύκολα και αυτό: Είτε φτιάχνω ένα shoutbox στο οποίο θα γράφω όμορφα πραγματάκια, όπως σκέψεις, quotes, ενδιαφέροντα links, νέα κλπ, είτε χαλαρώνω τελείως και γράφω στο πιο φλου, όποτε θέλω να πω κάτι. Φαίνεται να κλίνω προς το δεύτερο, γιατί το πρώτο θα χωρίσει το weblog σε δύο υπο-weblog και δε λέει. Παρ’ όλα αυτά, θα φτιάξω το shoutbox για links και quotes (όπως εξάλλου κάνουν πολύ όμορφα και αποδοτικά αρκετά άλλα weblogs).
Ένας άλλος λόγος, ο οποίος είναι περισσότερο προβληματισμός, είναι το τι γράφω. Το weblog το ξεκίνησα και το διατήρησα σε ένα ύφος από posts με σημαντικά γεγονότα, ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο. Αυτό εγγυάται ότι τα περισσότερα posts θα είναι ενδιαφέροντα σε πολύ κόσμο και θα είναι στη πραγματικότητα χρήσιμος ο ιστοχώρος σου στους άλλος.
Αυτό όμως σημαίνει επίσης, ότι το weblog ενός ατόμου σαν κι εμένα, ο οποίος δεν είναι ούτε ο Lawrence Lessig ούτε σώζει τον κόσμο κάθε μέρα ή γράφει κώδικα για το γαμάτο opensource project, θα ενημερώνεται αραιά, μια και δεν μου συμβαίνουν κάθε μέρα πράγματα που ενδιαφέρουν. Για να το πω απλά: Πολύ θα ήθελα να σας γράψω για το ότι αύριο έχω το πρώτο μου μάθημα αναρρίχησης, αλλά δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει πολλούς.
Μάλλον πρέπει να χαλαρώσω λίγο. Να γράφω ό,τι θέλω και να μη με ενδιαφέρει τι νομίζετε 1. Ή μάλλον, όχι τι νομίζετε, αλλά τι θα νομίσετε. Εξάλλου δεν έφτιαξα το weblog για να γράφω σοφιστίες ή κείμενα που θα μείνουν στο στερέωμα για references. Αν κάποιος νιώσει κάποια στιγμή κάτι για κάτι που θα γράψω, εδώ είμαι για να μου το πει..
Για δύο πράγματα είμαι σίγουρος μετά από όλα αυτά: Ένα, θα γράφω πιο συχνά απ’ ότι έγραφα μέχρι τώρα. Και δύο, θα ήθελα να σχολιάζετε και εσείς πιο συχνά. Γιατί όπως είπε κάποια weblogger “Η πραγματική μαγεία των weblogs είναι τα σχόλια των αναγνωστών”.
Καληνύχτα. Έχω αναρρίχηση αύριο. =)
1 Εσείς = Οι κατά μέσο όρο 60 τη μέρα που με τιμάτε διαβάζοντας το weblog μου και οι υπόλοιποι που το διαβάζετε για πρώτη φορά τώρα.
-
at night, Saturday 8 May 2004
Weblogs
|
weblog-o-προβληματισμοί (Comment!)
-
Αγαπάτε αλλήλους!
Αναδημοσιεύω εδώ ένα post ενός weblog του pathfinder με τίτλο “Απο Θεσσαλονίκη με πάθος αγάπη και διάθεση“. Δυστυχώς το όνομα του συγγραφέα δε το βρήκα πουθενά εκεί γύρω.
“Είναι πλέον ολοφάνερο ότι έχουμε συντηρητική κυβέρνηση. Όχι πως το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν συντηρητικό κόμμα αλλά το κακό παράγινε.
Το παπαδαριό ξεσπάθωσε και άνοιξε τον οχετό του. Μέσα στην ιερά σύνοδο οι ρασοφόροι άρχισαν να στέλνουν ο ένας τον άλλο να παίξει με τις κούκλες του και ο αρχιμαφιόζος της μαύρης συμμορίας έπραξε πραξικόπημα και διόρισε μητροπολίτες χωρίς την έγκριση του πατριάρχη.
Η Παναγιωταρέα και ο Επιφάνιος βγήκαν να παπαριάσουν με ιδέες τα μυαλά του κοσμάκη. Οι τετράπαχοι ιεράρχες εν τω μεταξύ διανοίγουν τις θύρες των ναών γιατί από το πάχος τους δεν χωρούν να περάσουν.
Όταν ήμουν μικρός ονειρευόμουν το 2000 σαν μια άλλη εποχή. Τώρα φτάσαμε 2004 και ακόμη το 2000 είναι ένα όνειρο απραγματοποίητο.
Η αμορφωσιά και η έλλειψη καλλιέργειας φτιάχνουν τους δαίμονες στις ψυχές των ανθρώπων. Ανοίξτε τα μυαλά σας στην ειρήνη. Γίνετε ταπεινοί. Ανακαλύψτε την ευτυχία στην ευτυχισμένη κοινωνία και όχι στην μοναχική ευτυχία του καπιταλισμού και της συντήρησης.
Για την ευτυχία είναι απαραίτητο το μοίρασμα και η συνύπαρξη.
Παπάδες, αγαπάτε αλλήλους!”
-
at night, Thursday 29 April 2004
Thoughts
|
Αγαπάτε αλλήλους! (Comment!)
-
Συνέδριο ΕΛ/ΛΑΚ από το ΕΔΕΤ
Χθες και σήμερα έλαβε χώρα το δεύτερο πανελλήνιο συνέδριο για το ΕΛ/ΛΑΚ, το οποίο οργάνωσε η ομάδα ΕΛ/ΛΑΚ του e-business forum. Η οργάνωση έγινε σε συνεργασία με το HeLLUG και τα wireless networks Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Πάτρας & Ηρακλείου.
Θα ήθελα να μιλήσω πρώτα απ’ όλα για το πόσο καλό ήταν το συνέδριο. Δεν ήταν απλώς ένα καλό συνέδριο. Ήταν ένα πολύ καλό συνέδριο. Ήταν ένα πάρα πολύ καλό συνέδριο. Και ο έπαινος πάει στα παιδιά του ΕΔΕΤ που το οργάνωσαν και αφιέρωσαν πολύ χρόνο σε αυτό. Και, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, ο κόπος τους απέδωσε. Με το παραπάνω.
Δε θα μιλήσω για την αίθουσα, την καλή μετάφραση, την αρκετά καλή ακουστική, τα booths που είχαμε έξω από την αίθουσα, το γεύμα και τον αριθμό των ατόμων που υπήρχαν για γραμματειακή και τεχνική υποστήριξη. Θα μιλήσω για αυτά που κάνουν ένα καλό συνέδριο, ένα πάρα πολύ καλό συνέδριο.
Καταρχήν να ξεκινήσω από τους ομιλητές.
- Georg Greve - FSF Europe president
- Martin Michlmayr - Debian Project Leader
- Louis Suarez-Potts - Openoffice.org community manager
- Matthias Ettrich - KDE project founder/Principal QT developer
- Scott Collins - Mozilla project principal software engineer
- Kurt Gramlich - SkoleLinux project
Επίσης, μίλησαν και δύο έλληνες που εκτιμώ πάρα πολύ, ο Κώστας Μαργαρίτης (Debian developer) και ο Γρηγόρης Χωματάς (HeLLUG, πρόεδρος).
Τρομερό επιτελείο ομιλητών. Πολύ καλά επιλεγμένο. All-round παράθεση απόψεων, κάποιοι ευδιάθετοι και άλλοι πιο σοβαροί και ακριβείς, τεχνικά θέματα και μη, ηθικοί και just-for-fun τρόποι σκέψεις, στρατηγικές και shut-up-and-show-them-the-code προσεγγίσεις. Απλά απολαυστική ομάδα. Απόδειξη, η αίθουσα ήταν συνεχώς γεμάτη. Από τις 9 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα στη συζήτηση.
Η οργάνωση του συνεδρίου ώστε να πραγματοποιηθεί σε 4 πόλεις της Ελλάδας ήταν φοβερή και είχε επιτυχία. Την πρώτη μέρα full-schedule στην Αθήνα και τη δεύτερη μέρα στη Θεσσαλονίκη, στη Πάτρα και στο Ηράκλειο localized συνέδρια με μοιρασμένους τους ξένους ομιλητές και ομιλίες τοπικών opensource-άδων (ακαδημαϊκών, wireless τύπων και linux-άδων που ζουν στις πόλεις αυτές). Εκτός από αυτό της Αθήνας στο οποίο η προσέλευση του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη, το συνέδριο της Πάτρας είχε επίσης αρκετό κόσμο.
