From “The Road To Tycho”, a collection of articles about the antecedents of the Lunarian Revolution, published in Luna City in 2096)

For Dan Halbert, the road to Tycho began in college–when Lissa Lenz asked to borrow his computer. Hers had broken down, and unless she could borrow another, she would fail her midterm project. There was no one she dared ask, except Dan.

This put Dan in a dilemma. He had to help her–but if he lent her his computer, she might read his books. Aside from the fact that you could go to prison for many years for letting someone else read your books, the very idea shocked him at first. Like everyone, he had been taught since elementary school that sharing books was nasty and wrong–something that only pirates would do.

And there wasn’t much chance that the SPA–the Software Protection Authority–would fail to catch him. In his software class, Dan had learned that each book had a copyright monitor that reported when and where it was read, and by whom, to Central Licensing. (They used this information to catch reading pirates, but also to sell personal interest profiles to retailers.) The next time his computer was networked, Central Licensing would find out. He, as computer owner, would receive the harshest punishment–for not taking pains to prevent the crime.

[...]

Richard Stallman, The Right to Read

Παρακαλώ διαβάστε ολόκληρο το The Right to Read πριν συνεχίσετε.

Σιγά σιγά, ολοένα και περισσότερα μέτρα λαμβάνονται για τον πληροφοριακό έλεγχο της ανθρωπότητας. Μερικά από τα “ελαφριά” παραδείγματα: Στην Αγγλία είναι στάνταρ διαδικασία η παρακολούθηση των email των φοιτητών και εργαζομένων και το μπουκάρισμα στα δωμάτια τους για έλεγχο αντιγραμμένων CD μουσικής. Οι κάμερες σε ολόκληρο το πανεπιστήμιο, απαραίτητο και καλοδεχούμενο κομφόρ πλέον. Στην Αμερική όλοι οι διεθνείς φοιτητές υπογράφουν την αποδοχή τους στην γενική παρακολούθηση (και μάλιστα πληρώνουν και τέλος γι’ αυτό).

Πρόσφατα πέρασαν νόμοι σαν το EUCD με το οποίο οι δισκογραφικές (μόνο, προς το παρών) βρίσκονται ένα βήμα πιο κοντά στα προσωπικά μας δεδομένα. Δεν είναι μακριά και το Trusted Computing μέσω του οποίου θα ελέγχεται το τι μπορείς να τρέξεις στον υπολογιστή σου και τι όχι. Σιγά-σιγά περνάνε μέτρα τα οποία ελέγχουν εκτός από την ίδια την πληροφορία και τα ίδια τα κανάλια στα οποία ρέει, όπως το Διαδίκτυο και τα πρωτόκολλα επικοινωνιών και διαλειτουργικότητας.

Όλα αυτά τα μέτρα περνούνε μπροστά από τα μάτια μας και νομιμοποιούνται ένα-ένα. Πέραν των 19 στους 20 δεν έχουν ιδέα για όλα αυτά. Η στιγμή που θα το μάθει, με βεβαιότητα, θα είναι περασμένη. Θα είναι αργά. Η στιγμή που θα μάθει επαρκώς μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας το “τι παίζει”, θα είναι μετά την εδραίωση της χούντας. Όπως γίνεται με όλες τις δικτατορίες.

Πώς γίνεται αυτό;

Γίνεται, γιατί το πρώτο πράγμα που θα χτυπήσει ένας τέτοιος εχθρός είναι το πνεύμα. Σημαδεύοντας πρώτα-πρώτα στη καρδιά του: Την καλλιέργεια, τις τέχνες. Κόβοντας πρώτα απ’ όλα την πρόσβαση του στη γνώση. Στα βιβλία.

Επειδή δεν βλέπω κάτι άλλο εγώ, σας ερωτώ: Εκτός από το να βγούμε στους δρόμους όλη η ανθρωπότητα και να γεμίσουμε το δρόμο με αίμα, υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να σταματήσει αυτό που πάει να γίνει;