-
The Passion of the Christ
-
Πριν λίγα βράδια είδα τη πολυσυζητημένη ταινία του Mel Gibson, “Τα Πάθη του Χριστού”. Εκτός από τα κατά κόρον αρνητικά σχόλια των κριτικών κινηματογράφου, η ταινία έχει λάβει έντονη κριτική και από θεατές που την έχουν δει, αν και μερικούς σεμνότυφους δεν τους σταματά το αντίθετο από το να κριτικάρουν.
Από τη παρέα των 4 ατόμων που ήμασταν, ένας έφυγε στη μέση της ταινίας φανερά ταραγμένος και ένας άλλος φάνηκε έντονα ενοχλημένος μετά το τέλος της. Εγώ απλά είχα χλωμιάσει και τα πόδια μου ήταν μουδιασμένα στο μεγαλύτερο μέρος της.
Τις τελευταίες μέρες έτυχε και άκουσα και τις απόψεις 5-6 άλλων ατόμων. Οι αντιδράσεις όλων μας είναι σίγουρα τροφή για σκέψη και προβληματισμό. No spoilers ahead, συνεχίστε άφοβα αν δεν την έχετε δει - ίσως σας στείλει στο σινεμά με καταλληλότερη ψυχολογία για να μην απογοητευτείτε κι εσείς.
Η ταινία προβάλλει ακριβώς αυτό που λέει στον τίτλο της: “Τα πάθη του Χριστού”. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Όποιος περιμένει να δει ένα ακόμη “Ιησού της Ναζαρέτ” σίγουρα θα απογοητευτεί. Για να μην πω θα προσβληθεί, κάτι το οποίο σίγουρα θα πάθουν όσοι αρνούνται να δεχτούν ότι ο Ιησούς ήταν τουλάχιστον κατά το ήμισυ άνθρωπος. Γιατί στη ταινία περιγράφονται (και πάλι) “Τα πάθη του Χριστού”. Και τα πάθη είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό.Όσοι έχουν στο μυαλό τους μια απρόσιτη και δυσνόητη εικόνα για τον Χριστό, πιστεύουν (και θέλουν να συνεχίζουν να πιστεύουν) ότι ο Ιησούς νίκησε τον πόνο εύκολα, με δική του επιλογή, ότι ναι μεν πόνεσε από τα 39 μαστιγώματα αλλά άντεξε γιατί ήταν δική του επιλογή εξαρχής, ότι ήταν τολμηρός όπως εξάλλου επιβάλλει η θεία φύση του, χωρίς φόβους και αμφιταλαντεύσεις, καλύτερα να μην πάνε να δουν την ταινία. Σίγουρα θα τους χαλάσει. Και την εικόνα και τους ίδιους.
Αν σίγουρα θέλουν να την δουν και θα ήθελαν να τους μείνει κάτι εκτός από αρνητικές σκέψεις και μια γενική απογοήτευση, να προτείνω να πάνε με τη διάθεση να δουν τα πράγματα για πρώτη φορά από μια διαφορετική πλευρά: Αυτή του Ιησού. Κάτι το οποίο τολμώ να πω πως η καινή διαθήκη δεν το προβάλλει, αν και τονίζει επανειλημμένα ότι η φύση του είναι διττή. Και καλά κάνει που δεν το προβάλλει, δεν είναι αυτός ο σκοπός της και εξάλλου, δεν την έγραψε ο ίδιος ο Ιησούς. Ο αριθμός των ανθρώπων που θα διάβαζε τη ζωή του (θε)ανθρώπου θα ήταν εκθετικά μικρότερος αν έμεναν στην Ιστορία περισσότερα ανθρώπινα παρά θεϊκά χαρακτηριστικά του Ιησού.
Υπό αυτό το φακό, η ταινία θα αρέσει και σε αυτούς που δεν πιστεύουν στην θεϊκή του (Του) φύση. Γιατί είναι ένα αριστούργημα σαν ταινία. Ένα καλογυρισμένο (αν και σε αρκετά σημεία χολιγουντιανίζει), καλοπαιγμένο, προκλητικό θρίλερ συναισθημάτων.
Αμφότεροι (πιστοί και μη), πρέπει να έχουν υπ’ όψιν τους ότι η ταινία έχει μερικές πολύ σκληρές και βίαιες σκηνές. Ίσως πιο πολύ απ’ ότι θα ‘πρεπε, αν και υποθέτω πως είναι ο καλύτερος τρόπος να πλησιάσει ο θεατής σε αυτό που ένιωσε ο Χριστός (σωματικό και ψυχολογικό). Από τις λίγες ταινίες που έχω δει με τόσο έντονη την ταύτηση θεατή-ήρωα. Και προφανώς καλό είναι να αφεθεί κανείς να τον οδηγήσει εκεί που θέλει η ταινία, χωρίς κριτικές και κουβεντούλα κατά τη διάρκεια της. Γιατί σε ακριβώς τέτοιου είδους ταινίες είναι που πρέπει να αφήνεσαι.
Τέλος, να πω ότι η ταινία δεν μειώνει σε κανένα σημείο την εικόνα που έχει η Καινή Διαθήκη για τον Χριστό, αλλά ούτε και τη μεγαλοποιεί. Η μουσική της δένει πολύ καλά στην εικόνα και ο πρωταγωνιστής ταιριάζει πολύ καλά με αυτό που είχε στο μυαλό του ο σκηνοθέτης να βγει προς τα έξω.
Μια και μιλάμε για αυτό το θέμα, προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο “Τα εννιά πρόσωπα του Χριστού” του Eugene Whitworth (εκδόσεις Καστανιώτη).
-
αργά το απόγευμα, Τρίτη 9 Μαρτίου 2004
[ Books/Music/Films ] |
Σύνδεσμος
| Σχόλια απενεργοποιημένα
Μόλις είδα την τενία, Δημήτρη. Συμφωνώ πλήρως μαζί σου. Ίσως να κάτσω να γράψω και εγώ 2-3 λόγια.
Είδα την ταινία χθες και ακόμη αισθάνομαι το στομάχι μου ανακατεμένο! Όμως μπορώ να πω ότι ο Μελ Γκίμπσον κατάφερε να γυρίσει μια ταινία για ένα πρόσωπο για το οποίο έχουν γυριστεί άπειρες ταινίες με θέμα την ζωή του με ένα τρόπο διαφορετικό και πρωτότυπο. Πιστεύω ότι σωστά χρησιμοποίησε τόση βία και ωμότητα για να μας υπενθυμίση το μαρτύριο του θεανθρώπου, γιατί πλέον στις μέρες μας έχουμε ξεχάσει τι υπέφερε ο Χριστός στο όνομα της ανθρωπότητας. Είναι μια ταινία που μας προβληματίζει και μας κάνει να αναρωτηθούμε πολλά. Για μια ακόμη φορά βλέπουμε το ταλέντο του Μελ στο να αναπαρηστά ρεαλιστικά τα μαρτύρια των πρωταγωνιστών του στις ταινίες του.