Το συνέδριο γινόταν broadcast απ’ ευθείας από το διαδίκτυο και τουλάχιστον στο συνέδριο της Αθήνας υπήρχε μοντάζ στις εικόνες πολλών μηχανών λήψεων. Ξέρω τουλάχιστον 5 άτομα που είδαν το συνέδριο διαδικτυακά και σχολιάσανε πολύ θετικά την εμπειρία τους.
Η γενικότερη όρεξη που υπήρχε με εντυπωσίασε. Ξεχώριζε φανερά η πολύ καλή διάθεση αυτών που συμμετείχαν και αυτών που το οργάνωσαν. Απόδειξη το πόσο ωραία περάσαμε όλοι - τόσο εμείς όσο και οι ξένοι ομιλητές. Και δεν ήταν μόνο ένας από αυτούς που μου το ανέφερε.
Πάντως.. Θέλω να εξομολογηθώ πως ένιωσα πολύ ξεχωριστά κατά τη διάρκεια του συνεδρίου. Καταρχήν αρκετά άτομα με έβρισκαν και με ρωτούσαν κάτι του στυλ “Είσαι ο Δημήτρης Γλέζος; (-ναι) Για πες μας, πώς πάει το θέμα με τις πατέντες ρε συ;”. Για μια στιγμή ξέχασα πως είμαι ένας ακόμη αδέκαρος φοιτητίσκος που ακούει rock και έκανε σα παιδάκι στη Disneyland μια βδομάδα πριν. Ομολογουμένως, είναι ένα λίγο παράξενο συναίσθημα, το οποίο δεν είχα νιώσει ξανά..
Το οποίο παράξενο συναίσθημα μεγάλωσε ακόμη περισσότερο όταν με προσκάλεσαν στο βραδινό κλειστό δείπνο των διοργανωτών με τους ομιλητές. Φυσικά όταν έκατσα δίπλα στον Scott Collins και στον Martin Michlmayr ένιωσα ακόμα χειρότερα. Και φυσικά, ένιωσα ακόμα χειρότερα όταν σηκώθηκα να μιλήσω στο συνέδριο της Πάτρας στη θέση του Μιχάλη Ιατρού που δυστυχώς αρρώστησε και δεν μπόρεσε να παρευρεθεί. Ευτυχώς τέτοια τρακ τα ξεπερνάς γρήγορα και από ‘κει κι έπειτα απλά περνάς καλά =)
Έχει πάρα πολύ καιρό να συμμετάσχω σε computer-oriented event και να περάσω τόσο καλά. Τα συγχαρητήρια μου ξανά στα παιδιά του ΕΔΕΤ για την προσπάθεια τους. Ελπίζω να δούμε του χρόνου και το 3ο συνέδριο ΕΛ/ΛΑΚ.
-
at night, Wednesday 28 April 2004
Oss/fs/linux
|
Συνέδριο ΕΛ/ΛΑΚ από το ΕΔΕΤ (Comment!)
-
Honey, I’m home!
Μετά από αρκετές μέρες… Γειά χαρά!
Συγχωρέστε την απουσία μου των τελευταίων ημερών, αλλά πραγματικά προσπάθησα να βρω χρόνο και διάθεση να γράψω λίγο για το τι κάνω τις τελευταίες βδομάδες. Πού τέτοια τύχη όμως. Όποτε έλεγα να κάτσω, δε προλάβαινα να τελειώσω μερικές παραγράφους και τσουπ!, κάποιος με φώναζε. Και μετά άντε ξανά να βρεις που είχες μείνει. Και επειδή είναι τόσα πολλά και ενδιαφέροντα που συμβαίνουν, δε λέει να αφήσω τα περισσότερα πίσω.
Κάθε φορά που κάνω καιρό να γράψω έχω το δίλημμα για το αν πρέπει να γράψω όλα όσα μου συνέβησαν τον καιρό που πέρασε ή μόνο τα πιο σημαντικά, αυτά που είναι άξια αναφοράς τέλος πάντων. Ε μια και πεθύμησα να γράψω δυο λογάκια σ’αυτό το στεκάκι, θα κάνω το πρώτο και ελπίζω να μην γίνω κουραστικός. Πολύ.
Έτσι νά ‘μαι σήμερα ~~Τετάρτη, σε μια γραφική καφετέρια σε μια παριζιάνικη γειτονιά να πίνω ένα υπέροχο καπουτσίνο~~ – ~~Παρασκευή, στο αεροπλάνο της επιστροφής~~ – Σάββατο, στο σπίτι μου (έλεος πλέον!), να προσπαθώ να ολοκληρώσω επιτέλους τούτο ‘δω το ταλαίπωρο post. Πού θα πάει, ~~κάποια στιγμή θα το κάνω post~~ ορίστε που το έκανα! Χμ. Από πού να αρχίσω.. Η τελευταία φορά που έγραψα ήταν η 7η Απριλίου (Rats! Αυτό ήτανε πριν δυο βδομάδες και βάλε! Άλλη φορά με βλέπω να γράφω “To be continued…” posts). Την επομένη πήγα για τελευταία μέρα δουλειά και το απόγευμα πήρα το αυτοκινητάκι μου και πήγα στο τροχόσπιτο μας στο Ναύπλιο για να περάσω το Πάσχα εκεί με τον πατέρα μου. Στο ταξιδάκι με συνόδεψαν – και πάλι – οι υπέροχοι Travis. Φανταστική συντροφιά για ταξιδάκια!
Βρυξέλλες
Λοιπόν, για όσους δεν το έχουν διαβάσει ήδη κάπου εδώ γύρω, ξεκινήσαμε στις 12 Απριλίου με το Σπύρο και τον Νεκτάριο για Βρυξέλλες, για τα events περί των software patents που θα γίνονταν εκεί. Τις λένε “η καρδιά της Ευρώπης” υποθέτω γιατί εκεί εδρεύει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (γνωστή και ως Κομισιόν) και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (γνωστό και ως Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο).
Τα πρωινά των Βρυξελλών μας έβρισκαν στις 9 στην είσοδο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με μέσο όρο 6 ώρες ύπνου, να ψάχνουμε κάποιο έλληνα Ευρωβουλευτή να μας βάλει μέσα (μόνο έτσι μπορείς να μπεις στο Κοινοβούλιο). Η υπόλοιπη μέρα ήταν γεμάτη: Συναντήσεις με έλληνες Ευρωβουλευτές, τηλεφωνήματα σε αυτούς που έλειπαν, συγγραφή, μεταφράσεις, φωτοτυπήσεις κάποιων εντύπων του FFII, επικοινωνία με άλλα όργανα που θα μπορούν να ασκήσουν πιέσεις στην πορεία του νομοσχεδίου (όπως π.χ. η ΜΕΑ), το γραφείο του έλληνα Κομισάριου και τα υπουργεία Εμπορίου και Δικαισύνης, συνεδριάσεις με άλλα μέλη του FFII για συζήτηση της πορείας της χώρας μας και ανταλλαγή ιδεών. Και φυσικά παρακολούθηση και βοήθεια στην οργάνωση των συνεδρίων που διοργανώθηκαν εκείνες τις μέρες.
Μας φιλοξένησε το ίδιο παιδί που φιλοξένησε εμένα και τον Μιχάλη την προηγούμενη φορά που πήγαμε: ο Marc. Ο Marc είναι ένας υπέροχος χορτοφάγος ακτιβιστής. Ευχάριστος όσο και αινιγματικός, η ζωή του Marc χωρίζεται σε δύο επαναλαμβανόμενες φάσεις: Δουλεύει για κανα-δύο χρόνια και μετά σταματάει τη δουλειά για όσα χρόνια τον παίρνουν τα λεφτά που έβγαλε. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης αυτής φάσης ασχολείται με ό,τι ακτιβιστική ενέργεια περνά από το χέρι του: Από τις software patents (και τη φιλοξενία άλλων ακτιβιστών του είδους!) μέχρι την Greenpeace, ενέργειες για τη διάδωση της ποδηλασίας, free software advocation και άλλα πολλά που δεν ξέρουμε καν ότι υπάρχουν.
