Tag archive: Books/music/films
-
Διαπίστωση
Δεν μου αρέσει ο Γκοντάρ.
-
at night, Thursday 10 November 2005
Books/music/films
| 
Διαπίστωση (Comment!)
-
Ο Πιανίστας
Μαγευτικός ο Ρόμαν Πολάνσκι στον “Πιανίστα”, μία ταινία για τη φρίκη που επέβαλαν οι Ναζί το ’39-’42 στη Βαρσοβία, μέσα από τα μάτια του πολωνού πιανίστα Σπίλμαν, τον οποίο υποδύεται ανεπανάληπτα ο Εντριαν Μπρόντι. Το άσπρο-μαύρο της μουσικής και του πολέμου χτυπάει ευαίσθητες χορδές απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Μέρες που είναι, αν δεν την έχετε δει, κάντε μια βόλτα μέχρι το κοντινότερο DVD-club. Οπωσδήποτε.
-
at night, Saturday 29 October 2005
Books/music/films
|
Ο Πιανίστας (Comment!)
-
Αποστροφή
Πρώτη ταινία της κινηματογραφικής λέσχης Πάτρας το αριστουργηματικό ψυχολογικό θρίλερ Αποστροφή του Ρόμαν Πολάνσκι.
Μια αργή και τρομακτική πορεία στον κόσμο της τρέλας και των παραισθήσεων, με την ερμηνεία της Κατρίν Ντενέβ να σε παρασύρει στην παράνοια και στη σχιζοφρένια του μοναχικού, υπερευαίσθητου χαρακτήρα που υποδύεται.
Must-see για τους λάτρεις του καλού σινεμά και των ποιοτικών θρίλερ ψυχολογικού τρόμου.
-
at night, Thursday 6 October 2005
Books/music/films
|
Αποστροφή (Comment!)
-
Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και για linux-άδες
Για όσους έχουν την τύχη να μην χρησιμοποιούν Windows, αλλά θα ήθελαν να ακούσουν τις συμμετοχές στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, θα έχουν προσέξει ότι απαιτείται ο Windows Media Player.
Θυμίζω λοιπόν στους λάτρεις της καλής μουσικής και των καλών λειτουργικών συστημάτων ότι ο mplayer υποστηρίζει το φορμά των αρχείων. Απλά, επιλέξτε
Open URL:και εισάγετε ένα από τα εξής, αντικαθιστώντας τα ερωτηματικά??με ένα αριθμό από το 01 μέχρι το 12 για καθένα από τα τραγούδια:τι πού Τραγούδια: mms://62.103.164.228/festival/songs/ ??.wmaΒίντεο (dialup): mms://62.103.164.228/festival/clips/ ??/01_Dialup.wmvΒίντεο (isdn): mms://62.103.164.228/festival/clips/ ??/01_isdn.wmvΒίντεο (dsl): mms://62.103.164.228/festival/clips/ ??/01_dsl.wmvUpdate: Φυσικά υπάρχει και η playlist:
mplayer -playlist <filename>8-)
Όσο για εσάς που ζητάτε από εταιρίες να σας φτιάχνουν τους ιστοχώρους: Για όνομα, ζητήστε τους να χρησιμοποιήσουν ανοιχτά πρότυπα!
-
at night, Friday 16 September 2005
Books/music/films
|
Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και για linux-άδες (Comment!)
-
Radioparadise delirium
Καλά ε… Φανταστική επιλογή των τελευταίων τραγουδιών στο radio paradise…
- 9:51 am — New Order – 60 MPH
- 9:48 am — Patti Smith – Because The Night
- 9:43 am — Radiohead – Karma Police
- 9:38 am — Pearl Jam – Black
- 9:34 am — The Cash Brothers – Tillsonburg
- 9:31 am — Son Volt – Afterglow 61
- 9:26 am — James – Sometimes
- 9:23 am — Sinead Lohan – Whatever It Takes…
- 9:20 am — Elvis Costello – Green Shirt
Χαλαρά ο καλύτερος ραδιοφωνικός σταθμός που έχω ακούσει στη ζωή μου. Και με διαφορά αυτός στον οποίο έχω δώσει τα περισσότερα χρήματα…
-
at night, Monday 12 September 2005
Books/music/films
|
Radioparadise delirium (Comment!)
