Κάθομαι στο υπολογιστικό κέντρο της σχολής μου. Μέσα στο μεγάλο δωμάτιο 80 υπολογιστές και πάνω από 60 άνθρωποι. Πέραν του διακριτικού ήχου των πληκτρολογίων, του ανεπαίσθητου βββ του κλιματιστικού και μερικών ψίθυρων στην άλλη άκρη του δωματίου, το μόνο που ακούγεται ένα σταθερό, δυνατό μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ από έναν από τους υπολογιστές.

Τριάντα δευτερόλεπτα μετά κι ο διαπεραστικό ήχος συνεχίζει επίμονα. Ένα λεπτό μετά και στα αυτιά μου έχει μετατραπεί σε τσιρίδα με μικρούς, αιχμηρούς, ημιτονικούς παλμούς αυξομοιώμενης εντάσεως, λόγω της ενόχλησης του τυμπάνου μου, το οποίο οφείλω να πω ότι δεν είναι φημισμένο για την ευαισθησία του.

Σαν ένα είδους προσωπικού πειράματος, περιμένω δέκα λεπτά. Ο ήχος πιο έντονος από ποτέ, σαν σπασμένο γυαλί μέσα στο κρανίο μου μπηγμένο από τον δεξί κρόταφο. Παρατηρώ τους γύρω μου. Εξήντα άνθρωποι που για τα τελευταία 10 λεπτά μελετούν στο δωμάτιο αυτό, με το μόνο που τους ενώνει να είναι ο ήχος που τρυπάει τα αυτιά τους.

Σηκώνομαι, περπατάω 5 βήματα προς τον ήχο. Σταματάω να αφουγκραστώ και κάνω άλλα 3 προς τον πάγκο των υπολογιστών. Σκύβω προς τον υπολογιστή, πατάω το κουμπί και 5 δευτερόλεπτα μετά σβήνει ο υπολογιστής και μαζί του ο ήχος που τώρα είχε γίνει πιο ενοχλητικός κι από το κλάμα ενός μωρού.

Άκρα του τάφου σιωπή στο δωμάτιο. Για μια μικρή στιγμή, δεν ακουγόταν κανένα πληκτρολόγιο και κάποια πρόσωπα κοιτάξαν προς τον πάγκο των υπολογιστών. Στην ακριβώς δίπλα θέση, ο συμφοιτητής μου γυρίζει και με κοιτάει με έκπληξη λέγοντας: “Μπράβο ρε συ. Κάθομαι τρία τέταρτα εδώ και αυτός ο ήχος είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητικός…”

Τον κοιτάω σκεφτόμενος ότι αυτός και οι υπόλοιποι 60-τόσοι είχαν τη δυνατότητα, και πάνω από όλα την ανάγκη, να σβήσουν τον κωλοϋπολογιστή ή έστω να πάνε μέχρι το γραφείο του υπεύθυνου του κέντρου να του ζητήσουν να τον απενεργοποιήσει. Στοιχηματίζω ότι τους πέρασε από το μυαλό να τον σπάσουν. (Εδώ πέρασε από το δικό μου που ήμουν εκεί για 10 λεπτά μόνο…) Αντ’ αυτών, επέλεξαν τον ήχο. Η περίπτωση του δίπλα φοιτητή, τρία τέταρτα στο ένα μέτρο από τον ήχο, τραγική: Ούτε καν σηκώθηκε να πάει σε έναν υπολογιστή πιο κάτω. Ένα μέτρο δίπλα στον διάολο και δεν άπλωσε το χέρι του να τον σβήσει…

Γυρνώντας στον υπολογιστή μου αναρωτιέμαι τι είδους αναπηρία τον εμπόδισε. Ομολογώ πως διακρίνω μια αίσθηση απαξίωσης και μια υποψία απέχθειας για το πρόσωπο του.

Μερικά πράγματα στον άνθρωπο, ποτέ δε θα τα καταλάβω. Και κρίνοντας από τη μοίρα του Φρόιντ, δε θέλω να τα καταλάβω…