Η ποσότητα της δουλειάς μας ήταν απαγορευτικά μεγάλη για να κάνουμε τουρισμό στις Βρυξέλλες. Εξάλλου ξέρετε πώς έχουν τα πράγματα με τον εθελοντισμό/ακτιβισμό: πάντα μπορείς να κάνεις περισσότερα. Εκτός λοιπόν από το Atomium, την έκθεση μοντέρνας τέχνης και ένα-δυο μπανάλ αξιοθέατα (καθεδρικούς σου ‘πα μου ‘πες) το μυαλό μας μονοπολούσαν τα software patents. Και πού ‘σαι ακόμα… Και πού ‘σαι ακόμα Μήτσοο..
Χαίρομαι ιδιαίτερα που το HeLLUG διοργανώνει μια συνάντηση ~~την ερχόμενη~~ αύριο, Κυριακή 25 του μήνα, για τα software patents στην Αθήνα για να πούμε στα υπόλοιπα παιδιά τι κάναμε όλες αυτές τις μέρες, πού βρίσκεται το θέμα και όλα αυτά που έχουμε να κάνουμε προκειμένου να σώσουμε λίγο την κατάσταση. Και φυσικά σε όσους δεν ενημερώθηκαν για αυτό το θέμα ακόμη, να πούμε τι ακριβώς παίζει. Ευχαριστώ τον Βαγγέλη Μπαλάσκα για το ενδιαφέρον του το περισσό στην διοργάνωση της συνάντησης ;-)
Κι έτσι τελειώσαμε τις δουλειές μας στο Βέλγιο. Τα επόμενα βήματα θα γίνουν σε ελληνικό έδαφος. Και μια που είμασταν εκεί κάτω, λέμε με τον Σπύρο “μια που είμαστε εδώ κάτω, δε πάμε και καμιά βδομαδούλα Παρίσι;”. Στέλνω κι εγώ ένα mail στο Paris LUG, βρίσκω κάπου να μείνουμε και ξεκινάμε για να περάσουμε μερικές μέρες ξεκούρασης στο Παρίσι.
Γαλλία
Το πρωί του Σαβάτου λοιπόν πήραμε το TGV (ναι, εκείνο το γαλλικό τρένο που τρέχει με 300 km/h) και πήγαμε στο Παρίσι με 32 ευρώ σε μιάμιση ώρα (τιμές αδιανόητες για τα ελληνικά δεδομένα συγκοινωνίας!). Δυστυχώς ο καιρός μας την έκανε λίγο, είχε συνεχώς απ’ άκρη σ’ άκρη συννεφιά. Ευτυχώς όμως δε έβρεξε σχεδόν καθόλου, αν και βγαίνοντας από το σπίτι σου ποτέ δεν ήξερες τι μέλλει γενέσθαι.
Στο Παρίσι οικοδεσπότης μας είναι ο Sebastien Blondeel, ένας hacker (με τη σωστή και όλη την έννοια της λέξης). Έχει γράψει ένα γαλλικό βιβλίο για το linux, μετέφρασε κάμποσα βιβλία της O’Reilly στα γαλλικά (όπως και το The Magic Cauldron του Eric Raymond και κάποια linux-oriented howtos), έγραψε το δικό του proof-client για το project Gutenberg, τρέχει fvwm και χρησιμοποιεί το linux-άκι του με τέτοια ταχύτητα που σε κάνει να αμφιβάλλεις για την ανάγκη σύγχρονων επιφανιών εργασίας. Μιλάει 5-6 γλώσσες, έχει γυρίσει όλο τον κόσμο και έχει φιλοξενήσει άτομα απ’ όλο τον κόσμο (τώρα και από την Ελλάδα!). Μεγάλωσε δύο σκύλους για τυφλούς μέχρι να φτάσουν τη σωστή ηλικία για να πάνε σχολείο και καμιά φορά επιστρέφονας σπίτι τον χάνεις από τα μάτια σου επειδή είδε κάποιον άστεγο σε ένα στενό και ήθελε να τον βοηθήσει. Αν εξαιρέσεις το εκνευριστικά μεγάλο ποσοστό του χρόνου που μιλάει, είναι ένα υπέροχο άτομο να γνωρίσεις – και να σε φιλοξενεί.
Με εξαίρεση την Τετάρτη, οι μέρες μας στο Παρίσι ήταν της σχολής του κλασικού παριζιάνικου τουρισμού. Μια μέρα στο Λούβρο, μια στην Disneyland, μια στο μουσείο μοντέρνας τέχνης, Eiffel, Monmarte, Notre dam, Arche de Triumph, Σικουάνας, πάρκα, κλπ. Η Τετάρτη ήταν ξεχωριστή μέρα γιατί καταρχήν μετά από 8 μέρες κοιμηθήκαμε πάνω από 7 ώρες (μμμ!) – συγκεκριμένα 11! Το μεσημέρι ψωνίσαμε για το βραδινό ξεχωριστό δείπνο και το απόγευμα το περάσαμε στο πιο ωραίο πάρκο του Παρισιού με πικ-νικ, λίγη λογοτεχνία, λίγη φωτογραφία και λίγο ακόμη ύπνο (χεχε).
Το βράδυ της Τετάρτης ήταν ξεχωριστό, γιατί κάναμε ένα πολύ όμορφο multilingual δείπνο: Μαζευτήκαμε 6 άτομα (δύο έλληνες, μια ρωσίδα, δύο γάλλοι και ένας κινέζος) και φτιάξαμε φαγητά ο καθένας από τη χώρα του. Η ελληνική κουζίνα αντιπροσωπευόταν από μια “δυνατή” ομάδα: 1 κιλό μπεκρή μεζέ και μια γαβάθα τζατζίκι. Περιττό να σας πω πως “καθάρισαν” (και καθαρίστηκαν) αμέσως! Οι άλλες χώρες αντιπροσωπεύονταν από μια σαλάτα α λα ρωσικά, μια πάπια α λα κινεζικά, γαλλικά κρασιά και dips.
Και φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε, όπως και οι περισσότερες από τις εκδομές μου, έτσι και αυτή έπασχε από οξεία γλεζίτιδα. Κρούσματα αυτής της ασθένειας συμπεριλαμβάνουν: Να ξεκινάς για να πας στη Χίο και στο λιμάνι του Πειραιά να παρατηρείς ότι ξέχασες το εισιτήριο σου στην Πάτρα, να χάνεις το διαβατήριο σου μέσα στο αεροπλάνο και όλη τη μέρα να προσπαθείς να πείσεις τους “αεροδρομίτες” να σε αφήσουν να μπεις στη χώρα σου, να επιστρέφεις από εκδρομή στην Άρτα με άλλα 3 άτομα στο αμάξι (εσύ ο οδηγός) και να σου τελειώνει η βενζίνη στη μέση του πουθενά, να χάνεις το κινητό σου και να το βρίσκεις δυο βδομάδες μετά μέσα στο κιβώτιο ταχυτήτων του αυτοκινήτου σου (ναι, μέσα!), να ξεκινάς για Αθήνα με το αμάξι και πριν τα διόδια να ανακαλύπτεις ότι δεν έχεις φράγκο πάνω σου και να σκέφτεσαι να ζητήσεις από τα αλβανάκια στα Macdonalds της εθνικής και άλλα τέτοια.
Ε χάσαμε (ή μάλλον έχασα) τα κλειδιά του σπιτιού του Sebastien. Στο Παρίσι. Και η καινούρια κλειδαριά να στοιχίζει 400 ευρώ. Η πάνω κλειδαριά. Η κάτω, με τα 40 αντίτυπα που χρειαζόταν, να στοιχίζει άλλα 500. Και εσύ να έχεις πάνω σου… 80! Και να έχεις ακόμα 2 μέρες να περάσεις! Τελικά, για να προσγειωνόμαστε, φάγαμε αγχωμένοι το επόμενο πρωινό γυρίζοντας τα μέρη που είχαμε πάει για να τα βρούμε. Και αντίθετα από όλες τις προβλέψεις και τα στοιχήματα, τελικά τα βρήκαμε! Δε νομίζω ποτέ ξανά να “έβγαλα” 900 ευρώ σε 4 ώρες! =)
Κι έτσι τελείωσε το ταξίδι και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Φωτό σύντομα σε κάποια νέα ενότητα που σκέφτομαι να φτιάξω για φωτογραφίες. Θέλει δουλειά όμως και πρέπει να πάρω την απόφαση να κάνω κάμποσες αλλαγές στο website και στο weblog. Από θέματα accessibility μέχρι και ένα γενικότερο facelift. Είδομεν.
