-
11/M… 9/11+2.5
-
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει λογικός άνθρωπος που να πιστεύει πραγματικά ότι οι πόλεμοι γίνονται για καλό. Ή που να πιστεύει πως καλά κάνανε που πεθάνανε 200 άνθρωποι σε ένα τρένο που τους πήγαινε στις δουλειές τους ή τους γυρνούσε σπίτι για ένα ζεστό γεύμα με τις κορούλες τους.
Σε κάνει όμως να αναρωτιέσαι..
Άλλοι άνθρωποι, εξίσου άνθρωποι με τους παραπάνω, πεθαίνουνε καθημερινά στις χώρες τους, λόγω συμφερόντων μεγάλων δυνάμεων (κλασικό φαινόμενο στη μέση ανατολή). Λόγω μερικών δολλαρίων διαφορά στο πετρέλαιο. Και δεν είναι διακόσιοι ενός τρένου ούτε 30 χιλιάδες ενός Κέντρου Εμπορίου. Είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Είναι εκατομμύρια.Είμαι σίγουρος πως άμα πεις σε έναν από αυτούς “Λοιπόν, έχουμε όσα όπλα χρειάζεστε. Θέλετε να σας βοηθήσουμε να πολεμίσετε τα καθίκια;” η απάντηση που θα πάρεις δε θα είναι αυτή που περιμένεις. Θα είναι “Όχι. Θέλουμε απλά να μας φύγετε και να μας αφήσετε όλοι σας ήσυχους. Θέλουμε να σταματήσετε να επηρεάζετε τις ζωές μας.”
Αλήθεια όμως.. Τους άφησε ποτέ κανείς ήσυχους; Έζησαν ποτέ αυτές οι χώρες μακροχρόνια ειρήνη; Ποια μεγάλη χώρα δε επιδικώκει πάσει θυσία έλεγχο της Μέσης Ανατολής; Ποιός έλαβε ποτέ υπ’ όψιν διαμαρτυρίες που έγιναν κατά των πολέμων; Πότε έδωσε σημασία η οποιαδήποτε κυβέρνηση για το τι θέλουν αυτοί οι άνθρωποι αντί των συμφερόντων της;
Είναι τραγικό να σκεφτείς ότι μπορεί και να υπάρχει δικαιοσύνη στο θάνατο 200 ανθρώπων σε μια τρομοκρατική επίθεση. Είναι πολλαπλάσια τραγικό όμως να σκεφτείς πως για να πηγαίνει καλά η Οικονομία του κόσμου πεθαίνουν σε εκείνες τις χώρες 200 άνθρωποι κάθε βδομάδα. Για τους οποίους δε κλαίει κανείς. Οι οποίοι θέλουν μια ήσυχη ζωή όσο τη θες κι εσύ.
Έχουμε φτάσει σε μια εποχή που ο μόνος τρόπος για να δώσουνε κάποιοι σημασία σε κάτι που έχεις να πεις είναι να ρίξεις κανα-δυο πύργους ή να ανατινάξεις ένα τρένο.
-
μες τη νύχτα, Παρασκευή 12 Μαρτίου 2004
[ Thoughts ] |
Σύνδεσμος
| Σχόλια απενεργοποιημένα
Ελπίζω να μην ακουστεί κυνικό αυτό που θα πώ αλλά και στην Ισπανία πόλεμος έγινε. Οι 200 αυτοί είναι θύματα πολέμου, θύματα στον βωμό της τρομοκρατίας. Όπως και το ακρωτιριασμένο παιδάκι στο Ιράκ ήταν θύμα της τρομοκρατίας, απλώς εκείνα δεν τα κλάψαμε επειδή κάποτε μπορεί να έπαιρνε ένα αεροπλάνο και να χτυπούσε τον άλλωτε ασφαλή Λευκό Οίκο.
Σε κάθε πόλεμο υπάρχουν θύματα. Η Μακαβελλική θεωρία λέει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Παρόλο που διαφωνώ, ο στόχος των τρομοκρατών ήταν να περάσουν μηνύματα και να ακουστούν σε όλη τη γή, πράγμα που κατάφεραν. Ποιός σύμμαχος της Αμερικανικής τρομοκρατίας κοιμάται ήσυχος τα βράδυα; Ποιος μπορεί να δηλώσει ασφαλής. Μια γενική ανασφάλεια πλανάται πλέον πάνω από τις ζωές τους, πράγμα [πιθανότατα] που τους ωθεί στον ξέφρενο καταναλωτισμό.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Με απλά μαθηματικά, με απλή λογική όλα δείχνουν προς την μητέρα Αμερική. Αν δεν τους ενοχλούσαν δεν θα σκοτώνονταν 200 άτομα, δεν θα είχε χιλιάδες ορφανά και η ιστορία συνεχίζεται.
Καλή σας νύχτα
Ακριβώς. Το θέμα είναι ότι με όλα αυτά που μας περικυκλώνουν - ΜΜΕ, καπιταλισμός, καταναλωτισμός, μιμητισμός - πλησιάζουμε τόσο πολύ στο δέντρο που χάνουμε το δάσος. Κάποιοι πολεμάνε το δικό τους πόλεμο για να πολώσουν τις απόψεις και να στρέψουν το μίσος των ανθρώπων σε ένα από όλα τα κακά που συμβαίνουν ταυτόχρονα: αυτό της τρομοκρατίας.
Πράγματι και η τρομοκρατία είναι μια μορφή πολέμου. Τα ίδια σκατά είναι. Αυτή ακριβώς η σκέψη ήταν που με οδήγησε να αναρωτηθώ “Πώς να φαίνονται άραγε τα πράγματα από την άλλη πλευρά του χαρακώματος;”
Τέλος, αν είναι κάποιος εφαρμόζει την Μακαβελιανή μέχρι ‘κει που δεν πάει, είναι οι κυβερνήσεις. Δεν είναι καθόλου παράξενο που το πιο γνωστό βιβλίο του φιλόσοφου έχει τίτλο “Ο Ηγεμόνας”.