-
The Passion of the Christ
Πριν λίγα βράδια είδα τη πολυσυζητημένη ταινία του Mel Gibson, “Τα Πάθη του Χριστού”. Εκτός από τα κατά κόρον αρνητικά σχόλια των κριτικών κινηματογράφου, η ταινία έχει λάβει έντονη κριτική και από θεατές που την έχουν δει, αν και μερικούς σεμνότυφους δεν τους σταματά το αντίθετο από το να κριτικάρουν.
Από τη παρέα των 4 ατόμων που ήμασταν, ένας έφυγε στη μέση της ταινίας φανερά ταραγμένος και ένας άλλος φάνηκε έντονα ενοχλημένος μετά το τέλος της. Εγώ απλά είχα χλωμιάσει και τα πόδια μου ήταν μουδιασμένα στο μεγαλύτερο μέρος της.
Τις τελευταίες μέρες έτυχε και άκουσα και τις απόψεις 5-6 άλλων ατόμων. Οι αντιδράσεις όλων μας είναι σίγουρα τροφή για σκέψη και προβληματισμό. No spoilers ahead, συνεχίστε άφοβα αν δεν την έχετε δει - ίσως σας στείλει στο σινεμά με καταλληλότερη ψυχολογία για να μην απογοητευτείτε κι εσείς.
Η ταινία προβάλλει ακριβώς αυτό που λέει στον τίτλο της: “Τα πάθη του Χριστού”. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Όποιος περιμένει να δει ένα ακόμη “Ιησού της Ναζαρέτ” σίγουρα θα απογοητευτεί. Για να μην πω θα προσβληθεί, κάτι το οποίο σίγουρα θα πάθουν όσοι αρνούνται να δεχτούν ότι ο Ιησούς ήταν τουλάχιστον κατά το ήμισυ άνθρωπος. Γιατί στη ταινία περιγράφονται (και πάλι) “Τα πάθη του Χριστού”. Και τα πάθη είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό.
Όσοι έχουν στο μυαλό τους μια απρόσιτη και δυσνόητη εικόνα για τον Χριστό, πιστεύουν (και θέλουν να συνεχίζουν να πιστεύουν) ότι ο Ιησούς νίκησε τον πόνο εύκολα, με δική του επιλογή, ότι ναι μεν πόνεσε από τα 39 μαστιγώματα αλλά άντεξε γιατί ήταν δική του επιλογή εξαρχής, ότι ήταν τολμηρός όπως εξάλλου επιβάλλει η θεία φύση του, χωρίς φόβους και αμφιταλαντεύσεις, καλύτερα να μην πάνε να δουν την ταινία. Σίγουρα θα τους χαλάσει. Και την εικόνα και τους ίδιους.
Αν σίγουρα θέλουν να την δουν και θα ήθελαν να τους μείνει κάτι εκτός από αρνητικές σκέψεις και μια γενική απογοήτευση, να προτείνω να πάνε με τη διάθεση να δουν τα πράγματα για πρώτη φορά από μια διαφορετική πλευρά: Αυτή του Ιησού. Κάτι το οποίο τολμώ να πω πως η καινή διαθήκη δεν το προβάλλει, αν και τονίζει επανειλημμένα ότι η φύση του είναι διττή. Και καλά κάνει που δεν το προβάλλει, δεν είναι αυτός ο σκοπός της και εξάλλου, δεν την έγραψε ο ίδιος ο Ιησούς. Ο αριθμός των ανθρώπων που θα διάβαζε τη ζωή του (θε)ανθρώπου θα ήταν εκθετικά μικρότερος αν έμεναν στην Ιστορία περισσότερα ανθρώπινα παρά θεϊκά χαρακτηριστικά του Ιησού.
Υπό αυτό το φακό, η ταινία θα αρέσει και σε αυτούς που δεν πιστεύουν στην θεϊκή του (Του) φύση. Γιατί είναι ένα αριστούργημα σαν ταινία. Ένα καλογυρισμένο (αν και σε αρκετά σημεία χολιγουντιανίζει), καλοπαιγμένο, προκλητικό θρίλερ συναισθημάτων.