Μια και έγινε τελείως “αγαπημένο μου ημερολόγιο” αυτό το post, λέω να το κλείσω και μ’ αυτό το ύφος. Πάω λοιπόν να τελειώσω το catch-up για τα κυπριακά τεκτενόμενα από τις εφημερίδες που πήρα, γιατί βλέπετε, η ελληνική online δημοσιογραφία, το τελευταίο που κάνει είναι ενημέρωση σ’ αυτούς που βρίσκονται στο εξωτερικό.
Ta ta.
-
at night, Saturday 24 April 2004
Random
|
Honey, I’m home! (Comment!)
-
Παράξενες, μικρές, εμπνευστικές συγκυρίες
“Το να σκέφτεσαι, να αναλύεις και να εφευρίσκεις δεν είναι πράξεις ανώμαλες, αλλά η φυσική αναπνοή του μυαλού. Το να θεοποιείς τυχαία επιτεύγματα αυτής της λειτουργίας, να αποθησαυρίζεις τις παλλαϊκές σκέψεις των άλλων, να θυμάσαι με απίστευτο θαυμασμό τι είπε ο doctor universalis, είναι σαν να εξομολογείσαι την τεμπελιά ή τον βαρβαρισμό της ανθρώπινης ράτσας.
Κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να είναι ικανός να κάνει όλων των ειδών τις σκέψεις
και να συλλάβει όλων των ειδών τις ιδέες.” (Jorge Luis Borges)Τα παραπάνω λόγια διάβασα σε ένα email του Μιχάλη Ιατρού, λίγες μέρες πριν τη ψηφοφορία του νομοσχεδίου των software patents, τον Σεπτέμβρη του ‘03. Χωρίς να το ξέρει, αυτό το mail ήταν που με έσπρωχνε τις τρεις τελευταίες εκείνες μέρες να παίρνω απανωτά τηλέφωνα και να στέλνω fax στους Έλληνες Ευρωβουλευτές. Το αποτέλεσμα όλων των προσπαθειών μας (όλων των παιδιών που ασχολήθηκαν με το θέμα) ήταν τα 2/3 των Ελλήνων να ψηφίσουν κατά του νομοσχεδίου και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να αποκλείσει σαφώς το λογισμικό από τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας…
Το ίδιο mail έτυχε να δω ξανά σήμερα στο inbox μου ψαχουλεύοντας κάτι παλιά emails. Λίγες μέρες πριν ξεκινήσω ξανά για Βρυξέλλες για το ίδιο θέμα…
-
at night, Wednesday 7 April 2004
Thoughts
|
Παράξενες, μικρές, εμπνευστικές συγκυρίες (Comment!)
-
Καλούδια!
Οι τελευταίες δυο βδομάδες εκτός από βδομάδες με ελάχιστο ύπνο (του στυλ 4+4+5+3 ώρες ύπνου μέσα σε 5 μέρες) και με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο (του στυλ έχω τόσα πολλά που θέλω να γράψω εδώ και δε προλαβαίνω να πάρει η ευχή), ήταν και δυο βδομάδες που πραγματοποιήθηκαν τρία όνειρα αγορών που είχα εδώ και χρόνια..
Για πρώτη φορά στη ζωή μου λοιπόν, έχω ολόδικα μου ένα Apple iBook, μια καλή ψηφιακή φωτογραφική μηχανή (Sony DSC-V1) και μια υπέροχη ταμπλέτα σχεδίασης (Wacom A4 oversized).
Όπως θα έκανε κάθε geek που σέβεται τον εαυτό του, θα ξεκινήσω από το iBook. Πρόκειται για ένα πανέμορφο) laptop με το οποίο γράφω αυτή τη στιγμή αυτές τις λέξεις στο κρεβάτι μου ακούγοντας Tracy Chapman ;)
Το θεϊκό iBook έχει G4 επεξεργαστή στα 933 MHz με 256 KB level 2 cache, 640 MB RAM (σιγά μην το άφηνα το καημενούλι με 256), 14.1″ οθόνη, 40 GB δίσκο, DVD/CDRW combo drive, δύο USB 2.0 και μία Firewire 400 θύρες, ethernet, modem, ζυγίζει μόλις 2.5 κιλά και έχει μια μπαταρία που φτάνει τις 4.5 ώρες. Περισσότερα από όσα χρειαζόμουνα δηλαδή, αφού για ένα καιρό σκεφτόμουνα να πάρω Palmtοπ.
Το iBook είναι εργαλείο. Απλά φανταστικό. Από πού να ξεκινήσω.. Καταρχήν είναι υπέροχο εξωτερικά, η συσκευασία, τα καλώδια και η γενική αίσθηση σε κάνουν να νιώθεις υπέροχα. Είναι σαν να σου λέει “χρησιμοποιήστε με κύριε” και εσύ να του απαντάς “μόνο άμα μου το επιτρέψεις εσύ..” Η οθόνη του είναι εκπληκτική, η αίσθηση του keyboard τόσο καλή όσο και του Sun Type 6 keyboard που υπεραγαπώ και το Mac OS X είναι απλά αξιολάτρευτο!
Δυστυχώς, η δουλειά και οι προετοιμασίες για τις Βρυξέλλες δεν μου άφησαν καθόλου χρόνο να το χαρώ όσο θα ήθελα. Ωστόσο, ευελπιστώ όταν γυρίσω (σε 20 μέρες) να ηρεμήσω και να του αφιερώσω όσες ώρες του αξίζουν… Αυτό που μπορώ να πω σίγουρα προς το παρών είναι ότι η πρώτη εντύπωση, εσωτερικά και εξωτερικά, είναι η καλύτερη που είχα ποτέ για υπολογιστή.
Αυτά προς το παρών. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω ασχοληθεί και πολύ μαζί με τα καλούδια για να έχω πολλά να γράψω :( Το σίγουρο είναι ότι τις ερχόμενες βδομάδες θα το χρησιμοποιώ το iBook και τη φωτογραφική αρκετά, μια και θα τα πάρω μαζί μου. Έτσι, όταν γυρίσω, θα πέσουν ποστ-αφιερώματα για αυτά τα δύο. Και ένα άλλο με φωτογραφίες από την Disneyland.
Α ναι, δε σας το’χω πει ότι μετά το Βέλγιο θα πάμε στο Παρίσι για 1 βδομάδα και στη Disneyland, ε; =)
-
at night, Sunday 4 April 2004
Random
|
Καλούδια! (Comment!)
