Δεν πιστεύω ότι υπάρχει λογικός άνθρωπος που να πιστεύει πραγματικά ότι οι πόλεμοι γίνονται για καλό. Ή που να πιστεύει πως καλά κάνανε που πεθάνανε 200 άνθρωποι σε ένα τρένο που τους πήγαινε στις δουλειές τους ή τους γυρνούσε σπίτι για ένα ζεστό γεύμα με τις κορούλες τους.

Σε κάνει όμως να αναρωτιέσαι..

Άλλοι άνθρωποι, εξίσου άνθρωποι με τους παραπάνω, πεθαίνουνε καθημερινά στις χώρες τους, λόγω συμφερόντων μεγάλων δυνάμεων (κλασικό φαινόμενο στη μέση ανατολή). Λόγω μερικών δολλαρίων διαφορά στο πετρέλαιο. Και δεν είναι διακόσιοι ενός τρένου ούτε 30 χιλιάδες ενός Κέντρου Εμπορίου. Είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Είναι εκατομμύρια.

Είμαι σίγουρος πως άμα πεις σε έναν από αυτούς “Λοιπόν, έχουμε όσα όπλα χρειάζεστε. Θέλετε να σας βοηθήσουμε να πολεμίσετε τα καθίκια;” η απάντηση που θα πάρεις δε θα είναι αυτή που περιμένεις. Θα είναι “Όχι. Θέλουμε απλά να μας φύγετε και να μας αφήσετε όλοι σας ήσυχους. Θέλουμε να σταματήσετε να επηρεάζετε τις ζωές μας.”

Αλήθεια όμως.. Τους άφησε ποτέ κανείς ήσυχους; Έζησαν ποτέ αυτές οι χώρες μακροχρόνια ειρήνη; Ποια μεγάλη χώρα δε επιδικώκει πάσει θυσία έλεγχο της Μέσης Ανατολής; Ποιός έλαβε ποτέ υπ’ όψιν διαμαρτυρίες που έγιναν κατά των πολέμων; Πότε έδωσε σημασία η οποιαδήποτε κυβέρνηση για το τι θέλουν αυτοί οι άνθρωποι αντί των συμφερόντων της;

Είναι τραγικό να σκεφτείς ότι μπορεί και να υπάρχει δικαιοσύνη στο θάνατο 200 ανθρώπων σε μια τρομοκρατική επίθεση. Είναι πολλαπλάσια τραγικό όμως να σκεφτείς πως για να πηγαίνει καλά η Οικονομία του κόσμου πεθαίνουν σε εκείνες τις χώρες 200 άνθρωποι κάθε βδομάδα. Για τους οποίους δε κλαίει κανείς. Οι οποίοι θέλουν μια ήσυχη ζωή όσο τη θες κι εσύ.

Έχουμε φτάσει σε μια εποχή που ο μόνος τρόπος για να δώσουνε κάποιοι σημασία σε κάτι που έχεις να πεις είναι να ρίξεις κανα-δυο πύργους ή να ανατινάξεις ένα τρένο.