-
Φωτογραφίζοντας ένα όνειρο
-
Σε μια φαντασμαγορική τελική φάση, με την αγωνία και την κούραση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων, ο αγώνας έληξε. Όλη η εξέδρα όρθια ξεσπάει σε χειροκροτήματα. Οι θεατές πανηγυρίζουν παντού. Οι παίκτες μας προσπαθούν να κρύψουν τα δάκρυα τους. Το τότε όνειρο, πλέον είναι ιστορικό γεγονός.
Ευρωκοινοβούλιο – Πατέντες λογισμικού, σημειώσατε ένα.
Περισσότερα για την είδηση μπορείτε να μάθετε στα νέα του FFII. Δύο ακόμη παιδιά της προσπάθειας έγραψαν γι’ αυτό: ο Αστέρης στο Beautiful day και ο Άγγελος στο STOP Software Patents.
Αρκετά άτομα με ρώτησαν σήμερα στο τηλέφωνο πως νιώθω…
Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Ίσως γιατί μέχρι χθες κανείς δεν ήταν σίγουρος για το αποτέλεσμα. Ίσως γιατί μέσα από τις τόσες συναντήσεις και συζητήσεις με βουλευτές, έμαθα ότι η αισιοδοξία δεν είναι καλό πράγμα. Ίσως γιατί “η σκοτεινότερη ώρα είναι πριν την αυγή” που λένε.. Ε, ο ήλιος βρέθηκε ντάλα σε μια στιγμή.
Πριν μερικές μέρες η αυγή με βρήκε σε μια σκηνή στα 2.000 μέτρα για σκαρφάλωμα ενός βράχου που δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Ήταν 5 το πρωί στον Παρνασσό και η στιγμή πρωτόγνωρη. Τα πορτοκαλο-μπλε ακόμα αναμμένα φωτάκια της πόλης της Λειβαδιάς στο βάθος του κάμπου να αχνοφαίνονται μες την ομίχλη του πρωινού. Τα χέρια να αγκαλιάζουν την κούπα του ζεστού καφέ μετά από τρεις και κάτι ώρες ύπνου. Το αεράκι με τη μυρωδιά της φρέσκιας βροχής να χαϊδεύει το πρόσωπο και να ξυπνά τα πνευμόνια. Πήρα τη φωτογραφική μηχανή για να συλλάβω τη στιγμή. Δυστυχώς για μένα, η φωτογραφική μηχανή από όλα όσα κάνουν ξεχωριστή τη στιγμή, συλλαμβάνει μόνο την εικόνα. Υποκρινόμενος ότι συλλαμβάνει και τα υπόλοιπα, πάτησα το κουμπί. Πώς θα νιώσει άραγε κάποιος που θα δει τη φωτογραφία αυτή;
Πώς νιώθει ένας αθλητής όταν περνάει την τελευταία στροφή σε ένα γεμάτο στάδιο; Πόσο πολύ προπονήθηκε, άραγε, για αυτή τη στιγμή; Πόσο άγχος έχει νιώσει, πόσα μερόνυχτα αγωνίας έχουν περάσει και πόσες στερήσεις έχει υποστεί για να έχει τη δυνατότητα να μπαίνει πρώτος στην τελική ευθεία; Άραγε αν αυτή είναι η μοναδική του ευκαιρία, θα σκεφτεί ότι μπορούσε να είχε προσπαθήσει πιο πολύ; Πώς νιώθει που σε μερικά δευτερόλεπτα μπορεί αυτός και μερικά εκατομμύρια κόσμου να βρεθούν στα ουράνια ή στον πάτο του βούρκου; Πώς νιώθουν οι φίλοι και οι συγγενείς του, ο προπονητής του; Πώς θα νιώσει άραγε κάποιος που θα δει τη φωτογραφία του τερματισμού;