-
Απορίες…
Πήρα χθες ένα αστείο mail από τον Κωνσταντίνο Κουλουμπρή με διάφορες “απορίες” που είχε.. Όποιος έχει άλλες παρόμοιες ερωτήσεις, μπορεί να μας τις θέσει ελεύθερα εδώ.. ;)
- Τα κινέζικα αρκουδάκια “ΠΑΝΤΑ” στα αγγλικά λέγονται “ΑLWAYS”;
- Πώς λέγεται η φέτα πριν κοπεί;
- Οι γοργόνες κάνουν απολέπιση;
- Τα ΑΤΜ γιορτάζουν της αναλήψεως;
- Γιατί τις λέμε ατομικές βόμβες αφού σκοτώνουν πολλούς;
- Πώς λέγεται ένα αγριογούρουνο όταν είναι ήρεμο;
- Ο ΤΕΝ ΤΕΝ δε θα έπρεπε να λέγεται TWENTY;
- Γιατί λέγονται πολυθρόνες αφού κάθεται μόνο ένας;
- Τι μέγεθος πρέπει να αποκτήσει το σαγανάκι για να πάψει να αναφέρεται με υποκοριστικό;
- Θα είχε διαφορά αν αντί να τραβάει κανείς ένα ζόρι, το έσπρωχνε;
- Υπάρχει επιστημονική εξήγηση γιατί το παρδαλό κατσίκι έχει *μικρότερη* αίσθηση του χιούμορ από τα υπόλοιπα μονόχρωμα;
- Ποιό μέρος ακριβώς του @ μοιάζει με παπάκι;
- Δεν είναι σατανική σύμπτωση όποιος βρίσκεται στην τουαλέτα όταν χτυπάς να ονομάζεται “άλλος”;
- Υπάρχει κάποιος ψυχοπαθής που δημιουργεί συστηματικά λάκκους στις φάβες;
- Γιατί όταν οι τράπεζες στέλνουν “τελευταία ειδοποίηση” για μια δόση, στη συνέχεια αθετούν την υπόσχεσή τους και ξανα-ασχολούνται μαζί μας ;
- Τι βύσμα έχει τελικά αυτός ο ουδείς και όλοι τον θεωρούν αναντικατάστατο;
- Πόσο περήφανος για το σώβρακό του είναι ο Σούπερμαν ώστε να το φοράει πάνω από το παντελόνι;
- Οι πορτοκαλιές που είναι αλλού και κάνουν πορτοκάλια, δεν έχουν κι αυτές κάποιον σπαστικό να τους υπενθυμίζει ότι το ίδιο ακριβώς κάνουν κι οι αντίστοιχες εδώ;
- Γιατί του διαόλου η μάνα δε δοκιμάζει να μείνει πιο κοντά;
- Η τσαπα-τσούλα, είναι αγρότισσα ελευθέρων ηθών;
- Πόσα χρόνια διαρκεί ένα “ζαμάνι”;
- Αυτός που βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στο “γκρεμό” και στο “ρέμα”, έφτασε εκεί σκαρφαλώνοντας ή κολυμπώντας;
- Τι μέσο χρησιμοποιεί ένα βουνό για να πάει στον Μωάμεθ;
- Αντί να φεύγουμε “σιγά-σιγά” δε θα μπορούσαμε να μείνουμε λίγο ακόμα και μετά να φύγουμε “γρήγορα-γρήγορα”
- Γιατί επιμένουμε να χαιρετάμε πάντα αυτό τον Πλάτανο αφού μας έχει πάντα χεσμένους;
- Αυτό το “διαφανές περιτύλιγμα με τις φουσκάλες που κάνουν τσούκου τσούκου και κάθονται όλοι και τις σπάνε σαν υπνωτισμένοι”, ξέρει κανένας πως λέγεται με μία λέξη;
- Tι κάνουν όλη αυτή την καφεΐνη που περισσεύει όταν μετατρέπουν τον κανονικό καφέ σε ντεκαφεινέ;
- Πόσο καλή φρούρηση έχουν πια αυτά τα “πράσα” και πιάνουν συνέχεια διάφορους εκεί;
- Οι επιγραφές που λένε πως “επιτρέπουν την είσοδο μόνο σε σκυλιά που οδηγούν τυφλούς”, περιμένουν να διαβαστούν από τα σκυλιά ή από τους τυφλούς;
- Στην ερώτηση “θέλετε να γίνετε δωρητής οργάνων;” η απάντηση “πάρτε τα αρχίδια μου”, θεωρείται θετική ή αρνητική;
-
at night, Friday 2 April 2004
Humor
|
Απορίες… (Comment!)
-
Cap ou pas cap?
Είναι παράξενο το πόσο πολύ μπορεί να σε επηρεάσει μια ταινία πάντως. Και αυτό το καταλαβαίνεις όταν τελειώνει. Ή μάλλον, ούτε τότε. Το καταλαβαίνεις την επομένη το πρωί όταν ξυπνάς. Και αντί μέσα στο αγαπημένο σου σκούρο μπλε καρώ πάπλωμα, ξυπνάς στα Ιωάννινα. Έχω την συνήθεια, η οποία πολλές φορές αποδεικνύεται να μην είναι και ότι καλύτερο, να ξεχνώ τα πάντα όταν πάω σινεμά. Βουλιάζω στη καρέκλα και εξαφανίζονται για δεκάλεπτα ολόκληρα – ή και ώρες – το πανί, οι καρέκλες, ο δίπλα που βρωμάει τσιγαρίλα. Δένομαι εκεί, σαν αυτόβουλος κιουμπρικός Άλεξ, να με κάνει ότι θέλει η ταινία μέχρι το τέλος της, τώρα που κόψανε τα διαλείμματα στους πολυσινεμάδες. Δεν το το κάνω επίτηδες, απλά συμβαίνει, και προφανώς μόνο στις καλές ταινίες γίνεται αυτό: σ’εκείνες τις ταινίες που ο σκηνοθέτης έχει κάποιο ταλέντο και έμπνευση, το σενάριο έχει κάτι να πει και τον τρόπο να το πει και οι ηθοποιοί πάιζουν τόσο καλά ώστε να μην βλέπεις τον τάδε διάσημο στην οθόνη, αλλά να βλέπεις τον ήρωα που υποδύεται ο τάδε διάσημος.
Χθες λοιπόν πήγα σινεμά και είδα το Αγάπα με αν τολμάς. Μια υπέροχη ιστοριούλα, για δυο παιδιά-έφηβους-ενήλικες που έκαναν ό,τι τρέλα τους ερχόταν στο μυαλό, με τη σειρά, απλά επειδή τολμούσαν να την κάνουν. Ξεκίνησε σαν παιδικές αταξίες, εξελίχθηκε σε εφηβικές βλακείες και κατέληξε ως διαστροφές ενηλίκων. “Cap ou pas cap?” η ερώτηση που ανταλλάζανε συνεχώς. Η απάντηση ήτανε πάντα μία: “Cap.”
Πήρα εισιτήριο, έκατσα, ξεκίνησε η ταινία, τελείωσε η ταινία. Ούτε να γυρίσω το κεφάλι από ‘δω ή από ‘κει. Βγαίνω, γυρίζω στο αυτοκίνητο με ένα χαμόγελο “να”, λες και είχα κρεμάστρα στο στόμα, βάζω Travis και πάω προς το σπίτι.
Μεσάνυχτα πλέον, περνάω το σουβλατζίδικο που συνήθως λέω ότι θα συναντήσει στα δεξιά του όποιος πρόκειται να έρθει σπίτι μου για πρώτη φορά, περνάω το φανάρι στο οποίο θα έπρεπε να στρίψω για το σπίτι, περνάω το Πανεπιστήμιο, περνάω το Ρίο-Αντίρριο με το φέρυ-μποτ, περνάω και ακόμη 200 km. “Cap!”, δεν είπαμε;
Ποιος ξέρει τι σκεφτόμουνα τόση ώρα… Μάλλον ό,τι θα σκεφτότανε κάποιος που έχει μια ιστορία σαν αυτή της ταινίας στη δική του ζωή… Ποιος θα φανταζόταν που θα με έφτανε ο δρόμος…
Έφτασα τέσσερις. Περνάω τα σκοτεινά σοκάκια που είχα οδηγήσει μια φορά στη ζωή μου και δε θυμόμουνα καθόλου. Μετά από 3.5 ώρες δρόμο φτάνω στο σπίτι.
Φυσικά… Όπως το φοβόμουνα, δεν ήτανε κανείς εκεί.
Και φυσικά, αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει αυτό που σου μένει στο τέλος.
Cap!
-
at night, Monday 29 March 2004
Personal
|
Cap ou pas cap? (Comment!)
-
News, news, news.
Όπως φαίνεται, στις 14-15 του Απρίλη θα πάω ξανά στις Βρυξέλλες για το θέμα του νομοσχεδίου περί των software patents. Και όχι μόνο αν έχω την τύχη να βρω τους Ευρωβουλευτές σε καλή διάθεση.
Τις βδομάδες μετά από αυτό, σκέφτομαι να κάνω τον γύρο Αθήνα-Κύπρος-Μάλτα-Ρώμη για τον ίδιο σκοπό. Περισσότερα γι’αυτό τις επόμενες μέρες, που θα μελετήσω το θέμα καλύτερα.
Και τα πιο near-by: Τελείωσε η εξεταστική (sigh), νιώθω ελεύθερος να κάνω αυτά που θέλω μετά από αρκετό καιρό (επιτέλους), σε λίγες μέρες παίρνω φωτογραφική (mooch έχω σχέδια για σένα..) και ένα τέλειο laptop (το οποίο κρατάω για έκπληξη σε όλους), προγραμματίζουμε με κάτι παιδιά να πάρουμε δικό μας dedicated server για hosting στην Αμερική (yay!), πετύχαμε σήμερα ένα πολύ καλό μίγμα γαλλικού καφέ με τον καφεπώλη (μμμ!) και αυτή τη στιγμή ακούω από το CD της Κατερίνας “Στου τραγουδιού την όχθη” το “Κοπέλες για λίγο” του Καζούλη (θεϊκό).
Αυτά! Πιο σοβαρά posts με πιο σίγουρα σχέδια, από τις επόμενες μέρες.
Ta ta.
-
at night, Wednesday 17 March 2004
Personal
|
News, news, news. (Comment!)
