-
Αντι-ψυχολογία
-
Κάθομαι στο υπολογιστικό κέντρο της σχολής μου. Μέσα στο μεγάλο δωμάτιο 80 υπολογιστές και πάνω από 60 άνθρωποι. Πέραν του διακριτικού ήχου των πληκτρολογίων, του ανεπαίσθητου βββ του κλιματιστικού και μερικών ψίθυρων στην άλλη άκρη του δωματίου, το μόνο που ακούγεται ένα σταθερό, δυνατό μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ από έναν από τους υπολογιστές.
Τριάντα δευτερόλεπτα μετά κι ο διαπεραστικό ήχος συνεχίζει επίμονα. Ένα λεπτό μετά και στα αυτιά μου έχει μετατραπεί σε τσιρίδα με μικρούς, αιχμηρούς, ημιτονικούς παλμούς αυξομοιώμενης εντάσεως, λόγω της ενόχλησης του τυμπάνου μου, το οποίο οφείλω να πω ότι δεν είναι φημισμένο για την ευαισθησία του.
Σαν ένα είδους προσωπικού πειράματος, περιμένω δέκα λεπτά. Ο ήχος πιο έντονος από ποτέ, σαν σπασμένο γυαλί μέσα στο κρανίο μου μπηγμένο από τον δεξί κρόταφο. Παρατηρώ τους γύρω μου. Εξήντα άνθρωποι που για τα τελευταία 10 λεπτά μελετούν στο δωμάτιο αυτό, με το μόνο που τους ενώνει να είναι ο ήχος που τρυπάει τα αυτιά τους.
Σηκώνομαι, περπατάω 5 βήματα προς τον ήχο. Σταματάω να αφουγκραστώ και κάνω άλλα 3 προς τον πάγκο των υπολογιστών. Σκύβω προς τον υπολογιστή, πατάω το κουμπί και 5 δευτερόλεπτα μετά σβήνει ο υπολογιστής και μαζί του ο ήχος που τώρα είχε γίνει πιο ενοχλητικός κι από το κλάμα ενός μωρού.
Άκρα του τάφου σιωπή στο δωμάτιο. Για μια μικρή στιγμή, δεν ακουγόταν κανένα πληκτρολόγιο και κάποια πρόσωπα κοιτάξαν προς τον πάγκο των υπολογιστών. Στην ακριβώς δίπλα θέση, ο συμφοιτητής μου γυρίζει και με κοιτάει με έκπληξη λέγοντας: “Μπράβο ρε συ. Κάθομαι τρία τέταρτα εδώ και αυτός ο ήχος είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητικός…”
Τον κοιτάω σκεφτόμενος ότι αυτός και οι υπόλοιποι 60-τόσοι είχαν τη δυνατότητα, και πάνω από όλα την ανάγκη, να σβήσουν τον κωλοϋπολογιστή ή έστω να πάνε μέχρι το γραφείο του υπεύθυνου του κέντρου να του ζητήσουν να τον απενεργοποιήσει. Στοιχηματίζω ότι τους πέρασε από το μυαλό να τον σπάσουν. (Εδώ πέρασε από το δικό μου που ήμουν εκεί για 10 λεπτά μόνο…) Αντ’ αυτών, επέλεξαν τον ήχο. Η περίπτωση του δίπλα φοιτητή, τρία τέταρτα στο ένα μέτρο από τον ήχο, τραγική: Ούτε καν σηκώθηκε να πάει σε έναν υπολογιστή πιο κάτω. Ένα μέτρο δίπλα στον διάολο και δεν άπλωσε το χέρι του να τον σβήσει…
Γυρνώντας στον υπολογιστή μου αναρωτιέμαι τι είδους αναπηρία τον εμπόδισε. Ομολογώ πως διακρίνω μια αίσθηση απαξίωσης και μια υποψία απέχθειας για το πρόσωπο του.
Μερικά πράγματα στον άνθρωπο, ποτέ δε θα τα καταλάβω. Και κρίνοντας από τη μοίρα του Φρόιντ, δε θέλω να τα καταλάβω…
-
νωρίς το απόγευμα, Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2005
[ Thoughts ] |
Σύνδεσμος
| Σχολιάστε!
8 σχόλια »
Σχολιάστε!
- ← Σχολή αναρρίχησης
- Ψύχωση →
- ↑ Επιστροφή
Κατά τα άλλα θεωρείς λογικό και αναμενόμενο να βρεθούν 3-4 άτομα που θα αναλάβουν την πρωτοβουλία να εγκαταστήσουν το Openoffice 2.0.
Αναρωτιέμαι πως να είναι αυτές τις μέρες το υπολογιστικό της σχολής. Σε μαύρο χάλι φαντάζομαι, αλλά πόσο μαύρο δεν ξέρω.
Γιάννη είναι πραγματικά τραγική η κατάσταση απο πέρυσι εκεί. Πηγαίνω πλέον σχέδον κάθε μέρα…έστω και για λίγο. Δυστυχώς δε δουλεύει τίποτα καλά και ακόμα χειρότερα όλα περνάνε απο το χέρι 2 με 3 ατόμων τα οποία πραγματικά στο 50% του χρόνου τους κάνουν άσχετα πράγματα απο αυτά που πρέπει να είναι εκεί. Σε αυτό δε φταίνε οι ίδιοι και να λες πάλι καλά που υπάρχουν και αυτοί.