Πώς θα νιώσει άραγε κάποιος που διαβάζει την “φωτογραφία” του 3+ χρόνων αγώνα κατά του νομοσχεδίου για τις πατέντες λογισμικού, σε ένα άρθρο σε ένα ιστολόγιο;
Τι να χωρέσει αυτή η φωτογραφία; Τα 700 emails στην mailing list epatents-core της ελληνικής προσπάθειας σε διάστημα 7 μηνών; Τα ~120 bullets-δουλειές που καταγράφηκαν στο WhatsUp log της ομάδας, σε διάστημα ενάμιση μήνα; Τις 20.000 λέξεις που έγραψε η ομάδα, μόνο σε δελτία τύπου και ανακοινώσεις; Το ότι η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία έγραψε 2.500 λέξεις για την προσπάθεια που κάνεις και περιείχε σύνδεσμο στο weblog σου;
Τα ταξίδια στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο που κάποιες φορές μισή ώρα πριν κοιμηθείς μάθαινες πού θα κοιμηθείς; Και πέντε ώρες μετά (σπανίως 5 ώρες ύπνου λόγω άγχους) ήσουν έξω από το Ευρωκοινοβούλιο; Τη σχεδόν λιποθυμία από το τρακ στην πρώτη συνάντηση με ευρωβουλευτή; Τη γνωριμία με ανθρώπους-θρύλους της κοινότητας Ελεύθερου λογισμικού σαν τους Richard Stallman, Alan Cox και Bruce Perens; Το δείπνο με τους συντονιστές των Debian, KDE, FSF Europe, Openoffice και Mozilla; Το ότι 30 άνθρωποι ήρθαν να σε βρουν, μερικοί φεύγοντας από τις δουλειές τους, για να μοιράσετε μαζί φυλλάδια και μπαλόνια στην Αθήνα;
Πώς χωράνε σε μια φωτογραφία το κόστος ενός εξαμήνου και το κόστος ενός ακόμη, εκείνο το πλατύ χαμόγελο στις 3 το πρωί, οι αδέσποτες μέρες μιας πιεστικής περιόδου ή το παιδικό άγχος μιας συνάντησης με ένα άτομο που θαυμάζεις όσο λίγα;
Πώς χωράει σε μια φωτογραφία η υπερηφάνεια ότι βοήθησες να γίνει ο κόσμος ένα καλύτερο μέρος για να ζούμε;
Η απάντηση είναι ότι δεν χωράνε. Η μοίρα της φωτογραφίας είναι να συλλαμβάνει μόνο ένα τμήμα της πραγματικότητας. Η μαγεία της είναι να αφήνει τη φαντασία σου να σχηματίζει όλα τα υπόλοιπα.
Αυτά ήταν μια φωτογραφία των συναισθημάτων που ένιωσα σήμερα. Όλα τα υπόλοιπα, δυστυχώς, δεν χωρέσανε στις λέξεις.
Συγχαρητήρια !
Ευχαριστούμε για τον τρίχρονο μαραθώνιό σας
Σοφία
Γίπιιιιιιιιιιιιιιι!
Καιρός ήταν πια να πάρουν και μια απόφαση της προκοπής. Πως το πάθανε;
Συγχαρητήρια και θερμές ευχαριστίες απ΄όλους μας για τις προσπάθειές σας :-)
Σου εύχομαι πάντα να σκαρφαλώνεις τόσο ψηλά γιατί στη θέα από εκεί ξεχωρίζουν τα μεγάλα και σπουδαία ενώ τα μικρά και ασήμαντα πράγματα διακρίνονται αμυδρά. Συνέχισε λοιπόν να κατακτάς κορυφές και ν’ αγωνίζεσαι για τα μεγάλα.
συνεχιστε τις προσπαθειες, για ολα, ειναι πολυ γλυκια η νικη μετα απο κοπους……
ονειρικη φωτογραφια……..
ειναι θαυμα να εχουμε τετοιες εικονες
απορω γιατι χανομαστε σε λαβυρινθους και χανουμε τετοιες στιγμες….στιγμες ζωης