-
11/M… 9/11+2.5
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει λογικός άνθρωπος που να πιστεύει πραγματικά ότι οι πόλεμοι γίνονται για καλό. Ή που να πιστεύει πως καλά κάνανε που πεθάνανε 200 άνθρωποι σε ένα τρένο που τους πήγαινε στις δουλειές τους ή τους γυρνούσε σπίτι για ένα ζεστό γεύμα με τις κορούλες τους.
Σε κάνει όμως να αναρωτιέσαι..
Άλλοι άνθρωποι, εξίσου άνθρωποι με τους παραπάνω, πεθαίνουνε καθημερινά στις χώρες τους, λόγω συμφερόντων μεγάλων δυνάμεων (κλασικό φαινόμενο στη μέση ανατολή). Λόγω μερικών δολλαρίων διαφορά στο πετρέλαιο. Και δεν είναι διακόσιοι ενός τρένου ούτε 30 χιλιάδες ενός Κέντρου Εμπορίου. Είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Είναι εκατομμύρια.
Είμαι σίγουρος πως άμα πεις σε έναν από αυτούς “Λοιπόν, έχουμε όσα όπλα χρειάζεστε. Θέλετε να σας βοηθήσουμε να πολεμίσετε τα καθίκια;” η απάντηση που θα πάρεις δε θα είναι αυτή που περιμένεις. Θα είναι “Όχι. Θέλουμε απλά να μας φύγετε και να μας αφήσετε όλοι σας ήσυχους. Θέλουμε να σταματήσετε να επηρεάζετε τις ζωές μας.”
Αλήθεια όμως.. Τους άφησε ποτέ κανείς ήσυχους; Έζησαν ποτέ αυτές οι χώρες μακροχρόνια ειρήνη; Ποια μεγάλη χώρα δε επιδικώκει πάσει θυσία έλεγχο της Μέσης Ανατολής; Ποιός έλαβε ποτέ υπ’ όψιν διαμαρτυρίες που έγιναν κατά των πολέμων; Πότε έδωσε σημασία η οποιαδήποτε κυβέρνηση για το τι θέλουν αυτοί οι άνθρωποι αντί των συμφερόντων της;
Είναι τραγικό να σκεφτείς ότι μπορεί και να υπάρχει δικαιοσύνη στο θάνατο 200 ανθρώπων σε μια τρομοκρατική επίθεση. Είναι πολλαπλάσια τραγικό όμως να σκεφτείς πως για να πηγαίνει καλά η Οικονομία του κόσμου πεθαίνουν σε εκείνες τις χώρες 200 άνθρωποι κάθε βδομάδα. Για τους οποίους δε κλαίει κανείς. Οι οποίοι θέλουν μια ήσυχη ζωή όσο τη θες κι εσύ.
Έχουμε φτάσει σε μια εποχή που ο μόνος τρόπος για να δώσουνε κάποιοι σημασία σε κάτι που έχεις να πεις είναι να ρίξεις κανα-δυο πύργους ή να ανατινάξεις ένα τρένο.
-
at night, Saturday 13 March 2004
Thoughts
|
11/M… 9/11+2.5 (Comment!)
-
Ευρωκοινοβούλιο - προσωπικά δεδομένα, σημειώσατε 1
Δυστυχώς σήμερα, 9 Μαρτίου ‘04, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε υπέρ στο νομοσχέδιο που αφορούσε τα Δικαιώματα Πνευματικής Ιδιοκτησίας, το πολυσυζητημένο IP Enforcment directive” (aka το “DMCA on Steroids” της Ευρώπης).
Η ψηφοφορία αυτή του Ευρωκοινοβουλίου θεωρούνταν η πιο σημαντική σχετικά με τις ελευθερίες στον τομέα της Πληροφορικής, μετά από αυτή που αφορούσε τα software patents που έγινε τον Σεπτέμβριο του ‘03.
Αν και αντιφατικό στις περισσότερες τροπολογίες του, η πλειοψηφία των Ευρωβουλευτών ψήφισε υπέρ των σημαντικότερων τροπολογιών του νομοσχεδίου και έτσι όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες είναι τώρα υποχρεωμένες να το υιοθετήσουν. Πλέον μπορούμε να πούμε ότι αλλάζει άρδην το status quo των ελευθεριών και δικαιωμάτων των Ευρωπαίων πολιτών όπως το ξέραμε.
Το νομοσχέδιο αποτελεί πολύ ισχυρό εργαλείο στα χέρια μεγάλων φορέων (όπως π.χ. δισκογραφικών εταιριών), μια και μπορούν να κινήσουν νομικές διαδικασίες σε απλούς καταναλωτές οι οποίοι αθετούν κάποιο νόμο πνευματικής ιδιοκτησίας, ακόμη και για μη-κερδοσκοπικούς σκοπούς (όπως π.χ. κατεβάζοντας ένα MP3 τραγούδι από το internet). Τις ίδιες νομικές διαδικασίες που μπορούν να κινήσουν και σε μεγάλες, κερδοσκοπικές εταιρίες (όπως π.χ. όταν κάποια φαρμακευτική εταιρία αντιγράψει ένα φάρμακο που ανήκει ήδη σε κάποια άλλη).
Με βάση το αντίστοιχο νομοσχέδιο της Αμερικής, το DMCA, η RIAA τον τελευταίο καιρό μπορεί και αναγκάζει Παροχείς Υπηρεσιών Διαδικτύου (ISPs) να της δίνουν στοιχεία χρηστών που αθετούν νόμους σαν αυτό με το κατέβασμα τραγουδιών. Αποτέλεσμα, αυτά που διαβάζουμε τους τελευταίου μήνες: Η RIAA κινεί αγωγές σε κοριτσάκια 12 χρονών επειδή κατέβασαν τραγούδια από το Διαδίκτυο.
Οι lobbying ομάδες από εθελοντές έκαναν ότι μπορούσαν για να πλησιάσουν τους Ευρωβουλευτές, όπως είχε γίνει και με το νομοσχέδιο περί πατεντών. Αν και δεν κατάφεραν να καταψηφιστεί το νομοσχέδιο, φαίνεται πως και αυτό το lobbying πέτυχε τελικά κάτι: Πέρασε και μια τροπολογία η οποία ορίζει τον στόχο του νομοσχεδίου να είναι πειρατεία που σκοπεύει στο κέρδος και όχι απλό κατέβασμα τραγουδιών από χρήστες. Το κατά πόσον όμως αυτή η τροπολογία είναι αρκετή για να εμποδίσει μια ευρωπαϊκή παρανοϊκή RIAA είναι τουλάχιστον αμφισβητήσιμο.
Τα κράτη-μέλη είναι υποχρεωμένα να υιοθετήσουν το νομοσχέδιο στα συντάγματα τους μέσα στα επόμενα 2 χρόνια.
Ωστόσο, το πώς το κάθε κράτος θα το υιοθετήσει εξαρτάται από το ίδιο το κράτος. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Αν και όχι μεγάλα, μπορεί να αποτελέσουν θετικές και σημαντικές παρεκκλίσεις από το αρχικό νομοσχέδιο.
Μπορείτε να δείτε τους ψήφους (και τι ψήφισαν οι Έλληνες Ευρωβουλευτές) εδώ. Περισσότερα για τις ενέργειες που έγιναν για να μην περάσει το νομοσχέδιο, στο AEL Wiki και στον ιστοχώρο του CODE. News coverage: 1, 2, 3, 4, 5.
Περαστικά μας.
-
at night, Wednesday 10 March 2004
Swpatents
|
Ευρωκοινοβούλιο - προσωπικά δεδομένα, σημειώσατε 1 (Comment!)
-
The Passion of the Christ
Πριν λίγα βράδια είδα τη πολυσυζητημένη ταινία του Mel Gibson, “Τα Πάθη του Χριστού”. Εκτός από τα κατά κόρον αρνητικά σχόλια των κριτικών κινηματογράφου, η ταινία έχει λάβει έντονη κριτική και από θεατές που την έχουν δει, αν και μερικούς σεμνότυφους δεν τους σταματά το αντίθετο από το να κριτικάρουν.
Από τη παρέα των 4 ατόμων που ήμασταν, ένας έφυγε στη μέση της ταινίας φανερά ταραγμένος και ένας άλλος φάνηκε έντονα ενοχλημένος μετά το τέλος της. Εγώ απλά είχα χλωμιάσει και τα πόδια μου ήταν μουδιασμένα στο μεγαλύτερο μέρος της.