Μα πραγματικά, τα συζητάγαμε με το Δημήτρη σήμερα……, είναι δυνατόν να είμαστε η μοναδική σχολή στην Ελλάδα (απο τις παλιοσειρές εννοώ) και να είμαστε τόσο πίσω σε βασικά θέματα;;;;;;;
Τεσπά δε ξέρω τι να πώ….πραγματικά φέτος έχω δει με τα μάτια μου τις πιο τραγικές καταστάσεις…και φοβάμαι πως θα δω και χειρότερα. Είναι η μοναδική χρονιά που θα έλεγα και εγώ μαζί με κάτι άλλους ΝΑΙ στην κατάληψη…και όχι της σχολής μου φυσικά αλλά της Πρυτανίας και όποιων φταίνε.
:-(
Δεν είναι το θέμα ότι το ΠΣ ήταν χαλασμένο ή ότι σφύριζε, ούτε ο ελλιπής εξοπλισμός. Το θέμα είναι ότι κανείς δεν έσκυψε να το σβήσει. Και το χειρότερο είναι ότι όσο και αν σκεφτώ, δε μπορώ να βρω λογική απάντηση.
Αν μπροστά στην είσοδο του υπολογιστικού υπήρχε μια πεσμένη καρέκλα, πόσοι θα ήταν αυτοί που θα την έβαζαν στην άκρη και πόσοι αυτοί που θα πέρναγαν κάνοντας ακροβατικά; Η αναλογία θα ήταν άμεσα συγκρίσιμη με το μπιπ-μπιπ του υπολογιστή. Μας έχει αποχαυνώσει η τηλεόραση και το playstation… Πλήρης αδιαφορία για το οτιδήποτε γύρω μας…
auto akrivws den simvenei kai me ti politiki, me to ti psifizoume, me to pws antidroume se kapoia pragmata pou mas disanasxetoun? Parolo pou paraponiomaste gia kapoia pragmata den kanoume tipota gia na to alaksoume.
twocows:
Όχι, δεν είναι πάντα το ίδιο. Το να παραπονιέσαι για το πώς (δε) φτιάχτηκε μια εθνική οδός, για το ότι δε λειτουργούν σωστά τα τάδε νοσοκομεία στην άλλη άκρη της χώρας ή για το ότι τα τρώνε κάποιοι υπουργοί, είναι ανώφελο γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα (πέραν του να μην υποστηρίξεις όταν σου ζητηθεί τους υπεύθυνους).
Το θέμα είναι να δυσανασχετείς πρώτα με τα πράγματα που μπορείς να αλλάξεις άμεσα και μετά με τα υπόλοιπα. Το να σχολιάζεις και να παραπονιέσαι για πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις, είναι απλά χάσιμο χρόνου. (εκτός κι αν το κάνεις ξέρω ‘γω σε φιλοσοφικό/υπαρξιακό επίπεδο, για χάριν συζήτησης.)
Καλό είναι να σε προβληματίζουν φυσικά, αλλά είναι σαφώς καλύτερο να σε προβληματίζουν πιο πολύ τα πράγματα που είναι δίπλα σου και μπορείς να αλλάξεις.
Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος, αλλά έχω την αίσθηση ότι συχνά οι άνθρωποι έχουν ως τακτική τη δυσανασχέτηση μόνο με αυτά που δεν μπορούν να αλλάξουν, ως άλλοθι για τις τύψεις τους ότι είναι αναίσθητοι και δεν συμμετέχουν στα κοινά. (Σαν τον φαύλο κύκλο κάποιου που δεν διορθώνει τα ελαττώματα του αλλά τα παραδέχεται και τα συζητάει πολύ συχνά ώστε να νιώθει ότι προσπαθεί έστω και λίγο να βελτιωθεί..)
Δε βαριέσαι… (!)
Δημήτρη, δε φαντάζεσαι ΠΟΣΕΣ! φορές έχει χρειαστεί να είμαι αυτός που θα κάνω την κίνηση καλής θελήσεως σε παρόμοιες καταστάσεις είτε χωρίς υπολογιστές είτε με αυτούς (πόσο μάλλον στη δεύτερη περίπτωση που κατέχω και το αντικείμενο). Πλεον έχω αηδιάσει με την αδιαφορία και την καφρίλα του κόσμου. Όλο εγώ κάνω τον καλό και τον μαλάκα και στο τέλος δεν ακούω και το ευχαριστώ που άκουσες εσύ. Ίσως να ακούσω και βρίσιμο από πάνω. Στη θέση σου πάντως με το που θα έμπαινα, στο δίλεπτο θα ρωτούσα με δυνατή φωνή τους πάντες αν δουλεύει κανένας στο συγκεκριμένο μηχάνημα και μετά θα το έσβηνα από το power switch του. Με βρισία, ναι. Πίστεψε δεν αξίζουν τέτοια πειράματα, χαλάνε το κάρμα σου. Χημικός είμαι, κάτι ξέρω από πειράματα…