Κάθε άνθρωπος που ασχολείται αρκετά με υπολογιστές, έχει ένα τσούρμο από ανθρώπους που δεν ασχολούνται αρκετά με υπολογιστές να τον φωνάζουνε όποτε πάθει κάτι το παλιοκούτι τους. Πόσο μάλλον άμα σπουδάζει υπολογιστές.

Όπως όλοι οι κομπιουτεράδες, έχω και εγώ το γκρουπ μου (το οποίο αγαπάω πολύ :). Ειδικά όταν πρόκειται για προβλήματα σε μαϊκροσοφτικά προϊόντα (λέγε με ιούς, κλπ), το κινητό μου δε σταματά να χτυπάει. Φαντάσου να χρησιμοποιούσα και windows τι θα γινότανε…

Το περιστατικό που μου έτυχε σήμερα όμως, δεν περίμενα να μου τύχει ποτέ. Χθες με παίρνει τηλέφωνο μες τη στεναχώρια μια φίλη και μου λέει πως δεν ξεκινάει ο υπολογιστής της και πως τον χρειάζεται επειγόντως η (αγχωμένη) αδελφή της για μια εργασία. Φυσικά δε λείπει το κλασικό “δεν του ‘κανα τίποτα!” (ναι καλά!). Τη ρώτησα σε ποιο σημείο της εκκίνησης φτάνει, αν βλέπει τους δίσκους κλπ: Όχι, δεν άλλαξε ούτε τους δίσκους, ούτε τα καλώδια (ναι καλά, η κουτσή μαρία φταίει :-).

Της λέω λοιπόν να έρθει από ‘δω. Ο υπολογιστής μου βλέπει κανονικά τον δίσκο, όλα φαίνονται νορμάλ, παίρνουμε ένα backup για καλό και για κακό. Της βάζω τον δίσκο σε Single mode, πάει σπίτι της, τον βάζει μόνο του στο IDE cable. Τίποτα.

Τι να κάνω κι εγώ, έπρεπε να πάω από ‘κει. Κατάκοπος από τον λίγο χθεσινό μου ύπνο, το μάθημα ιταλικών και τη σημερινή δουλειά, πάω απο ‘κει. Σε τέτοιες φάσεις, οδηγώντας στο σπίτι του θύματος, αυτοσχεδιάζεις νόμους του Μέρφυ στο μυαλό σου… “Ο χρόνος που χρειάζεσαι για να βοηθήσεις κάποιον στους υπολογιστές είναι εκθετικά ανάλογος με το βαθμό ασχετοσύνης του.” ;-)

Το PC βρισκότανε μαζί με μια οθόνη, βιβλία, χαρτιά, CDs και ένα-δυο ποτήρια νερό πάνω σε ένα δείγμα γραφείου με το keyboard μισοσφηνωμένο κάτω από την οθόνη για να χωράει. Το άτιμο το PC δεν προχωρούσε με τίποτα μετά τον έλεγχο της μνήμης. Από LBA/!@#$ modes μέχρι δοκιμές για εκκίνηση από άλλα devices, αντιστροφή IDE καλωδίων. Μέχρι και reset bios defaults, βρισίδια, τίποτα δεν έπιανε. Ε, δεν μπορούν να φταίνε και πολλά άμα φτάνει μόνο μέχρι εκεί στο boot.

Μετά από πολλή ώρα, τα παρατάω, δεχόμενος την εξαίρεση πως πράγματι δεν έφταιγε αυτή για την κατάσταση. Φαινόταν να έχει πρόβλημα το motherboard, τι άλλο;

Απογοητευμένος που έχασα τόση ώρα χθες και σήμερα, άρχισα να της εξηγώ για την κατάσταση με τα νέα PC, ότι χρειάζεται και καινούριο CPU εκτός από motherboard. Τι είναι τα all-on-board m/b, γιατί δεν κάνει η παλιά της μνήμη στο νέο m/b που θα αγοράσει, τι είναι το Hyperthreading, πόσο θα της στοιχίσει, από που να το αγοράσει, …

Μέχρι που η άκρη του ματιού μου έτυχε να προσέξει πως ένα πλήκτρο του Microsoft Natrual Keyboard της ήτανε πατημένο από το power button που περισσεύει στο κάτω μέρος της Sony οθόνης της.

Ήταν το πάνω δεξιά πλήκτρο του keyboard. Ήταν το πλήκτρο “Pause”.

Τράβηξα το keyboard πιο μπροστά κατά ένα εκατοστό του μέτρου και ακούστηκε το ‘κλικ’ του πλήκτρου που απελευθερώθηκε.

Περιττό να πω ότι το PC ξεκίνησε κανονικά.