Τις τελευταίες μέρες έτυχε και άκουσα και τις απόψεις 5-6 άλλων ατόμων. Οι αντιδράσεις όλων μας είναι σίγουρα τροφή για σκέψη και προβληματισμό. No spoilers ahead, συνεχίστε άφοβα αν δεν την έχετε δει - ίσως σας στείλει στο σινεμά με καταλληλότερη ψυχολογία για να μην απογοητευτείτε κι εσείς.
Η ταινία προβάλλει ακριβώς αυτό που λέει στον τίτλο της: “Τα πάθη του Χριστού”. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Όποιος περιμένει να δει ένα ακόμη “Ιησού της Ναζαρέτ” σίγουρα θα απογοητευτεί. Για να μην πω θα προσβληθεί, κάτι το οποίο σίγουρα θα πάθουν όσοι αρνούνται να δεχτούν ότι ο Ιησούς ήταν τουλάχιστον κατά το ήμισυ άνθρωπος. Γιατί στη ταινία περιγράφονται (και πάλι) “Τα πάθη του Χριστού”. Και τα πάθη είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό.
Όσοι έχουν στο μυαλό τους μια απρόσιτη και δυσνόητη εικόνα για τον Χριστό, πιστεύουν (και θέλουν να συνεχίζουν να πιστεύουν) ότι ο Ιησούς νίκησε τον πόνο εύκολα, με δική του επιλογή, ότι ναι μεν πόνεσε από τα 39 μαστιγώματα αλλά άντεξε γιατί ήταν δική του επιλογή εξαρχής, ότι ήταν τολμηρός όπως εξάλλου επιβάλλει η θεία φύση του, χωρίς φόβους και αμφιταλαντεύσεις, καλύτερα να μην πάνε να δουν την ταινία. Σίγουρα θα τους χαλάσει. Και την εικόνα και τους ίδιους.
Αν σίγουρα θέλουν να την δουν και θα ήθελαν να τους μείνει κάτι εκτός από αρνητικές σκέψεις και μια γενική απογοήτευση, να προτείνω να πάνε με τη διάθεση να δουν τα πράγματα για πρώτη φορά από μια διαφορετική πλευρά: Αυτή του Ιησού. Κάτι το οποίο τολμώ να πω πως η καινή διαθήκη δεν το προβάλλει, αν και τονίζει επανειλημμένα ότι η φύση του είναι διττή. Και καλά κάνει που δεν το προβάλλει, δεν είναι αυτός ο σκοπός της και εξάλλου, δεν την έγραψε ο ίδιος ο Ιησούς. Ο αριθμός των ανθρώπων που θα διάβαζε τη ζωή του (θε)ανθρώπου θα ήταν εκθετικά μικρότερος αν έμεναν στην Ιστορία περισσότερα ανθρώπινα παρά θεϊκά χαρακτηριστικά του Ιησού.
Υπό αυτό το φακό, η ταινία θα αρέσει και σε αυτούς που δεν πιστεύουν στην θεϊκή του (Του) φύση. Γιατί είναι ένα αριστούργημα σαν ταινία. Ένα καλογυρισμένο (αν και σε αρκετά σημεία χολιγουντιανίζει), καλοπαιγμένο, προκλητικό θρίλερ συναισθημάτων.
Αμφότεροι (πιστοί και μη), πρέπει να έχουν υπ’ όψιν τους ότι η ταινία έχει μερικές πολύ σκληρές και βίαιες σκηνές. Ίσως πιο πολύ απ’ ότι θα ‘πρεπε, αν και υποθέτω πως είναι ο καλύτερος τρόπος να πλησιάσει ο θεατής σε αυτό που ένιωσε ο Χριστός (σωματικό και ψυχολογικό). Από τις λίγες ταινίες που έχω δει με τόσο έντονη την ταύτηση θεατή-ήρωα. Και προφανώς καλό είναι να αφεθεί κανείς να τον οδηγήσει εκεί που θέλει η ταινία, χωρίς κριτικές και κουβεντούλα κατά τη διάρκεια της. Γιατί σε ακριβώς τέτοιου είδους ταινίες είναι που πρέπει να αφήνεσαι.
Τέλος, να πω ότι η ταινία δεν μειώνει σε κανένα σημείο την εικόνα που έχει η Καινή Διαθήκη για τον Χριστό, αλλά ούτε και τη μεγαλοποιεί. Η μουσική της δένει πολύ καλά στην εικόνα και ο πρωταγωνιστής ταιριάζει πολύ καλά με αυτό που είχε στο μυαλό του ο σκηνοθέτης να βγει προς τα έξω.
Μια και μιλάμε για αυτό το θέμα, προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο “Τα εννιά πρόσωπα του Χριστού” του Eugene Whitworth (εκδόσεις Καστανιώτη).
-
at night, Tuesday 9 March 2004
Books/music/films
|
The Passion of the Christ (Comment!)
-
Επί του πιεστηρίου
Όπως το έχω χιλιοπεί, είμαι ως το λαιμό με την εξεταστική, εξ ού και τα μικρά και μερικές φορές ανούσια posts.
Ακολουθούν τα νέα των τελευταίων μου βδομάδων. Short-versioned, bulleted, unsorted.
- Δεν πέρασα Επιστημονικό Υπολογισμό, δεν πέρασα Σήματα 1. Το χειρότερο είναι πως περίμενα πως θα περάσω με 1 βδομάδα διάβασμα το καθένα. Duh.
- Προσπαθώ απεγνωσμένα (όπως και οι περισσότεροι φοιτητές) να ελέγξω εκείνη τη αχανή πείνα που σε πιάνει άμα διαβάζεις πολλή ώρα. Μάλλον δεν τα καταφέρνω καλά.
- Το xmms παίζει σχεδόν όλη μέρα Radio Paradise. Με διαφορά ο καλύτερος webcast σταθμός που έχω ακούσει ποτέ.
- Tο gaim (GTK+) στα win32 της δουλειάς συνεχίζει να κλατάρει την οθόνη εκεί που ανοίγει ένα instant message. Κάποια στιγμή θα ψάξω να βρω τι φταίει.
- Το τεύχος Μαρτίου ‘04 του Wired έχει ένα απολαυστικό άρθρο για το google (αρκετές αναφορές στο IPO που συζητιέται αυτές τις μέρες). Must-read.
- Όσοι από σας έχουν φίλους/φίλες που νοικιάζουν συχνά DVD και λυπάστε που δεν είναι αρκετά χαρκεράδες για να υπολογίζουν bits/(pixel*frame) για να τις κάνουν DivX για να τις σουφρώνετε εσείς στο τέλος, το Auto Gordian Knot είναι η λύση. Με πραγματικά ελάχιστα κλικ έχεις το divx, με κολλημένους ή όχι τους υπότιτλους, σε πολύ καλή ποιότητα για το είδος του προγράμματος. *Must-try*.
- Ο Dunstan (του 1976design.org) έβγαλε μερικές φωτογραφίες μεγάλης έκθεσης χρησιμοποιώντας ένα φακό τη νύχτα με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Σε 2 βδομάδες αγοράζω φωτογραφική και ίσως ζηλέψω και κάνω κάτι παρόμοιο.
- Η αυλαία κλείνει για το Webmonkey, μετά από 8 χρόνια παρουσίας στο web (και στις καρδιές μας). Ώρες ολόκληρες μπροστά στα tutorials του, από το μυριοδιαβασμένο Javascript tutorial του Thau! μέχρι τα δωδεκάδες design tutorials, το webmonkey ήταν ο έξυπνος, ξερόλας φίλος σου με όλες τις απαντήσεις. Κρίμα, γιατί ήτανε από τα καλύτερα του είδους του. RIP.
- Και μερικά επίκαιρα:
- Μετά από την ανοιχτή επιστολή του Eric Raymond (καλά ε, ο τύπος ξέρει να πείθει) στην οποία προτρέπει τη Sun να βγάλει την Java open source, η IBM προσφέρει στη Sun την βοήθεια που θα χρειαστεί για κάτι τέτοιο.. Το εκπληκτικότερο είναι πως στη Sun φαίνεται να αρέσει η ιδέα! Λες; …ΛΕΣ;
- Η Ευρώπη μάλλον εννοεί σοβαρά το θέμα με την αντίσταση στη μονοπωλιακή τακτική της Microsoft. Φαίνεται πως οι αγώνες ευαισθητοποίησης μας για τα θέματα της πληροφορικής πιάνουν τόπο τελικά!
