“Ναύπακτος εν βροχή” Ιανουάριος 2006

Δεν ξέρω γιατί με ευχαριστεί τόσο να πηγαίνω κάθε μερικούς μήνες μια βόλτα για ζεστό καφέ στη Ναύπακτο.

Ίσως είναι απ’ εκείνα τα ανεξήγητα αισθήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Όπως λόγου χάριν, που όλοι αγαπάνε την εικόνα ενός τρένου, μιας γέφυρας, ή ενός μεγάλου πλοίου που ετοιμάζεται να σαλπάρει.

Ή της πόλης που ζει, από απέναντι.