Αμφότεροι (πιστοί και μη), πρέπει να έχουν υπ’ όψιν τους ότι η ταινία έχει μερικές πολύ σκληρές και βίαιες σκηνές. Ίσως πιο πολύ απ’ ότι θα ‘πρεπε, αν και υποθέτω πως είναι ο καλύτερος τρόπος να πλησιάσει ο θεατής σε αυτό που ένιωσε ο Χριστός (σωματικό και ψυχολογικό). Από τις λίγες ταινίες που έχω δει με τόσο έντονη την ταύτηση θεατή-ήρωα. Και προφανώς καλό είναι να αφεθεί κανείς να τον οδηγήσει εκεί που θέλει η ταινία, χωρίς κριτικές και κουβεντούλα κατά τη διάρκεια της. Γιατί σε ακριβώς τέτοιου είδους ταινίες είναι που πρέπει να αφήνεσαι.
Τέλος, να πω ότι η ταινία δεν μειώνει σε κανένα σημείο την εικόνα που έχει η Καινή Διαθήκη για τον Χριστό, αλλά ούτε και τη μεγαλοποιεί. Η μουσική της δένει πολύ καλά στην εικόνα και ο πρωταγωνιστής ταιριάζει πολύ καλά με αυτό που είχε στο μυαλό του ο σκηνοθέτης να βγει προς τα έξω.
Μια και μιλάμε για αυτό το θέμα, προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο “Τα εννιά πρόσωπα του Χριστού” του Eugene Whitworth (εκδόσεις Καστανιώτη).
-
at night, Tuesday 9 March 2004
Books/music/films
|
The Passion of the Christ (Comment!)
-
Seabiscuit
Σήμερα πήγα και είδα το Seabiscuit (ωραίο όνομα ρε συ..). Είχα ακούσει πως έχει προταθεί για αρκετά όσκαρ (μαζί και καλύτερης ταινίας) και μια ματιά στο imdb έδειξε πως υπήρχαν πολύ περισσότερα καλά σχόλια παρά κακά – συνήθως από μερικές προτάσεις 15-20 σχολίων καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται.
Δυστυχώς όμως, για αυτή την ταινία, δεν είχα λάβει υπ’ όψιν τον παράγοντα “αμερικανικός τρόπος σκέψης”. Η ταινία πρόκειται για ένα αναβάτη (τον Tobey Maguire – πρώην spiderman) που έχασε την όραση του, ένα στερεότυπο και ξέμακρο Δυτικοαμερικανό (Chris Cooper) που έχασε την επαφή του με τον κόσμο και τον πλούσιο καθαρά Αμερικανό (Jeff Bridges) που έχασε το γιο του και την υπερηφάνια του. Α ναι, και για ένα άλογο που έχασε τη φύση “του να είναι άλογο” (quoted από την ταινία).
Έχει προταθεί για αρκετά όσκαρ, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας, φωτογραφίας, μοντάζ, ήχου, διασκευασμένου σεναρίου. Είναι να απορείς για τα όσκαρ μερικές φορές.. Η ταινία αν και είχε είχε καλή φωτογραφία, είχε τις άπειρες σκηνές που με την αλλαγή της κάμερας τα πρόσωπα/αντικείμενα είναι πιο κοντά απ’ ότι πριν να αλλάξει. Και είναι υποψήφια για σενάριο; Άντε να πω πως αξίζει ήχου, κι αυτό δεν ξέρω, γιατί έχει πολύ καλούς αντιπάλους (το Master and Commander και το Finding Nemo).
Καλύτερης ταινίας; Όχι ρε παιδιά.. Επειδή δηλαδή το σενάριο, όντας βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, ακουμπάει την πληγωμένη από την οικονομική κρίση των αρχών του 1900 και υπερηφάνια καρδιά του αμερικανού (που είμαι σίγουρος πως το κάνει), έχει χάπι έντ και είναι από αυτές τις fuzzy-warm-feeling ταινίες να την βγάλουμε και καλύτερη ταινία του ’04. Κάτι τέτοια σε κάνουν να συμφωνείς με αυτούς που έχουνε πολύ χαμηλά τα όσκαρ.