- Το Napster πιάνει τα 5 εκατομύρια τραγούδια! Αν και απέχει πολύ από το iTunes, ο ανταγωνισμός πάντα κάνει καλό.
- Βγήκε ένα νέο worm για win32, εν ονόματι Bizex, το οποίο φαίνεται να έχει σκοπό να βουτήξει γρήγορα χρήματα, το οποίο μάλλον θα καταφέρει εύκολα. Το θεϊκό είναι πως διαδίδει ένα μήνυμα σε όλα τα contacts του χρήστη μέσω ICQ με ένα URL, εκμεταλλεύεται ένα exploit του IE (μάλλιασε η γλώσσα μας) για να εγκατασταθεί, ψάχνει το δίσκο για διάφορες οικονομικές υπηρεσίες τις οποίες στέλνει με FTP σε ένα server παρέα με σνιφαρισμένα HTTP(και S!) passwords. Info εδώ, εδώ, εδώ και (φυσικά) στο BugTraq.
- Καλό μήνα.
Χμ. Καλή φάση αυτά τα mini-posts. Ίσως στο μέλλον τα συστηματοποιήσω σε ένα side-weblog με επίκαιρα links. Ίσως και πριν βγει η Java open source. Ίσως και όχι.
-
at night, Monday 1 March 2004
Random
|
Επί του πιεστηρίου (Comment!)
-
Chocolate soufflé
Πρόσφατα άκουσα για ένα γλυκό σοκολάτας (μμμ), με όνομα “σουφλέ σοκολάτας”. Μέχρι τώρα το μόνο σουφλοειδές που ήξερα ήταν το σουφλέ μακαρονιών. Και λέω σήμερα, μια που έχω να τελειώσω μια αναφορά και που χθες η μέρα του μήνα ήταν πρώτος αριθμός (!), δε το δοκιμάζω;
Λοιπόν. Έχουμε και λέμε. Υλικά (για ~10 άτομα ή ένα μισο-χορτασμένο Μπερεδήμα): 500g κουβερτούρα, 180g βούτυρο, 6 αυγά, 1 1/4 φλ. ζάχαρη, 2 βανίλιες, 2 σφηνάκια καλούα (ή ρούμι ή άλλο λικέρ), 1 1/2 φλ. αλεύρι
Κόστος: 1/4 ώρας ετοιμασία, 1/4 ώρας ψήσιμο, 4-5 άπλυτα, 2 βδομάδες τρέξιμο για τις θερμίδες που πήρες.
Χαμαλοδουλειά: Αφήνουμε τη κουβερτούρα να λιώσει με το βούτυρο σε μπεν μαρί. Παράλληλα χτυπάμε καλά τα αυγά και προσθέτουμε τη ζάχαρη. Χτυπάμε καλά (ναι, συνεχώς), προσθέτουμε τις βανίλιες, το ποτό και τέλος το αλεύρι. Όταν ανακατευτούν καλά ρίχνουμε και την (πλέον) λιωμένη κουβερτούρα με το βούτυρο, ανακατεύουμε. Βάζουμε το μίγμα σε ένα pyrex (ή ατομικά ταψάκια) και ψήνουμε στους 200°C για κανα τέταρτο (τα ατομικά κανα πεντάλεπτο).
Αποτέλεσμα: Ένα κεϊκοειδές-λιχουδιά που μέσα του έχει λιωμένη σοκολάτα που δε πρόλαβε να ψηθεί. Σερβίρεται ζεστό (ή ξαναζεσταμένο) για να κρατιέται υγρή η σοκολάτα. Μη δοκιμάσετε με άλλες σοκολάτες, δε γίνεται καλό (ειδικά με Crunch). Ίσως μια παραλλαγή με chocolate chips ή καβουρδισμένα αμύγδαλα να προσθέσουν γεύση και εκθετικά αυξημένες θερμίδες.
Χαλαρά αξίζει τον κόπο του. Οι δοκιμάσαντες μπορούν να το επιβεβαιώσουν!
Φωτό με Nikon 4300 – f 2.8, t 1/22 s-
at night, Wednesday 25 February 2004
Random
|
Chocolate soufflé (Comment!)
-
Στη βροχή…
Μετά από αρκετό διάβασμα Φυσικής Ι πείστηκα για ένα πράγμα.. Καλύτερα στο 5ο έτος να διαβάζεις για άνω φράγματα σφαλμάτων στρογγυλοποιήσεων ν-διάστατων χώρων (τα οποία σου φαίνονται κέτσουα) παρά για ευθύγραμμη ομαλή κίνηση, w=mg, Λόλα-να-ένα-τόπι και μη πω τι άλλο.
Με τα πολλά σήκω-κάτσε ξανασήκω ρε-συ-πρέπει-να-κάτσεις, έφτασα να διαβάζω στο ρελαντί μου. Και λέω δε πάω μια βολτίτσα με το ποδήλατο να λασκάρουν λίγο τα νεύρα μου;
Μα το Θεό, ήτανε το καλύτερο πράγμα που έκανα σήμερα. Πήρα το ποδηλατάκι και κατηφόρισα μέχρι το μώλο. Ψιχάλιζε από την αρχή και το κράτησε μέχρι το τέλος της βόλτας. Τόσο ώστε να μην πέσω από το ποδήλατο και τόσο ώστε να καταλάβω πως έβρεχε. Τόσο ώστε να μη βραχώ πολύ αλλά τόσο ώστε να με αγγίξει.
Περίεργα συναισθήματα σου γεννάει η βροχή αλήθεια…
Βλέποντας τη βροχή μέσα από ένα τζάμι, το πρώτο που σε πιάνει είναι μια μικρή λύπη, μια υποψία θλίψης. Ίσως να είναι το πόσο μοιάζει το θολό τζάμι με τα μάτια σου εκείνες τις κρύες νύχτες. Και οι σταγόνες με τα δάκρυα. Ίσως πάλι να είναι το υποσυνείδητο έλεος σε αυτούς που δεν έχουν ένα τζάμι να σταθούν από πίσω του. Η αίσθηση του ασφαλούς και του δύναται-κρίνειν..
Όταν όμως πέφτει η βροχή πάνω σου, αλλάζουν εκδιαμέτρου οι ρόλοι.. Η βροχή τότε παίρνει τη φυσική της μορφή: Νερό, μια μορφή διαυγής και καθαρή, απαραίτητη για όλους και όλα – ανεξάρτητη από όλους και όλοι εξαρτημένοι από αυτή. Σα να συγκεντρώνεται η μεγαλοσύνη της φύσης σε ένα φαινόμενο που πολλές φορές νιώθεις πως συμβαίνει ειδικά για σένα εκείνη τη στιγμή. Σβήνουν όλα τα υπόλοιπα και το υποσυνείδητο βρίσκει στη βροχή το έλεος που ποθούσε. Την αίσθηση της λύτρωσης, του ξεπλύματος. Της αρχαίας τραγικής κάθαρσης.
Η σταθερή, σχεδόν συμφωνική πτώση των παραδομένων στη βαρύτητα σταγόνων του νερού, σου λέει ένα πράγμα στα σίγουρα: πως δεν πρέπει να ανησυχείς για το τι συμβαίνει ή πρόκειται να συμβεί. Όλα έχουν ένα συγκεκριμένο τρόπο να συμβαίνουν: αυτόν με τον οποίο συμβαίνουν.
Και οι στάλες που μένουν να ακούγονται στο τέλος, επιβεβαιώνουν το νόημα όλων.
“Η ύπαρξη μου φαντάζει στα μάτια μου τόσο εφήμερη που χάνει κάθε σημασία.” (Gao Xingjian, Το βουνό της ψυχής).
Καληνύχτα.
-
at night, Friday 20 February 2004
Thoughts
|
Στη βροχή… (Comment!)
-
Let’s make things better..
Χεχε.. Μια πολύ αστεία εικόνα που βρήκα στο δίσκο μου μετά από καιρό.. =)
-
at night, Wednesday 18 February 2004
Humor
|
Let’s make things better.. (Comment!)
-
..έλεος..
Δε λέει να τελειώσει αυτή η #$%* εξετεσταστική..
Καλά, κοίτα κατάσταση. Πέντε λέξεις πήγα να γράψω κι αυτές βγήκανε λάθος. Κουράγιο. 3 down, 4 left.
-
at night, Tuesday 17 February 2004
Personal
|
..έλεος.. (Comment!)