Όσο με θυμάμαι να έχω αυτιά να ακούνε μουσική, σε κάθε περίοδο της ζωής μου υπήρχε ένα τραγούδι που με καθήλωνε. Με όλη την κυριολεξία της λέξης με καθήλωνε, σαν μαριονέττα, ψυχή τε και σώματι.

Ένα τραγούδι που με κολλούσε πίσω στην καρέκλα για λεπτά ολόκληρα. Κάθε, μα κάθε φορά, τα χείλη μου κινούνταν στους στίχους του που μαθαίνονταν από τις απειροάπειρες επαναλήψεις. Στο σαλόνι, η à la Joey καρέκλα έστριβε προς το στερεοφωνικό με τα Bowers & Wilkins σε τρελές εντάσεις, ενώ στον υπολογιστή τα ηχειάκια έδιναν τη θέση τους στα μεγάλα ακουστικά που έβγαιναν από το συρτάρι μόνο σε ειδικές περιστάσεις.

Μπορούσε να έκανε βδομάδες να μπει στο playlist, να ξεχαστεί για μήνες. Μπορούσε να το διαδεχθεί ένα άλλο σε μερικές ημέρες, ή πολλούς μήνες, συνήθως χωρίς να το συνειδητοποιώ. Να αγνοηθεί επανηλειμμένως σε φάσεις που έψαχνα να βρω ένα δυνατό τραγούδι, και να μπει τυχαία κάποια άλλη φορά. Αλλά όταν έμελλε να μπει το άτιμο, είχε επιρροή πάνω σε όλο μου το είναι: στις κινήσεις, την αναπνοή, τις σκέψεις και την ψυχολογία μου, όσο ελάχιστα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο.

Νιώθοντας ότι αυτό είναι ίσως η πιο εξομολογητική πληροφορία που έχω γράψει στο ιστολόγιο μου στα 4 χρόνια που με συντροφεύει, το Τραγούδι εδώ και μερικούς μήνες είναι το Leave των REM.

Leave (REM)

Nothing could be bring me closer
Nothing could be bring me near
Where is the road I follow?
to leave, leave

It’s under, under, under my feet
The sea spread out there before me
where do I go where the land touches the sea
There is my trust in what I believe

That’s what keeps me,
That’s what keeps me,
That’s what keeps me down,
To leave it, leave it,
Leave it all behind

Shifting the dream
Nothing could bring me further from my old friend time
Shifting the dream
It’s charging t