Μη με παρεξηγείτε. Μου αρέσουν οι καλές, καλογυρισμένες ταινίες του Hollywood. AI, Shawshank redemption, Green mile, Seven, Fight club. Αλλά ακόμη και ο Τιτανικός και το Perl Harbor είχαν κάτι παραπάνω να δείξουν από αυτή την ταινία.
Αυτό που με παραξένεψε περισσότερο, είναι πως άρεσε σε πολλούς στο imdb. Και το πιο ωραίο ήταν ότι από τις πρώτες σκηνές άρχισε είχα αυτό το Hollywood-alert το οποίο ήτανε απλά too much από την αρχή κιόλας και δε φαίνεται να πείραξε τους imdb-άδες. Ίσως πρέπει να ρωτάω και έλληνες πριν πάω σε τέτοιες ταινίες.
Όπως και να’χει, να κλείνω γιατί παραείμαι επιθετικός και δε μ’αρέσει. Η ταινία ήταν μετριότατη και βαρετή (2.5 ώρες!), το σενάριο ήταν ρηχό και η αλληγορία με την οικονομική κρίση των αρχών του 1900 της Αμερικής, παρόλο που ήταν καλή σαν ιδέα, δεν έδεσε και πολύ (παρόλες τις ενοχλητικές, επιτηδευμένες παρεμβάσεις του αφηγητή που έκανε ότι μπορούσε). Επιπλέον, οι ερμηνίες ήταν μέτριες (αν εξαιρέσεις αυτή του Chris Cooper και του εκφωνητή των αγώνων William Macy), ενώ η προσπάθεια για να γίνει μια συμπαθητική ταινία, ακόμη και από τους κριτικούς, ήταν πρόδηλη σε πολλά σημεία.
Με 2 λέξεις: “Ρηχή μεταφορά ενός πλούσιου βιβλίου για ένα μεγάλο άλογο”. 9 λέξεις. whatever.
-
at night, Tuesday 10 February 2004
Books/music/films
|
Seabiscuit (Comment!)
-
Ο Θεός των μικρών πραγμάτων
Παραμονές Χριστουγέννων στο ζεστό σπιτάκι των γονιών μου.. Με μια απαλή ambient μουσική στο δωμάτιο, η 22η με βρίσκει να διαβάζω τον “Θεό των μικρών πραγμάτων” πίνοντας καλοφτιαγμένο καφέ δίπλα στο καλοριφέρ, μετά από μια βόλτα στα ντυμένα στα γιορτινά καταστήματα..
Κάποιοι το λένε “Πνεύμα των Χριστουγέννων”, κάποιοι άλλοι, έχοντας μια δόση κυνισμού (ή και ρεαλισμού), το λένε “Η ανάγκη του ανθρώπου να θυμηθεί πως υπάρχουν και άλλοι εκτός από τον εαυτό του”, χαρακτηρίζοντας τους πρώτους ρηχούς φορμαλιστές. “Ο λύκος στην αντάρα χαίρεται” λέει και μια παροιμία.
Άλλοι πάλι το λένε “η περίοδος με τα μεγαλύτερα κέρδη” κι άλλοι την εποχή που “οι άνθρωποι βιάζονται τόσο πολύ να αγοράσουνε πράγματα που δεν προλαβαίνουν να μου δώσουνε κάτι για να φάω λίγο ψωμί”…
Ένα είναι σίγουρο.. Η Αρουντάτι Ρόι, ότι διάθεση και να είχες λίγο πριν, ξέρει να σε βάζει σε βαθιές σκέψεις.
“Η λυπητερή ψαλμωδία ξανάρχισε και τραγούδησαν για δεύτερη φορά την ίδια λυπητερή στροφή. Και γι’ άλλη μια φορά η κίτρινη εκκλησία φούσκωσε σαν λαιμός γεμάτος δυνατές φωνές”.
-
at night, Monday 22 December 2003
Books/music/films
|
Ο Θεός των μικρών πραγμάτων (Comment!)